Búnaðarrit - 01.01.1906, Blaðsíða 27
BÚNAÐARRIT
23
kenna hvað engjarnar voru blautar því varla var hægt
að pjá að hestinum væri neitt örðugia að draaa vélina
þó slegið væri, heldur en að draga hana með lyftum ljá.
Eu á þessu svæði var svo mikil mosaþjótta að hjólin
sukku 7—8” niður, og þessutan keldudtög, þar sem
hesturinn slapp í öðru hvoru. Af því að slátturinn gekk
þó svo vel á þessu landi, þykist eg geta raðið það, að á
sæmilega þurrum engjum myndi véiin vera fremur létt
fyrir einn hest; nm sláttinn er ekki að tala, hann getur
verið eins og sláttumaðurinn vill. Sem dæmi þess hve
auðvelt er að fara með „Herkules“ skal eg geta þess, að
eftir að hr. Guðm. Kolbeinsson hafði verið með mér
þennan dag og eg sýnt honnm handtökin við vélina, sló
hann með henni síðar 2 daga það sem hann átti eftir
af sléttu engi, með góðum árangri, hann er að vísu verk-
hagur maður, en hafði heldur aldiei fyr séð sláttuvél.
Yélin er nógu sterk til þess að beita fyrir hana
tveim islenzkum hestum, og að likindum væri heppilegra,
ef menn vildu reyna hana, að fá hana, útbúna fyrir tvo
hesta, öðrum breytingum t.el eg tvísýnt hvort rétt væri
að svo komnu að óska eftir. Betra að reyna að yflr-
vinna þá þraut, þó vélin sé nokkuð þung í drætti, með
því að velja sér góða hesta, og fara sæmilega með þá,
heldur en að eiga að fást við slattuvél, sem væri of veik-
bygð, því fátt gæti verið öllu hvimleiðara en það, að
sláttuvél sé mjög bilunarhætt, þar sem á annað borð
væri farið að treysta á notkun hennar; því búast mætti
við að aðgerðir yrðu oft seinfengnar ogjafnvel ófáanlegar.
Það sem sérstaklega hefir verið fundið að hinum
útlendu sláttuvélum, sem hingað hafa komið, hefir auk
of mikils dráttarþunga, verið það, að „fingurnir,, væru
of þykkir undir blaðinu og þessvegna yrði of loðslegið.
Yið erum uú vanir við að heimta það, að slegið sé
sem allra næst rótinni, en af því leiðir aftur, að við gjör-
um kröfurnar nokkuð frekar til slát.tuvélanna í þessu efni;
ef til vill svo frekar, að við fáum þeim aldrei fullnægt;