Ægir - 01.08.1995, Blaðsíða 16

íslendingar eru alltof
SKAMMSÝNIR
segir Audun Marák, formaður samtaka
norskra útgerðarmenna, í viðtali um
fiskveiðideilu íslendinga og Norðmanna
Deilur íslendinga og Norbmanna um veibar á hafsvæbunum í Norbur-Atlants-
hafi hafa tekib á sig dramatískar myndir á köflum. Skip eru tekin og færb til
hafnar, öbrum er neitab um naubsynlega þjónustu í norskum höfnum og
hnútur fljúga um borb. hegar íslenskir fjölmiblar fjalla um deilurnar er oft
vitnab til samtakanna Norges fiskarlag sem eru heildarsamtök allra norskra
fiskimanna, bæbi sjómanna og útgerbarmanna. En í Noregi starfa einnig sam-
tök útgerbarmanna og þau heita Fiskebátredernes forbund. Þegar undirritabur
var á ferb í Noregi fyrir nokkru hitti hann ab máli formann þessara samtaka,
Audun Marák, í höfubstöbvum þeirra í Álasundi.
Þröstur Haraldsson.
Úthafsveiðar Norðmanna
Ég spurði Audun livort það vœri nokk-
ur munur á sókn íslendinga norður í
Smugu og sókn Norðmanna vestur yfir
Atlantshafog raunar víðar því norsk skip
hafa m.a. verið athafnasöm í Kyrrahafi
við Nýja-Sjáland.
„Þegar viö stóbum frammi fyrir því
aö fiskistofnarnir drógust mikið saman
á síðasta áratug hafbi átt sér stað veru-
leg endurnýjun á úthafsveiðiflotanum
og útgerðarmenn urðu að finna ný
verkefni handa þessum skipum. Þess
vegna voru 6-7 norsk skip send til veiða
í Kyrrahafi undan ströndum Nýja-Sjá-
lands. Það var gert í góðu samkomulagi
við yfirvöld þar. Skipin hófu veiðar á
vannýttun tegundum og juku verbmæti
aflans sem þar barst á land. Eftir að
norsku skipin fóru þarna suður hækkabi
fiskverð til sjómanna á Nýja-Sjálandi
vegna þess að innlendir útgerðarmenn
fjárfestu í sams konar skipum og bættu
meðferðina um borð. Þegar þorskveiðin
fór að glæbast 1 Barentshafinu komu
sum þessara skipa heim, en þrjú urðu
eftir og veiða nú í landhelgi Nýja-Sjá-
lands samkvæmt kvóta sem þarlend yf-
irvöld hafa úthlutað þeim.
Við þetta má bæta því ab norsk
stjórnvöld hefðu aldrei leyft skipum
okkar að stunda veiðar í andstöðu við
ráðleggingar alþjóðlegra eftirlitsstofn-
ana. Stjórnin hefði gripið til ráðstafana
gegn norskum útgerðarmönnum sem
þannig hefðu hagaö sér og svipt þá
veiðiheimildum í norskri landhelgi, en
það virðast íslensk stjórnvöld ekki
gera."
Grænlandsrækja og úthafskarfi
En hvað um veiðar norskra skipa á
Reykjaneshrygg og við Grœnland? íslensk
stjómvöld eru ekki par hriftn afþeim.
„Þær verður að skoba í ljósi þess að
norsk skipa hafa stundað veiöar vib Ný-
fundnaland, Grænland og ísland um
áratugaskeib. Við fiskuðum talsvert á ís-
landsmiðum allt frá því á fjórba ára-
tugnum og höfðum rétt til þess þangaö
til íslendingar færðu út landhelgi sína,
fyrst í 50 mílur og svo í 200. Það skildu
norskir fiskimenn mjög vel þótt þeir
misstu þar gjöful mið sem þeir höfðu
stundað um langt skeið. Eftir útfærslu
íslensku landhelginnar höfðu nokkrir
norskir línubátar rétt til ab veiða dálítið
innan hennar, en þegar yfirstandandi
aflasamdráttur hófst árið 1989 sögðust
íslensk stjórnvöld þurfa á þessum fiski
að halda.
Hvað Grænland áhrærir þá hafa þeir
veibiheimildir í Barentshafi, en á móti
fáum við ab veiða þorsk og grálúbu við
Austur- og Vestur-Grænland. Að vísu er
ekki mikinn þorsk að hafa við Græn-
land eins og er, en það á vonandi eftir
að lagast. Við veiðum líka rækju á haf-
inu milli Grænlands og íslands. Þar hef-
ur Evrópusambandið samið við Græn-
lendinga um rækjukvóta og við kaup-
um þá af ESB samkvæmt fiskveiðisamn-
ingum sem við höfum gert. Raunar
voru það norsk skip sem fundu þessi
16 ÆGIR