Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1933, Blaðsíða 7

5
Hann segir í þessn kvæði, að íslenzk tunga sé skárst töluð á
Austfjörðum, á Vestfjörðum sé „engelskt sævartungumauk“.
Síðan lýsir liann því, cr synir íslands ferðast um landið:
sagt og gjört, þeir gengu burt,
gátu naumast komist þurt
á vegum úti fyrir frönsk
flögin aura, þýzk og dönsk,
svensk og jullensk, já latínsk og jafnvel spönsk.
Hann bætir við:
Ef þið finnið einhvörn stað,
hvar ei sé málið fordjarfað,
þar vil ég hafa byggð og ból,
byrjist aftur heilsu-jól,
íslendingum upp þá rynni hin aldna sól.
Eggert Ólafsson er svartsýnn um framtíð íslenzkrar tungu,
því að seinna kaflann nefnir hann: Um æfilok og undarliga
útför íslenzkunnar, samt meining diktarans þarum. 3. þátt-
urinn hefir að fvrirsögn: Dauði íslenzkunnar. Stutt ræða um
merkilig forlög og æfi þessarar víðfrægu og velbornu frúar.
Executio testamenti. Erfimáltíð og líkvöktun sona hennar,
með öðrum fleirum undarligum viðburðum, sem skeðu við
andlát og útför þessa líks. 4. þátturinn nefnist grafskrift is-
lenzkunnar:
Stattu við, því leið er löng,
lúinn ferðamaður.
íslenzkan hér önduð stend,
ekki grafin, huld né brennd,
aldir margar mönnum kennd,
mudar (sic) hét minn staður.
Fyrir búkhlaup fallið hef,
á fótum sef.
farðu, mundu, glaður.
Loks er 5. þátturinn: ályktunarorð í alvöru, um yfirstandandi
ásigkomulag islenzkunnar, hvað því spilli og hvernig bætast
kynni.
Þessi lýsing eins af stærstu skáldum Islands á sínum tíma
bregður upp hryggilegri myud af íslenzkri menning og ís-