Tímarit lögfræðinga - 01.06.1968, Side 37

almenningsálit í heiminum til stuðnings þeim réttindum
sem hér er um að ræða.
Þegar athugaður er, sá árangur og það alþjóðastarf, á
sviði mannréttinda, sem hér er um að ræða, ber hinsvegar
að hafa það í huga, að hér er ekki einungis um hagfræði-
leg, lögfræðileg eða félagsleg viðfangsefni að ræða. Rétt-
indi þau, sem um er barizt eru að meira eða minna leyti
pólitísk réttindi. Þessi staðreynd gerir starfið að sjálf-
sögðu miklu erfiðara viðfangs á alþjóðavettvangi, en ef
um væri að ræða lögfræðileg eða félagsleg atriði ein-
göngu. Það er þó víst, að haldið verður áfram á þeirri
braut, sem mörkuð hefur verið af Sameinuðu þjóðunum
og Evrópuráðinu. Svo lengi hafa menn barizt fyrir þess-
um mikilvægu réttindum sínum, við miklar fórnir og
erfiði, elcki einungis á síðustu áratugum, heldur og í
aldaraðir, að vænta mætti þess, að draumur mannkynsins
um fullkomið réttarríki, mannréttindi og grundvallar-
frelsi allra, mætti einhverntíma verða að veruleika.
Nokkur rit og ritgerðir um mannréttindi.
Ólafur Jóhannesson: Mannréttindi (Samtíð og Saga, V. bindi,
Reyk.iavík 1951).
Friðjón Skarphéðinsson: Mannréttindasáttmáli Evrópu (Tímarit
lögfræðinga, 2. hefti 1958).
Einar Arnalds: TJm mannréttindadómstól Evrópu (Tímarit lög-
fræðinga, 2. hefti 1961).
Sigurgeir Sigurjónsson: Mannréttindasáttmáli Evrópu og stofnanir
samkvcemt honum (Úlfljótur XVI. árg. 4. tbl. 1963).
Carl Bonnevie: Menneskeret — Individets og Folkets, Oslo 1953.
Einar Löchen: Europas Menneskerettighets Konvention, Bergen
1952.
Max Sörensen: Den internationale beskyttelse af menneskerettig-
liederne, Köbenhavn 1967.
Frede Castberg: To Erklceringer om Menneskeretigheterne, Oslo
1968.
Gordon L. Weil: Tlie European Convention on Human Rights,
Leyden 1963.
A. H. Robertsson: Human Rights in National & International Law,
Manchester 1968.
Timarit lögfræðinga
97