Búnaðarrit - 01.01.1903, Blaðsíða 22
18
einn kosturinn ónefndur enn í Staðarsveit, að fjárpest þekkist
þar alls ekki, þó að hún sé á næstu grösum t. d. heldur pest-
arhætt viðHellna. í annan stað ber þeim á millium vesturhluta
Breiðuvíkurhrepps, og er eg á því máli, að landið fyrir
framan Jökul leggist til afréttar. Jarðirnar þar, sem rétt
allar eru opinber eign, eru, hvað mikil gæði sem þær nú
hafa til lande og sjávar, að leggjast í eyði, dugir ekki við
að stríða og viðreisnarkröftunum þarf að beita nær sér
Þeir eru ekki of-miklir. Kring um Jökul verður aldrei veg-
að, alt félagslíf verður þar mjög örðugt og þá eigi síður
barnafræðsla. Sjálfgefið yrði og þá, er bygðin endaði um
Hellna, að leggja þá sókn til Staðastaðar, og kæmi þá með
tímanum ein kirkja fyrir miðri Breiðuvík í stað Hellua og
Búða, yrði það alt óslitin bygð, frjó og fögur, og alveg
torfærulaus.— Hitt var nokkuð djarft, að ætla sór að mynda
andlegan félagshring utan um Snæfellsjökul.
Þetta sem á milli ber eru ekki nema smámunir. Ilitt
er vist og varðar mestu að Staðarsveit og Breiðavík er
einhver allra bezti bletturinn á öllu landinu, og þó í kaldakol-
um. Aðalbótin er að fá nýtt fólk til að nytja jarðirnar.
Því mun nú svarað i sveitunum, að þar séu ekki góðir
bændur aflögu, til viðreisnar Snæfellsnesi. En er ekki veg-
ur til þess að menn, sem dálítil efni hafa og vinnuþrek,
taki sig upp úr kaupstöðunum og fari þangað? Slíkt ætti
helzt að gjörast með samtökum svo að noltkuð margir færu
í senn. Og nokkuð má gera af hálfu hins opinbera til að
hvctja menn til slíks landnáms, og sérstaklega liggur þnð
beint við, þar sem jafumikið er af þjóðeignum eins og á
Snæfellsnesi. Eg átti tal um þetta, að því er landssjóðs-
jarðir snertir, við umboðsmanninn, Einar kaupmann Mark-
ússon í Ólafsvík. Hann nefndi meðal annars það, að verja
um nokkurt áraskeið landsskuldinni — ekki leigum — til
jarðabóta, lofa ábúendunum að vinna með þeim hætti af
sér landsskuldina, og stakk upp á að dagsverkið væri met-
ið á krónu. Með leiðbeining og eftirliti væri það vel gjör-
legt. Sóra Vilhjálmur Briem fór fram á það við aukaþing-