Alþýðumaðurinn - 31.01.1931, Blaðsíða 2

2
alÞvðíjmaðurinn
þessu, en tóksl ekki. Verkalýður-
inn leit á þetta eins og hvert annað
unglingagaspur, en upp úr þessum
skærum var flokkur ungra kommún-
ista stofnaður. Annað hafðist ekki
ppp ur því. En vígamóðurinn var
runninn á ko-nmúnistana. Alþýðu-
flokksþing stóð fyrir dyrum, og þar
átti að sýna mátt sinn. »Óháða sam-
bandið«, þetta vanskapaða hugarfóstur
kommúnistanna frá því fyrir nokkrum
árum, en hafdi sofið í móðurkviði,
gleymt og forsmáð, var nú dubbað
upp og borið fram á samþyktum
. örfárra manna í nokkrum félögum,
gerðum meðan fundarsókn var ekki
byrjuð svo teljandi væri í félögunum,
og einungis í því fulla trausti að
hér væri enginn klofningur á ferðinni.
En ekki höfðu þessar samþykktir fyr
fengisl, en það gloppaðist út úr
kommúnistum, að aðaltilgangurinn
með því »óháða« væri sá„ að fjar-
lægja verklýðsfélögin Alþýðuflokknum
og koma þeim undir yfirráð komm-
únistanna. Samhliða þessu, og í
fyrsta sinn í sögu vetklýðshreifing^r-
innar, sóttn kommúnistar fram til
kosninga í iélögunum, sem sérstakur
flokkur, og reyndu að bægja hæg-
fara jafnaðamiönnum frá kosninga á
Alþýðuflokksþingið. Vöruðust féiögin
ekki þenna klofning sumstaðar, svo
kommúnistar náðu kosningu, einkum
í félögunum hér nyröra, þó þeir, þeg-
ar liðskönnun fór síðai fram, væru í
geysilegum minnihluta. En þrátt fyr-
ir þetta alt, voru þeir svo ábe. a idi
fámenuir og áhrifalausir á erkiýðsiáð-
stefnunni og Alþýðt foícksþinginu
syðra, að síðasti vonarneisti urn
nokkur áhrf í Alþýðusambandinu,
mun hafi slokknað i brjóstum, j ;nvel
bjartsýurfstu kommúnistanna, Ruku
þeir þá í að síofna K- F. !., sýmlega
i því einu skyni að sameina þá krafta
sem þeir hata yfr að isða, t l að
hefja baráttu gegn Alþýðuflokknum
— kljúfa hann og ala á illdeiium
meðal verkalýðs. Það sem því sýni-
lega rak smiðshöggið á stotnun
kommúiiisiaflokksins, var hefnigirni
— alþekktur breyskleiki, en ekki tal-
inn til þrifa fyrir einstakiinga eöa
þjóðir. — Sannar »VerkIýðshlaðið«
mæta vel að hér sé réít til getið, og
einnig slcrif E. O. og samherja hans
í »Verkam.« nú í haust og vetur.
Mun þetta og verða enn betur sann-
að siðar í þessari grein.
(Framhald.)
Stássfiringaíallíttinn.
Aðalbjörn Pétursson, fyrrverandi
stásshringakaupmaður hér í bæ,
hefir stokkið upp á nef sér í 6. og
7. tbl. »Vkm.« þ. á. út af því að
ég nefndi hann, í »Opnu bréfi« mínu
til Einars Olgeirssonar — uppgjafa
kaupmann.
Sennilega hefði fyrirsögn þessar-
ar greinar áit betur við Aðalbjörn.
Maður þessi er orðinn allmjög
kunnur af því að hafa rekið hér í
bæ verslun um tveggja ára skeið
með stásshringa, brossíur og annan
þvílíkan varning, sem fenginn var
að láni og tekinn út í skuld hjá
þeim lánardrotnum hans, sem gerðu
sér von um að Aðalbjörn þessi
væri svipaður að manndómi flestum
öðrum íslenskum kaupmönnurn og
því væri óhætt að trúa honutn fyr-
ir nokkurii fjárupphæð. En skoðun
lánardrotna hans reyndist ekki rétt.
