Alþýðublaðið - 06.07.1923, Blaðsíða 3

Muniö,
að Mjólkurfélag Reykjavíkur sendir
yður daglega heim mjólk, rjóma,
skyr og smjör, yður að kostnað-
arlausu. — Pantið í síma 1387.
Til Dagsbrúnarmansla
Pélagsgjöldum or yeitt móttaka alla
yirka daga kl. 6—7 siðd. í Tryggva-
götu 3. Jóu Jónsson, fjármálaritari.
leiðslunnar hafi fallið, heldur
sumpart hækkað, t. d. kol. Fyrst
er því að svara, að sjóménn
hafa Iækkað sinn þátt í útgerð-
arkostnaðinum meira en holt er
og sízt minna tiltölulega en verð
afurðanna hefir lækkað. Að ann-
að hafi ekki lækkað að sama
skapi er fyrst og fremst útgerð-
armönnum að kenna, þar sem
þeir hafa beint og óbeint spilt
gengi íslenzkra peninga og með
því haldið uppi dýrtíð í landinu.
Um kolin mega þeir og að
nokkru sjálíum sér kenna, þar
sem landsverzlun var fyrir þeirra
Hjálparstöð hjúkrunarfélags-
ins >Líknar< er opin:
Mánudaga . . . kl. n—12 f. h.
IÞriðjudagá ... — 5—6 e. --
Miðvikudaga . . — 3—4 e. --
Föstudaga ... — 5—6 e. --
Laugardaga . . — 3—4 e. -
SJítiI húseign á góðum
stað er til sölu. Greiðsluskilmálar
þægilegir. Afgr. vísar á.
tilstilli Iátin hætta kolaverzlun,
en hún gat vitanlega komist að
betri kolakaupum en einstak-
lingar.
Hér hefir nú verið sýnt, að
allar þessar átyllur eru ónýtar
til að reisa á þeim kaúplækkun-
arkröfu, en að öðru leytl eru
þær góðar og sterkar, — að því
leyti, að þær eru hrópandi ásök-
un á hendur útgerðármönnum
fyrir framferði þeirra og með-
ferð á því valdi, er eignarráð
framleiðslutækjanna hafa fengið
þeim, og sýna betur en flest
annað, hversu óhafandi er, að
á
slíkt skipulag haldist til lang-
tramá, að minsta kosti án alvar-
legrar og öflugrar íhlutunar rík-
isvaldsins.
Átyllubygging skrifstofustjór-
ans er hrnnin. Á því íyrirtæki
hafa útgerðarmenn áreiðanlega
tapað, en ekki grætt, og það er
enginn þjóðarskaði.
Framlelðslntækin eiga að
vera þjóðareign.
Tarhugaverð skuld-
heimta.
Gott er jafnan að eiga skulda-
skifti sin við áreiðanlega menn,
en bezt er þó að þurta elgi að
skutda verzlunum og einstökum
mönnum.
En því miður er efnahagur
fárra svo góður, að ekki þurfi
þeir að njóta lánstrauats. Og því
Bdgar Rice Burroughs: Dýi* Tarzuns.
mjög eftir fóstra sínum, óskaði hún, að endinn yrði
nú skjótur og leysti barnið við þjániagarnar.
Pótatakið út.i fyrir hætti við kofadyrnar. Úti fyrir
heyrðisthljóðskraf; augnabliki síðar kom M’ganwazan,
höfðingi flokksins, iim. Hún hafði varla séð hann,
því konurnar höfðu strax tekið við henni.
Hún sá nú, að höfðinginn var illilegur, og skein
alt hið versta úr svip hans. Jane fanst hann líkari
górillaapa en manni. Hann reyndi að tala við hana,
en árangurslaust, og loks kallaði hann á einhvern
úti.
Annar svertingi kom inn; — sá var mjög ólíkur
höfðingjanum, — svo ólíkur, að Jane sá strax, að
hann var af öðrum flokki. Maður þessi var túlkur.
Og fann Jane því nær við fyrstu spurningu
M’gawazans, að hann var að reyna að grafast
eftir einhverju alt öðru.
Henni fanst það skrítið, að náunginn skyldi svo
skyndilega fá áhuga á ætlunum hennar og einkum
þó því, hvert ferðinni hefði verið heitiÖ, er hún
varð að stanza í þorpi hans.
Hún sá enga ástæðu til þess að dylja hann
sannleikans; en þegar hann spurðí, hvort hún
byggist við að hitta mann sinn að lokinni ferð
þessari; hristi hún neitandi höfubið.
Nú sagði hann henni, hvað hann hefði viljað.
>Ég hefi nýfrétt,< sagði hann, >hjá mönnum,
sem búa við vatnið mikla, að maður þinn hafi
komið upp Ugambi á eftir þór nokkrar dagleiðir,
en þá hafi svertiugjar ráðist á hann og drepið
hann. Ég hefi sagt þér þetta, svo þú eyðir ekki
óþarfa-tíma, ef þú hygst að hitta bóuda þinn við lok
ferðariunar, heldur haldir rakleitt til strandar-
innar.<
Jane þakkaði Mrganwazan fyrir velvild hans,
þótt hjarta hennar yrði dofið af þjáningum við
þetta nýja áfall. Hún hafði þjáðst svo síðustu
dagana, að heilinn var orðinn sljór.
Hún starði þögul á andlit barnsins í kjöltu sér.
Höfðinginn var farinn. Nokkru síðar heyrbi hún
aftur þrusk við dyrnar; — annar var kominn inn.
Ein konan kastaði skíði á eldinn.
Eldurinn blossaði upp og varpaði birtu um
kofann.
Bjarminn'sýndi Jane, að barnið var dáið. Hún gat
ekki sagt, hve lengi það hefði verið.
Stuna le’ð frá brjósti hennar; höfuð hennar hné
þögult ofan á böggulinn, sem hún þrýsti að brjósti
sór.
Urn stund var þögn í kofanum. Pá tók ein
svertingjakonan að gráta ákaflega,
Karlmaður hló fyrir framan Jane Clayton og nefndi
nafn hennar.
Hún hrökk saman, leit upp, og við henni blasti
háðsiegt andlit Nikolas Rokoffs.