Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1938, Blaðsíða 118

116
nefndir „innsigli djöfnlsins“ og' þá taldir órælc sönnun þess,
að menn stæÖu í einlivers konar sambandi við kölska. Þá
eru uppköst og önnur vanlíðan, einkum lijá konum, er
liyggja sig vanfærar. En kreppu, lamana, heyrnarlevsis og'
sjónleysis hefir þegar verið getið, og á sitt hæsta stig kemst
sefasýkin i svonefndum persónuskiftum. Nú skulu nefnd
örfá dæmi.
Evelyn Donner ætlaði að verða söngkona, en missti stund-
um röddina, einkum þegar átti að fara að prófa haiia. A
annan hóginn var ósk hennar um að standast prófið, en á
hinn hóginn liræðslan. Þetta olli „móðursýkis-íhlaupi“, svo
að hún i hili og þegar minnst vonum varði missti röddina.
„Móðursýkis-köstin“, sem svo eru nefnd, eru oft ekki ann-
að en upprifjun þeirra atvika, er sefasýkinni ollu, eins og
hjá stúlku einni, Irenu, sem hafði misst móður sína úr hlóð-
spýju og hún dáið í fangi liennar. Þessa hræðilega atburðar
minntist hún nú ekki lengur í eðlilegu ástandi; en í móður-
sýkisköstunum rifjaðist hann upp fyrir henni í öllum sínum
ægileik. Annars var hún húin að hæla minningarnar um móð-
ur sína svo vel, að liún minntist hennar alls ekki i vöku né í
venjulegu ástandi.
Tom Jones hafði fengið „skothnykk“ og lá í hermanna-
spítala. Barn að aldri hafði hann fengið óviðráðanleg grát-
og hlátursköst, þjáðzt af höfuðverk, gengið í svefni o. s. frv.
Nú tók liann aftur að ganga í svefni og lifði þá upp atvik
það, er valdið hafði skothnykknum, er liann lcomst
undan einn síns liðs og kom til þess að tilkvnna liðsforingj-
anum, að allir félagar lians væru fallnir. Þetla gerði hann
nú í hálfgerðri leiðslu á kvöldin, gekk að dyrum foringjans,
muldraði eitthvað fvrir munni sér, snérist á hæli og hvarf
síðan aftur lil rúms sins.
Annar hermaður, Willard Winston liðsforingi, livarf einn
góðan veðurdag, er hann var sendur með hraðhoð til aðal-
herstöðvanna. Héldu menn, að hann liefði gerzt liðhlaupi.
Hálfu ári síðar fannst liann þó sem ekill við hakstöðvar
liersins og mundi þá ekki neitt um sína fyrri ævi. En er hann
var leiddur fvrir hershöfðingjann, kom hann til sjálfs sín og
mundi sína fyrri ævi, en ekkert af því, sem drifið hafði á
dagana síðustu 6 mánuðina. Ilér var því hæði um „flótta“
(fugu) að ræða og greinileg persónuskipti, er stundum koma
fyrir og geta þá ágerzt svo, að maður kjósi heldur að vera
hin nýja persóna en sú gamla.