Alþýðublaðið - 03.07.1923, Blaðsíða 3

3'
látið byggja fyrir milli 70 og 80
milijónir króna . bæ;ði til bráða-
birgða og langframa fyrir utan
það, sem >prívat<menn og ríkið
hafa stutt að þessu. En'þnð sór
ekki högg á vatni, og skaj ég nú
láta tölurnar einar tala eftir
skýrslum, sem bærinn hefir ný-
lega látið semja, og sýna þær
bezt, hvernig ástandið er og hefir
verið.
Á 8 */2 ári eða frá október 1914
þar til í apríl 1923 eru 22,639
íbúðir teknar til notkunar hér í
Kaupmannahöfn. Á sama tíma
hafa 517 íbúðir ýmist verið rifnar
niður eða verið breytt í veizlun-
arhús eða annað þess háttar. í-
búðatalan hefir þannig aukist um
22.122. Þessar 22,122 íbúðir eru
alls 56,000 herbergi. Fólksfjölgunin
var á þessum 8 r/a 82,000.
Sé geit ráð fyrir sama mannfjölda
á herbergi (Boligstandard) og 1916
eða 1,19 íbúa á hvert heibergi,
þyrftu að vera 68,900 herbergi til
umráða. En þar sem herbergja-
talan að eins var 56,000 á tíma-
bilinu, vantaði 12,900 heibergi til
þess að geta fullnægt þörfiani eftir
fólksfjöiguninni. Só nú gert ráð
iyrir 2 og 3 herbergja íbúðum
(sem er meðalstærð íbúða sfðustu
10 árin),: þá vantar enn þá 5,100
íbúðir, — svo ekki er ástandið
glæsilegt.
Til þess að sýna ástandið enn
átakanlegar má geta þess, að hér*
voru 1. febrúar 1923 5,007 sam-
býlisíbúðir, með 5,126 fjölskyldum;
þessar fjölskyldur leigðu svo út frá
sér öðrum fjólskyldum, svo að í
þessum 5,007 ibúðum bjuggu alls
10,133 fjöiskyldur eða 28,315
manns, með öðtum orðum 5 %
af íbúum Kauamannaháfnar.
Af þessum 28,315 manns voru
6,481 b'órn innan 14 ára. Af
þessum fjölskyldum voru 85 °/o 1
1, 2 og 3 heibergja íbúðum.
Að lokum skal þess getið, að
hór eru nú 20,380 íbúðir með
fleiri en 2 íbúum á'hveitjheibergi og
1674 íbúðir með fleiri en 4 í
hverju herbergi. —
Þaunig er þá ástandið hór í
Kaupraannahöfn, og verður þó ekki
annað sagt en að reynt, hafi verið
að bæta úr"húsnæðiseklunni, eins
og að framan hefir verið drepið á.
Atið 1908 og 1909 báðu hús-
eigendur menn bókstaflega að flytja
í hús sín og buðu leigjendum
fría húsaleigu- i marga mánuði
jafnvel, ef þeir bara vildu flytja
inn; nú fæst ekki íbúð, hvað sem
í boði er, og húseigendur vilja
fegnir verða af með leigjendur sína
til þess að geta fengið að-a og
hækkað húsaleiguna jafnframt.
En hér er nokkuð, sem heitir
húsaleigulög, og þau halda í að
þessu leyti; það kemur flestum
samaa um, sem um málið tala í
alvöru, hvaða flokk sem þeir
annais fylla.
Er það ekki einmitt þetta, sem
vantar í Reykjavík?
Porfinnur Kristjátmon.
Frá fitlðndum.
— Á fundi, sem vinstrimenn
héldu í Kaupmannahöfn 31. maí,
hélt Madsen Mygdal landbdnað-
arráðherra ræðu og réðst í henr.i
harðlega á verklýðsfélögin og
heimtaði, að lifnaðarmark verka-
manna yrði lækkað enn meirá.
Bídgar Riee Burroughs: Dýp Tapzansa
Sveins gat veitt; en það, sem henni þótti vænst
um, var það, hve kurteislega Sveinn kom ætíð fram
við hana.
Hún gat aldrei hætt að furða sig á því, að slík
göfugmennska gæti dulist undir svo skuggalegum
svip, unz hrjn, vegna sífeldrar sjálfsfórnar Sveins,
var farin að sjá gæði hans ein í svip hans.
Þau voru farin að fara nokkru lengri dagleiðir,
þegar þau fréttu, að Rokofí væri að eins fáum dag-
leiðum að baki þeim og vissi nú, hvert þau hóldu.
Rá fór Sveinn út á áná. Hjá höfðingja, er bjó í
þoipi skamt frá Ugambi, keypti hann bát.
Svo flýðu þau upp ána með’ slíkum hraða, að
þau fréttu ekki framar af Rokoff. Pegar ekki varð
lengra komist á bitnum, stigu þau úr hoaum og
héldu inn í skóginn. Þar varð færðin þegar erfið,
liæg og hættuleg.
Daginn eftir að þau héldu frá Ugambi, varð
barnið veikt af köldusótt. Sveinn vissi, hver enda-
lok þess mundu verðn, en hann gat ekki fengið
Big til þess að segja Jane Olayton það, því hann
sá, að konan var farin að unna barninu því nær
eins og hún ætti það sjálf.
' Þegar veiki barnsina útilokaðieþað, að áfram.
yiði haldið, snóri Sveicn dálítið af leið og settist
að í rjóðri á bakka lækjar eins.
Jane eyddi öllum stundum við að hjúkra barn-
inu og var mjög hrygg i huga. 0 ; ekki batnaði,
pegar einn burðamaðurinn, sem aafði verið að
reika um skóginn, kom með þá fregn, að Rokoff
væri í tjöldum skamt frá þeim ög líklega þekti
dvalarstað þeiira, þótt öll hefðu þau haldið þetta
hinn tryggasta felustað.
Þessi fregn gerði óhjákvæmilegt, að þau héldu
áfram flóttanum án tillits til veikinda barnsins.
Jane Glaylon þekti Rússann svo vel, að hún vissi,
að hann ínundi hiklaust. taka barnið frá henni, en
það þýddi dauða þess.
Er þau brutust áfram eftir því nær algióinni
dýiagötu, strauk hver burðarmaðurinn af öðrum
frá þeim.
Feir höfðu verið nógu stæltir og trúir, meðan
engiu hætta var á því, að Rokoff næði þeim. En
þeir höfðu heyit svo ófagrar sögur af Rússanum og
illmennsku hans, að þeim varð nóg um, og þegar
þeir nú heyrðu, að hann væri í nánd, brast þá
alveg jþorið, og þeir struku hið bráðasta frá hvítu
mönnunum.
Samt héldu þau Sveinn og Jane áfram viðstöðu-
laust. Sveinn vftr á undan til þess að höggva veg
| í gegnurn kjarrið, þar sem ekki varð öðruví3i komist
i gegnum. Jane varð því að bera barnið.
t*au gengu allan daginn. Seint um daginn sáu
þau, að þau höfðu vilst, Rótt á eftir sór heyrðu
þau að stór lest kom eftir veginum, sem þau
höfðu rutt henui.
Þegar það var víst, að þau næðust innan skamms,
faldi Sveinn Jsne bak við stóra eik og þaktí hana
og barnið viði.