Alþýðublaðið - 05.07.1923, Blaðsíða 3

3
svívirðilagt, í fjandsamlegri von
um, að fólkið sé hsefilega óment-
að, heimskt og skilningslaust á
íífið til þess að gína við atvega-
leiðslu þeirra:
>(Richard Wagner, 1813--1883,
er sjálfsagt kunnur að nafni all-
mörgum íslendingum sem stærsta
söngleikaskáld heimsins, þö fáir
að líkindum hafi heyrt eða skilji
verk hans. En færri munu þein
þó vera, sem er kunnugt, að
Wagner var svæsinn, starfendi
byitingamáður og tók þátt í
byltingunni 1848 og várð fyrir
það að fara landflótta til að
komast hjá margra ára fangels-
isvist. Eftirfarandi kafli er brot
úr ritgerðum, sem hann skrif-
aðifyrir Dresdener Voiksblátter:)
Ég er hin hulda endurnýung
æskunnar, hinn ævarandi frum-
höfundur lífsins. Þar sem ég er
ekki, þar geisar ógn dauðans.
Ég er hugfróin, vonin, draum-
sjón hinna kúguðu. Ég eyðilegg
það, sem er, en af bjarginu, sem
ég skín á, tekur nýtt hf fram að
streyma. Ég kem til að brjóta
aí yðúr alla þá fjötra, sem und-
iroka yður, til að frelsa yður úr
faðmi dauðans og til að blása
nýju lífi í æðar yðar. í>að, sem
er, verður að tarast. Það er hin
eilífa lögeggjan lífsins, og ég,
hin alt eyðileggjandi, uppfylli
það lögmál til að skapa nýja,
fegrandi tilveru. Ég vilumbreyta
og endurnýja frá rótum það fyr-
irkomulag, sem þið lifið viö, þvl
það er afsprengi eymdarinnar,
sem blómgást f eymd og volæði,
og ávextir þess eru glæpir. Kornið
er þroskað, og ég er uppskeru-
maðurinn. Ég vii stökkva á burtu
hverri einustu blekkingu, sem
vald hefir yfir mönnunum. Ég
vil eyðileggja drottnunarvald
eins yfir mörgum, — drottnunar-
vald þess Iítsnauða yfir hinu líf-
ræna, — drottnun þess efaislega
yfir þvf ándlega. Ég vil möl-
brjóta vald hins mikla, afnema
lög eignarréttarins. Látum vilja
hvers einstaks vera meistara
mannkynsins. Látum styrkleika
hvers einstaklings vera hans eigin
eign, því frjáls maður er heilag-
ur maður og ekkert það til, sem
er háleitara en hann.
Ég vil eyðileggja núverandi
fyrirkomulag, sem deilir mann-
RafmagoS'Straujárn
seld með ábyrgð kf. ll,OOo
Rafofnar, okkar góðu og gömlu,
frá kx*. 30,00.
Hf, Rafmf, Hiti & Ljós,
Laugavegi 20 B. — Sími 830:
Bflmmfllm,
sem sérstaklega er til búið
til viðgerðar á gúmmí-
stígvélum, lœst í
Fálkanum.
kyninu í óvinveittar andstæður:
Þá sterku og þá lítilmagna,
einkaréttindamenn og útlaga,
ríka og snauða. Þáð gerir allar
mannlegar verur ótarsælár. Ég
vil eyðileggjá það fyrirkoœulag,
sem gerir milljónir að þrælum
hinna fáu og þá fáu þræla sfns
Bdgar Kice Burroughs: Dýi* Tarzans.
Gagntekin af skelfiDgu stóð Jane úti á skógar-
götunni. Byssan og skotfærin voru gleymd í skýlinu.
' Sveinn var gleymdur og Rokofl og allar hættur.
í trufluðum heila hennar rúmaðist ekkert annað
en sá sorgiegi sannleiki, að barnið var sjúkt af
hinni hræðilegustu frumskógaveiki, og að hún gat
á engan hátt linað þjáningar, þess — þjáningar,
sem hiaut að koma milii öngvitanna.
Eina hugsun hennar var að finna einhvern, sem
gæti hjálpað henni, — einhverja konu, sem hefði
átt barn; — með þeirri hugsun kom endurminn-
ingin um vinveitta þorpið, sem Sveinn hafði talað
um. Ef hún að eins gæti í tíma náð því!
Engum tíma var að spilia. Eins og hundelt
hind snéri hún við og hljóp upp götuna í þá átt, er
Sveinn hafði bent.
Að baki sér heyrði hún skyudilega óp manna,
skothveili og því næst þögn. Hún vissi, að Sveinn
hafbi hitt Rússann.
Hálfri stundu síðar * skjögraði húu lafmóð inn í
lítið, afgiit þorp. Jafnskjótt flyktust kringum hana
karlar, konur og börn. Ákafir, forvitnir svertingjar
í uppnámi spurðu hana hundrað spurninga, sem
hún ekki gat skilið eða svarað.
það eina, er hún gat, var að benda tárvotum
augunum á barnið í fangi sér, en stagastá: >Hiti,
■— hiti, — hiti.c
Svertingjarnir skildu ekki orð hennar, en þeir
eáu, hvað olli henni áhyggju, og brátt hafði ung J
kona komið henni inn í kofa og reyndi þar ásamt
fleirum að sefa barnið.
Galdialæknirinn kom og kveikti ofurlítinn eld hjá
barninu. Yfir honum sauð hann einhvern graut í
leiipotti og gekk um leið muldrandi í kringum
seyðinn. Alt í einu rak hann tagl af zebradýri
ofan í grautinn ogatökkti nokkrum dropum af honum
yfir andlit barnsins.
Er hann var farinn. tóku konurnar að veina og
væla, svo Jane hélt, hún yrði geggjuð; en hún vissi,
að þelta var alt gert af góðum hug, svo hún þoldi
það, þótt þjáningarnar út af veikindum barnsins
ætluðu hreint að gera út af við hana.
fað mun hafa verið komið undir miðnætti, er
hún varð vör við skyndilega hræring í þorpinu,
líún heyrði svertingjana deilay en skildi þá ekki.
Alt í einu heyrði hún fótatak nálgast kofann,
þar sem hún sat við bjartan eld með barnið i
kjöltu sér. Veslingurinn litli var nú rólegur; augna-
lokin voru hálfopin og sást í hræðilega starandi
augun.
Jane Clayton leit með skelfingu á liLla andlitið.
Þetta var ekki hennar barn, — hvorki hold hennar
né blóð, — en hversu samgróinn og kær var ekki
þessi einstæðingur orðinn henni. Hjarta hennar,
er var rænt afkvæmi hennar, hafði tekið þetta
nafnlausa barn slíku ástfóstri, sem væfi það hennar
barn. Veran á Kincaid átti sinn þátt í því.
Hún sá, að dauðinn nálgaðist, og þótt hún sæi