Eftir tveggja ára bið á gieiðslu frá
Aðalbirni þessum, urðu þeir sem
• höfðu trúað honum fyrir fé sínu,
að heimta það sern þá var óselt í
höRdum Aðalbjörns, undir hamar
þess opinbera-
Mælt er, að lánardroínar »upp-
gjafa kaupmannsins® muni eiga von
á 40% af lánsfé sínu úr bóli Aðal-
bjarnar, eftir tveggja ára kaup-
mensku hans. Undanfarin 3 ár hafa
verið mjög góð verslunarár, svo
sérstakan skort á manndómi þarf íil
þess áð gera upp verslun, sem
bygð er átið 1927, raeð 60% halla
árið 1930. Pessi skortur A P. á
þeim manndómi, ?em næstum hver
skussi á í fórum sínum, heíði ekki
verið gerður að umræðuefni hér. ef
maður þessi væii ekki talinn meðal
þeirra helstu, sem Einar Olgeírsson
velur sér til föruneyfis, þegar hann
kemur fram fyrir verkalýðinn hér,
og ef Aðalbjörn þessi teldi sig ekki
meðal helstu manna verklýðshreif-
ingarinnar.
Pað leikur ekki á tveim tungum,
að Einar Olgeirsson hugsaði sér
þenna stássgripafallítt fyrir eftir-
mann sinn í formannssæti Verka-
mannafélags Akureyrar, en einhver
dulin tunga mun hafa hvíslað þvf
í eyra Einars, að verkamennirnir á
Akureyri létu ekki bjóða sér oftar
en þegar var búið þenna slað-
gengil hans til trúnaðarverka. Fé-
lagið hafði verið gint til þess að
senda mann þenna í legátaerind-
um til Lenins borgar, að sjálfsögðu
með frægðarverkin letruð á bringu
og bak, svo kunn yrði í austurvegi
hin Akureyrska kommúnistafrægðí
Par að auki hefir maður þessi ver-
ið tvívegis kosinn til annara trún-
aðarstarfa fyrir Verkamannafélagið,
sem því hefir lítill sómi staðið af.
Aðalbjörn þessi ber það á Hall-
grím Jónsson, að hann hafi í mörg
ár barist á móti kaupkröfum verka-
manna. Verkamönnum hér um
sióðir mun vera óknnnugt um það
hátterni Hallgríms, og æíti það þó
að vera almenningi kunnugf, ef rétt
er frá skýrt hjá hinum fyrverandi
kaupmanni. Mér vitanlega hefir
enginn maður unnið undir taxta
verklýðsfélaganna hjá Hallgrími
Jónssyni. En Guðmann kaupmað-
ur virðist njóta fullrar virðingar og
trausts hjá þeim ko.mmúnistum, þó
hann heföi málara í sinni þjónustu
langt fyrir neðan taxtakaup Verka-
mannafélags Akureyrar í það eina
sinn, sem hann réði yfir atvinnu.
Stásshringafallíttinn er býsna
hróðugur yfir því, að eirm hring-
urinn hans hafi á nauðungarupp-
boði ient í hendi eins verkamanns
hér í bæ, sennilega fyrir V4 eða V».
þess verðs, sem kaupmaðurinn
viidi fyrir hafir. hafa, meðan hann
gat einhverju ráðið um verð á hon-
um. Siíkir gripir fara ekki í hátt
verð á nauðungaruþpboði, Sýnir
það best hvað honum þykir það
sæta mikium tíðindum, að nokkuð
af þeim varningi, sem hann á blóma-
árum sínum flutti inn til iandsins,
skyidi geta orðið aiþýðumanni til
gagns eða gamans.
Stásshringafallítinn telur það
»skömm« fyrir mig að hafa »failið«
fyrir honum við fulltrúakosningar í