Tímarit lögfræðinga - 01.12.1976, Qupperneq 22

að ekki hafi komið fram krafa um refsingu fyrir röskun á húsfriði) ;
XX, bls. 96; XLV, bls. 843. Sama á við, ef maður gerist sekur um lík-
amsárás og leitar aftur á sama stað og ryðst þá inn í hús, sbr. Hrd.
XXI, bls. 333 (231. gr., sbr. 20. gr.). Þarna er bersýnilega tveimur brot-
um til að dreifa.
Hrd. XV, 172. Tveir lögreglumenn fóru heim til manns og tóku hann fastan.
Sú handtaka var að ófyrirsynju, eins og á stóð, og var þeim refsað fyrir hana
skv. 132. gr. alm. hgl. Húsráðandi krafðist þess, að lögreglumönnunum yrði
einnig refsað skv. 231. gr. fyrir röskun á húsfriði. í dómi Hæstaréttar segir, að
132. gr. taki yfir alla sök ákærðu vegna húsleitar og handtöku í máli þessu.
Þjófnaðarákvæði 244. gr. alm. hgl. tæmir sök gagnvart 231. gr., þeg-
ar um innbrot í þjófnaðarskyni er að ræða. Á sama veg fer, ef maður
ryðst inn í hús með þeim ásetningi að ræna þar einhvern. Þá tekur
252. gr. yfir alla sök geranda.
Hrd. XXVII, 354(381). Þrír ungir menn rændu kaupmann í verzlun sinni að
næturlagi. í forsendum dómsins segir m.a. svo: „Telja verður sannað, að sá
hafi verið tilgangur þeirra félaga, eftir að þeir urðu varir við S. í Aust-
urstræti, að hafa út úr honum fé, að vísu með góðu í upphafi. Þegar sýnt var,
að R. hafði ekki orðið ágengt í því efni, verður ekki annað af gerðum ákærða
Þ. og síðar J. ráðið en að þeir bafi ruðzt inn í búð hans með þeim ásetningi
að hafa féð þá af honum með illu, úr því að það fékkst ekki með góðu. Verð-
ur því að telja, að þeir hafi tekið ákvörðun um ránið, áður en þeir höfðu ruðzt
í búðina. Var það því, eins og á stóð, óhjákvæmilegur þáttur í ráninu að ryðjast
í búðina, en verður ekki talið sem sjálfstæður undanfari ránsins, þó að það á
hinn bóginn auki saknæmi verknaðarins. Verður þessi liður ákærunnar því
ekki til greina tekinn, en ákærðu J. og Þ. sýknaðir af ákæru um brot á 231. gr.
hegningarlaganna.“
Hafi aftur á móti vaknað ásetningur til auðgunarbrots eða annars
brots að húsbroti afstöðnu, kemur til sakfellingar sérstaklega fyrir
brot á 231. gr.
Hrd. XXXI, 203. Ákærðu var m.a. gefið að sök að hafa við upphaf aðfarar sinn-
ar að bóndanum í Svartagili neitað að fara út úr bænum þrátt fyrir áskoranir
bóndans. Eftir það réðust þeir á húsráðanda og urðu þess valdandi, að bærinn
brann. Bæði í héraði og í Hæstarétti var dæmt skv. 231. gr. ásamt 217. gr. og
2. mgr. 257. gr.
8) Refsihækkunarástæður. Samkvæmt 231. gr. má beita aukinni
refsingu, ef sakir eru miklar, svo sem ef sá, sem brot framdi, var
vopnaður eða beitti ofbeldi eða hótun um ofbeldi eða brot er framið af
fleirum saman, sbr. og 2. mgr. 70. gr. Upptalning þessi er ekki tæm-
160