Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Síða 200
200
aðrar bækur, og er það eitt til af því, sem þannig hefir verið
tínt saman með mikilli elju. Þessi örlög hreppti það í Laura-
klaustrinu mikla á Athos-höfða, og eru þar eftir 8 blöð af
því, en alls liafa fundizt 41 hlöð, dreifð um söfn í Péturs-
horg', Moskva, Kiew og Turin.
Letrið iiefir verið fagurt stórstafa-letur, en skemmt með
því að fara ofan i stafina með hleki, sem liefir etið hók-
fellið svo, að sumstaðar er komið í gegn. Handritið er frá 6.
eða jafnvel 5. öld og er eitt hezta handrit af Pálsbréfum,
það sem það nær. Á eftir Titusarhréfi er ritað: Eg, Evagrius,
ritaði þessa hók eftir Pál postula eins vel og eg gat, í efnis-
Jínum. — Og' bókin var borin saman við eintak í Sesareu, í
bókasafni liins heilaga Pamphilusar, ritað með iians eigin
liendi. — Þessi atliugasemd er með sömu hendi og hándritið
og' því sennilega rituð eftir eldra eintaki. En atliugasemdin
minnir á svipaða athugasemd um Sinaiticus og sýnir, að
þetta handrit er eitt af þeim, sem mjög er vandað til, ætt-
göfugt í hezta lagi. Er mikill skaði að þvi, að það skyldi fara
svo illa i höndum fávísra manna.
Codex Regius. L eða 019, v.Sod. s 56. Þetta handrit af
guðspjöllunum, nálega lieilum, er í París. Það er frá 8. öld,
fremur illa ritað á gróft hókfell, og mikið af stafvillum í
því. En þegar textinn er rannsakaður, kemur í ljós, að hann
er æfaforn og óvenjulega hreinn — einna svipaðastur B.
Einkennilegt við þetta handrit er það, að það liefir tvo
enda Markúsarguðspjalls, en getur þess, að á greini um þá
og telur hvorugan upprunalegan. Haldið er, að textinn sé
egipzkur að uppruna, enda textinn þar sennilega geymst
hezt.
Codex Purpureus Petropolitanus. N eða 022, v.Sod. e 19.
Handrit þetta hefir verið afar glæsilegt, þegar það var nýtt.
Það er sennilega gert i lok 6. aldar, ritað á purpuralitt bók-
fell með silfurstöfum, nema hin lielgu nöfn eru skrifuð með
gulli. Af því voru til 45 blöð, dreifð um allt, alla leið frá
ejmni Patlnnos til British Museum. En svo fóru að berast
fregnir af afar fögru purpura-handriti í Kappadókíu, og
reyndu menn að fá að sjá það og helzt eignast, en því var
fastlega lialdið. Segir sagan, að biskup einn i Sesareu í
Ivappadókíu hafi reynt með öllu móti að fá þennan dýrgrip,
því að nær væri að geyma hann við hiskupsstólinn en i smá-
hæ. En er hann gat ekki náð kaupum á því, sendi Iiann menn,
er rændu handritinu. Ekki lánaðist honum þó þessi tilraun,