Tímarit lögfræðinga - 01.04.1956, Blaðsíða 9

hafi vevið nægilegt að tilkynna A, að hann vildi ekki hafa
með málið að gera og að það hafi ekki verið á hans ábyrgð
þótt A hefði ekki látið C vita um þetta. Hrd. IV. bls. 478.
Á árinu 1927 sendi kaupsýslumaðurinn A, sem bjó er-
lendis, lögmanninum B til innheimtu kröfur á kaupmann-
inn C. Hóf B síðan innheimtutilraunir, en svo virðist, sem
þær hafi ekki verið gerðar með þeim krafti og hraða, sem
unnt hefði verið og ekki voru A sendar skjótar og skýrar
skýrslur um ýms atriði málsins, enda þótt hann óskaði
þess. Á árinu 1934 varð C gjaldþrota og hafði þá aðeins
verið innheimtur lítill hluti af kröfum A og tapaði hann
þar verulegu fé. Árið 1937 höfðaði A síðan slcaðabótamál
á hendur B, þar sem hann taldi sig hafa tapað verulegu
fé vegna hirðuleysis B við innheimtuna Hæstiréttur taldi
að með hátterni sínu við innheimtuna, hefði B fellt á sig
sönnunarbyrðina fyrir því, að ekki hefði verið unnt að
innheimta meira fé hjá C en raun varð á. Á hinn bóginn
var til þess litið að sökum þess hve seint A hefði hafizt
handa um heimtu skaðabótanna mætti ætla að hann hefði
torveldað B gagnaöflun til stuðnings sínum málsstað. Var
síðan metið að unnt hefði verið að innheimta d. kr.
14.000.00 hjá C fyrir gjaldþrot hans, en B hafði aðeins
innheimt um ísl. kr. 6.000.00. Var B gert að greiða A
kr. 12.000.00 í skaðabætur. Hrd. XIV bls. 293.
Lögmaðurinn A hafði tekið að sér innheimtu skuldabréfs
fyrir B. Skuldarar greiddu ekki og höfðaði A þá mál í
eigin nafni gegn skuldurunum til heimtu skuldarinnar og
voru þeir dæmdir til að greiða skuldina. Siðan gerði A
ekki frekara til að innheimta skuldina. B höfðaði síðan
skaðabótamál gegn A og krafði hann um bætur vegna þess-
arar innheimtu, og fleiri skipta í þessu sambandi. A var
sýknaður að svo stöddu af kröfum B á þeim forsendum,
að eigi væri enn fullreynt hvað unnt væri að fá greitt af
skuldinni hjá skuldurunum. Ilrd. XXI bls. 460.
Það er ljóst, enda í samræmi við þá dóma, sem hér hafa
verið raktir, að rík skaðabótaskylda hvílir á lögmönnum
71