Alþýðumaðurinn - 06.06.1931, Blaðsíða 3

ALVÝÐUMAÐI.IRINN 3
urinn og Verklýðsblaðið, hafa stein-
þagað um þessa meingalla skipu-
lagsins hjá kommúnistunum, sem
sjómennirnir ur(iu að að greiða.
Eina lánið var að kommúnistarnir
fengu ekki að salta nema lítinn
hluta af allri síidinni, sem sjómenn-
irpir veiddu. Hefðu þeir fengið að
§alta hana alla, eins og Einar vildi,
hpfðu sjómennirnir orðið að greiða
kommúnistunum fyrir það nokkuð
á annað hundrað þúsund krónur,
fram yfir það, sem söltunin kostaði
hjá hinum »svt'virðilegu« atvinnu-
rekendum.
Svo virðist sem Stalin muni
þurfa að kenna Einari betur áður
en hann tekur við allri stjórn á
hplmanum okkar.
Athugulll.
Skæðadrífa.
Arftaki Schevings.
Meðan Jóhann Scheving talaði hér
á pólitískum fundum, var jafnan klspp-
að meira fyrir honum en nokkrum
öðrum ræðumanni. Pótti Scheving
vel til þess fallinn að sketnta ungl-
ingum með orðskrúði og bunandi
mælsku. Mátti um það segja, eins
og stendur i Yeikamanninum, um
kUppið fyrir Einari Olgeirssyni, að
»allir flokkar* hafi klappað fyrir
Scheving. Einar er þvi orðinn arf-
taki Schevings að klappinu hjá þeim
tilheyrendum, sem líta á pólitiska
fundi eins og skrípaleik, þar sem sá,
er mest veðui; á, er hafður að mestu
athlægi.
Ódýr vara ■
Á framboMundinum um daginn
var Efnar Olgeirsson að fræða tilheyr-
endur sína á því, að Rússar hefðu ó-
dýra vöru á boðstólum, svo sem olíu
og rúg. — Kallaði þá emn fundar-
tnanna fram í ræðu Einars og
maelti: »Eru ejfki kirkjuklukkurnar
með í þessum ódýru vörum?* All-
mikill hlátur varð í salnum við þessa
fyrirspurn, en Einar yar ekki við, því
búinn að svara henni.
JDálítið rogginn.
Einar Olgeir^son skrifar röskar þrjár
síður í síðasta »Verkam,« um fram-
boðsfundinn á Sunnudaginn og mest
hól um sjálfan sig. Til þess að gefa
lesendum Alþýðum. ofurlitla hugmynd
um álit það, er Einar hefir á sjálfum
sér, verða tilfærðar hér nokkrar klaus-
ur úr nefndri grein:
»Pað er allra manna mál að mælsk-
ari ræðumaður og þróttmeiri máls-
flytjandi stígi ekki á ræðupal! hér á
Akureyri og ekki mun sá orðrómur
fara hjaðnandi eftir framboðsfundinn
á Sunnudaginn, því þar urðn allir,
jafnt andstæðingar, sem meðhaldsmenn,
hrifnir af mælsku, þrótti og víðsýni
hans.
Er óhætt að segja að hinir 5 — 600
áheyrendur urðu allir að eyrum er
hann hóf mál sitt,«
»Yar ádeila hans á stjórnmálaflokk:
ana þung og þrungin rökum, sem
hinir frambjóðendurnir treystu sér
ekki með einu orði að hrekja•«
»Ef segja ætti glögt frá ræðu E.
O., sem í raun og veru var eina ræð-,
an sem hægt er að kalla framboðs-
ræðu, því ræður hinna allra voru
ekki þannig að hægt væri að nefna
þær svo, þá þyrfti mörg þlöð af
Verkam. til þess, því hver ræða hans
var innihaldsríkari og kröftugri en
margar ræður hinna frambjóðendanna.
Enda var hrifning fundarmanna svo
mikil, á meðan E. O. talaði, að svo
mátti heita, að hann hefðj mestallan
fundinn með sér, enda sýndi hið ó-
svikna lófaklapp, sem hann fékk í
ræðulok, að ræða hans féll í góðan
jarðveg og ef dæma mætti eftir því,
ætti E. O, að vera sjálfkjörinn þing-
maður fyrir Akureyrarkaupstað.*
Þetta skrifar nú Einar Olgeirsson
um sjálfan sig. í hæsta máta væri
það óviðeigandi að syngja yfir honumj
»Sælir þeir, sem sárt til finna
sinnar andans nektar h#r — —«
Nú þagði Eiríkur.
Pað hefir aldrei brugðist undanfar-
in ár, að þegar Einar Olgeirsson hef-
ir verið að halda pólitískar ræður,
hefir Eiríkur Kristjánssvn sí og æ
verið að grípa frara í fyrir honum, og
þá ekki altaf yandað honum kveðjurn-
ar. Á framboðsfundinum á Sunnu-
daginn þagði Eiríkur og klappaði
fyrir Éinari. Nú var Einar samherji
íhaldsins og barðist um á hæl og
hnakka fyrir það. Svo dyggan vikq-
pilt kann Eiríkur að meta.
Samherjarná.
Eftir fundinn á Sunnudaginn var
einn fundaimaður að sþyrja kunningja
sinn, hvernig á því hefði sfaðið, að þegar
íhaldið hefði klappað, hefðu kommún-
istar klappað líka, og eins hefði í-
haldið gert, er kommúnistar byrjuðu
að klappa. Hann áttaði sig ekki á
því fyr en honum var bent á að
þarna voru samherjar að verki. Báð-
ir berjast gegn alþýðunni og vilja
skóinn ofan af benni. Klappa svo
hverjir öðrum lof í lófa, eins og góð-
um s?mherjum sæmir.
Ekki ár síðan.
- í Verkamanninum síöast stendur
meðal annars, þar sem verið er að
tala um Erling Friðjónsson: »Það
er ekki ár síðan hann lýsti sig síð-
asi, sem kommúnista, en það var
áður en E. F. sveik málefni verka-
lýðsins.< (Leturbr. blaðsins).
Verkafólkið hér í bæ, sem þekkir
Erling Friðjónsson, ætti að skygnast
um og aíhuga hvort það sér eitthvað
það í fari Erlings, sem fram hefrr
komið á þessu síðqsta ári, og sera
sýnir það að hann hafi »svikið mál-
efni verkalýðsins.5
Sjálísagt er það alveg rétt hjá
Verkamanninum, að E. F. hafi ekki
verið búinn að svikja »málefni verka-
lýðsins* fyrir ári síðan, en hvað hefir
hann þá svikið á síðasta ári? Fróð-
legt væri ef Verkam. vildi benda á
eitthvað.
Skemdir á síldinni.
Verkamaðurinn, 45. tbl., segir Erl-
ing Friðjónsson hafa haldið því
fram, að skemdir á síld Söltunarfél-
ags verkalýðsins, þær í fyrra, hafi
stafað af skemdu salti frá Einkasöl-
unni. Kannske Erlingur hafi verið
svona góður við söltunarfélagið? —
Pað er ekki gott að vita nema svo
hafi verið. En þó mun Erlingur hafa
samþykt tillögu á, útflutningsnefndar-
fundi, frá Einari Olgeirssyni, um
það, að félagið fengi ekkert fyrir