Tímarit lögfræðinga - 01.06.1964, Blaðsíða 17

ákvæði i eldri laxveiðilögum nr. 61/llJ62 við hliðstæð
ákvæði í núgildandi lögum nr. 53/1957, að þróunin hafi
heldur gengið í þá átt í íslenzkri lax- og silungsveiði-
löggjöf, að minna sé lagt upp úr þýðingu friðunar- og
verndaritilgangs eignaskerðingai' fyrir aðgreininguna
milli eignarnáms og takmarkana á eignarrétti, en meira
upp úr því, hversu þungbær skerðingin er og hvort
hún fullnægir vissum jafnréttis- eða sanngirnishug-
myndum. í báðum lögunum eru ákvæði, er heimila yf-
irvöldum veiðimála að gera sérstakar ráðstafanir til
takmarkana á veiði fram yfir það, sem reglur laganna
annars leiða til, ef slíkt er nauðsynlegt til viðhalds og
verndar fiskistofnum í lögunum nr. 61/1932 er oftast
ekki gert ráð f}rrir bótum fyrir slikar skerðingar, en i
núgildandi lögum eru í mörgum tilvikum fyrirmæli um
bætur. Sem dæmi má nefna, að í 4. tl. 15. gr. laga nr.
61/1932 var ráðherra heimilað að banna veiði lengra
upp eða niður frá ós en lögin annars bjóða, án þess að
ráð væri gert fyrir bótum. í 16. gr. núgildandi laga er
hliðstætt bann, en þar segir ennfremur, að binda megi
slíkt bann því skilyrði, að bætur verði greiddar þeim
aðila, sem öðrum fremur missir af veiði vegna slíks
banns. I 18. gr. 1. nr. 61/1932 var ráðherra heimilað að
leggja bann við allri veiði, annarri en stangarveiði, á
tilteknum svæðum i vatni, þar sem fiskur safnast sam-
an til hrygningar eða vegna fyrirstöðu á göngu, enda
væri fiskistofni að öðrum kosti hætt. Ekki var í 1. nr.
61/1932 gert ráð fyrir bótum af þessum sökum. í 20.
gr. núgildandi laga er liliðstætt bann, en þó víðtækara,
þar sem þar er gert ráð fyrir algjörri friðun. Segir enn-
fremur, að friðunin skuli bundin því skilyrði, að bætur
séu greiddar þeim aðila, sem missir verulega og öðrum
fremur af veiði vegna friðunarinnar. Slíkar bætur á
að ákveða eftir eignarnámsreglum, ef ekki semst.
Talsverður vafi leikur á því, hvernig draga beri mörk-
in milli eignarnáms og takmarkana á eignarrétti, þeg-
Tímarit lögfræöina
73