Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Blaðsíða 175
GRÍSK HANDRIT
Skrásetning handritanna.
Þar sem um þúsundir liandrita er að ræða, er það ekki
neinn smáræðis vandi að vita, livernig hentugast er að skrá-
setja þau. Tvennt er það líka, sem eykur á þennan vanda,
að því er til N.-t. handritanna kemur. Annað er það, að fæst
handritin eru af öllum ritum Nýja-testamentisins saman, og
menn vilja gjarnan láta það sjást á einhvern hátt af skránni,
iivað i hverju handriti er. Hitt er það, að menn hafa auð-
vitað hyrjað að merkja eða skrásetja handritin fyrir löngu
—• áður en, kunnugt var orðið, hvílkur sægur var til af þeim,
og því hyrjað á merkjakerfum, sem ekki hafa enzt, þegar
fjölga tók, og þá valdið mestu örðugleikum. En á hinn hóg-
inn er annað liægara en víkja frá gömlum venjum í slíkum
efnum, venjum, sem allir þeir, er við þessi fræði fást, eru
orðnir innlifaðir, og komnar eru inn í allar fræðihækur.
Áður en vikið er að því, að skýra frá helztu handritum
af Nýja-testamentinu, er ekki hægt að komast hjá því, að
skýra dálítið frá því, hvernig hingað til hefir verið reynt að
haga skrásetning þeirra.
Wetstein, Scrivener og Gregory.
Sá, sem ríður á vaðið um skrásetning liandrita Nýja-testa-
mentisins, er J. J. Wetstein, í útgáfu sinni frá 1751—’52.
Hann notaði hókstafi til þess að tákna stórstafa-handrit og
tölustafi til þess að tákna smástafa-handrit. Hann skipti
handritunum í fjóra flolcka eftir því, livaða rit voru í þeim.
I 1. flokki voru handrit af guðspjöllunum, í 2. fl. Post. og
alm. hréfin, í 3. fl. Pálsbréf og í 4. fl. Opinb. Hver flokkur
hafði sína röð af hókstöfum, og þegar handrit liafði meira en
einn flokk, gat það fengið sinn stafinn i hverjum flokki.
Þetta gat valdið ruglingi, en samt gekk þetta allt sæmilega,
meðan ekki hrúgaðist ofmikið að af handritum, og þessi
skrásetningaraðferð náði fullkominni festu.