Tímarit lögfræðinga - 01.03.1973, Blaðsíða 14

Framtalsfrestur.
Framtalsfrestur fyrir einstaklinga er til janúarloka. Þeir sem hafa
rekstur með höndum, skulu skila framtali fyrir lok febrúar. Það má
lengja þessa fresti til loka febrúar og loka marz. Vátryggingarfélög
hafa sérstöðu, þar sem þau þurfa eigi að skila fyrr en 31. maí ár hvert.
Ágallar á framtali.
Ég hef nú drepið á helztu atriði, sem lög og reglugerð hafa að geyma
um framtalið. Hlýtur í beinu framhaldi af því að rísa spurningin um
það, hvemig fari, ef frá framtali er ekki gengið á þann háttt, sem
lögin gera ráð fyrir. Framtal þarf eftir framansögðu að vera skrifleg
skýrsla í ákveðnu formi, sem send skal til skattyfirvalda innan tilt.ek-
ins frests staðfest af framteljanda með undirritun hans. Ljóst sýnist
að framtal, sem ekki uppfyllir þessar lágmarkskröfur nema að mjög
litlu leyti, verður eigi talin fullnægjandi framtalsskýrsla og mundi
veita skattyfirvöldum heimild og raunar skyldu til að fara ekki eftir
henni og mundu skattar framteljanda þá verða ákveðnir með áætlun.
Um þessi atriði fjallar Hrd XXXVII bls. 908, en þar segir: „Aðal-
áfrýjandi taldi ekki fram til skatts og skilaði engum skattframtölum
fyrir skattárin 1959 og 1960, svo sem boðið er í 33. gr. laga um tekju-
skatt og eignarskatt nr. 46/1954, er þá giltu. Hins vegar er fram kom-
ið, að aðaláfrýjandi lét skattstofu Reykjavíkur í té óundiiTÍtaða og
óstaðfesta reikninga ásamt nokkrum öðrum plöggum, er tjáðust varða
eignir og atvinnurekstur aðaláfrýjanda nefnd skattár, og lögðu skatt-
yfirvöld þau til grundvallar skattálagningu með tilteknum breyting-
um, sem í úrskurði fógeta greinir og um er deilt í máli þessu. En þessi
ófullkomnu reikningsgögn máttu eigi koma í stað lögboðinna heitfestra
skattskýrslna, sbr. 1. mgr. 33. gr. laga nr. 46/1954, og átti því sam-
kvæmt 2. mgr. 35. gr. sbr. 46. gr. sömu laga að áætla heildartekjur og
heildareign aðaláfrýjanda til skatts, „svo ríflega" sem mælt er í 2.
mgr. nefndrar 35. gr. Var óheimilt að víkja frá ákvæðum laga um
þetta efni ..Undirréttur hafði tekið álagninguna til efnislegrar
meðferðar, og veitt heimild til lögtaks, en Hæstiréttur felldi þann úr-
skurð úr gildi.
Áætlun vegna galla á framtali má þó ekki beita, nema framteljanda
sé fyrst veittur kostur á að leggja fram skýringar. Hæstiréttur hefur
í tveimur dómsúrlausnum kveðið á um þetta atriði. Fyrri dómurinn
er Hrd. XXIX bls. 259, en þar segir svo: „Stjórnvöld skattamála hafa
ekki notað heimild 35. gr. laga nr. 45/1954 til þess að skora á stefnda
að láta í té nánari skýringar á landbúnaðarskýrslu hans og áætla síðan
8