Búnaðarrit - 01.01.1903, Blaðsíða 123
119
Bráðapest, sem yfirleitt var sögð fremur væg i Dala-
sýslu, liefir sérstaklega gjört vart við sig að mun áSkarðs-
strönd, og fór eins fóð í eyjunum.
Inn Skarðsströndina er ekki mikið um undirlendi,
víðast sæbratt og fjöll há upp af, og eru skriðurnar undir
hamrastöllunum grónar upp og grænar af mávadriti. Máv-
unum var þó eytt hér á árunum, nema hvað það tókst
ekki í Nýpurhyrnu. Búsældarlegast verður í I’agradalnum;
áin þar skilur hreppana og Innri I’agridalur heyrir til
Saurbænum. Þaðan aftur sæbrött hlíð inn að Tjaldanesi,
þar sem Salthólmavík er löggiltur kaupstaður, en föst verzlun
hefir eigi komið þar framar en annarstaðar, sem löggilt
hefir verið á seinni árum, en kaupfólag Stranda og Dala-
manna leggur þar upp vörum sínum, og var laugardagur-
inn, þegar eg var staddur í sveitinni, mikill kaupstefnu- og
afhendingardagur niður í Tjaldanesi, og leizt mér svo sem
flest fólkið mundi þangað fara af sumum hæjunum, en
vísast hefir það um leið verið t-il að lyfta sér upp undir
sláttinu. Annars mun kaupfélagsskapur þar um slóðir vera
allmikill og traustur til halds og þrifa.
Áfangastaðurinn í Saurbænum var hjá skólabróður
mínum síra Ólafi prófasti Ólafssyui á Staðarhóli. Torfi
skólastjóri Bjarnason í Ólafsdal hafði boðað til fuudar að
Staðarhóli síðdegis sunnudaginn 13. júlí og komu þar
nokkrir helztu bændur sveitarinnar, og var þar þann dag
fyrir forgöngu Torfa reist við aftur búnaðarfélag Saurbæjar-
hrepps, er legið hafði niðri um hrið. í’ormaður félagsins er
Magnús hómópati Guðlaugsson í Hvammsdal, og töldu 10
búendur þar fram fyrir árið 1901 full 400 dagsverk, mest í
túnasléttun, en góður helmingur af því var auðvitað í Ólafs-
dal. Að houum sleptum var frú Jakobína Thorarensen í
Stórholti hæst. Stórholt er á norðurjaðri sveitarinnar, mikil
jörð, túnstæði ágætt og nógir móar að plægja niður. Önnur
alkunn jörð er Hvítidalur i eða út úr Hvolsdaluum sunnan
til í sveitinni, þar sem Guðbrandur bjó, souur Sturlaugs ríka
í Rauðseyjum; fókk Guðbrandur á sinni tíð verðlaun af