Tímarit lögfræðinga - 01.01.1961, Blaðsíða 14

]>að, scm fulltrúar gcrðu, ]>ó að ]>eir framkvæmdu það ckki
á cigin ábyrgð. I>á cr það almenningsálitið, og býsl cg ckki
við að hv. þm. vilji undanskilja fulltrúa ]>vi. Eftir verður
]>á aðeins skaðabólaábyrgð og cr vafamál hvc mikilsvcrð
liún er.“
Frumvarpið var síðan samþykkl óbreytt í háðum ]>ing-
deildum með samhljóða alkvæðum. Eru það lög nr. 79,
28. nóvember 1919.
Samkvæmt orðum laganna sjálfra og umræðunum um
þau á Alþingi er Ijóst, að ætlazt var til þess að hæjarfóget-
inn sjálfur væri áfram hinn eiginlegi liéraðsdómaia i um-
dæmi sínu. Hann skyldi áfram dg undanlekningarlaust
dæma i eigin nafni öll sakamál og cnnfremur halda saka-
málarannsóknir og skipa dómarasæli i lögrcglumálum
nema því einungis að hann hefði forföll og um ininni-
háttar mál v<eri að ræða. I>á fyrst og eimmgis þegar svo
stæði á skyldi fulltrúi hans í dómarasæti koma.
IV.
Heimildir laga nr. 77, 28. nóvember 1919 vo.ru þegar
notaðar.
Fulltrúi bæjarfógetans i Reykjavik fckk löggildingu
samkvæmt 1. gr. laganna.
Þá fóru lögrcglusljórinn i Reykjavik og fulltrúi lians
að taka )>oði sökunauta um greiðslu scktar til að sleppa
hjá dómi. samkvæmt 2. gr. laganna.
Á tímabilinu 1919—1925 var tala dómfelldra manna i
opinberum málum i Revkjavik og annars staðar á landinu
sem hcr segir:
8
Tinuiril lu<i[nvðinga