Búnaðarrit - 01.01.1903, Blaðsíða 319
315
að mestu lokið. Nú á síðustu árum hafa fáein félög byrj-
að á lítilfjörlegum kyubótatilraunum á búpeniugi; en skamt
liefir það náð.
Af félögum þeim, er nutu styrks síðast liðið ár, eru
það 7 als, er telja yfir 1000 dagsverk. Efst á blaði er
Jarðræktarfélag Reykjavíkur með rúm 2800 dagsverk. Þar
næst kemur búnaðarfélag Svarfdælinga með 1825 dagsverk
búnaðarfélag Miðdæla með 1636, o. s. frv. Elest þessi fé-
lög eru mannmörg, sum af þeim haía 60—70 fólaga.
Sé það athugað hvaða fólög það eru, sem mest hafa
afkastað í hlutfalli við félagafjölda, þá er það búnaðarfélag
Mjóafjarðar, í Suður-Múlasýslu, sem þar er efst á baugi,
með 78 dagsverk á hvern félagsmann i félaginu. Þar næst
kemur búnaðarfélag Sandvíkurhrepps með 63 dagsverk,
búnaðarfélag Miðdæla i Dölum, með 60 dagsv., búnaðarfél.
Seyðisfjarðar, með 58 dagsverk, búnaðarfél. Laxárdhr. í Döl-
um ineð 55 dagsverk, búnaðarfélag Borgarfjarðar i Norður-
Múlasýslu og búnaðarfólag Mildaholtshrepps hvort með 52
dagsverk. Þar á eftir kemur Jarðræktarfólag Reykjavíkur
með 48 dagsverk, o. s. frv. — Langflest búnaðarfélögin hafa
unnið frá 20—30 dagsverk á livern fólagsmann.
Þeim andmælum hefir oft verið lireyft gegn styrknum,
að það væri óviðfeldið að borga bændum fyrir það, að bæta
jarðir sínar. Þessu hefir verið marg svarað, en eg vil að
eins taka það fram, að styrkurinn, ef hanD er rétt notaður,
er ekki eyðslueyrir þeirra, sem hann er veittur. Mestur
hluti hans er lagður í sjóð, íasteignasjóð, sem ber vöxtu
öldnum og óbornum. Með styrknum eru jarðirnar í laud-
inu bættar, og þessar bætur verða, undantekniuga lítið, ekki
fiuttar burt. Þjóðareignin eykst að notagildi og gæðum, og
er það dýrmætasti arfurinn sem eftirkomandi kynslóðum
verður eftir látinn.
Sigurður Sigurðsson.