Alþýðumaðurinn - 11.06.1931, Blaðsíða 1

IIin Iivað er Irarist?
Margur spyr svo við þessar
kosningar.
Og þó er spurningtinni auð-
svarað. —
íhaid og Framsókn berjast um
yfirráðin yfir ríkiskassanum og ráð-
herrastólunum. íhaldið hefir enga
stefnuskrá í landsmálum. — Pað
berst einungis til valda í landinu
og styðst í þeirri baráttu við aðal
auðmagn landsins. Framsókn á í
vök aö verjast gegn því. Að baki
hennar stendur mikið minni lið-
styrkur, en á bak við íhaidið, en
hún lafir uppi á óréttlátri og úr-
eltri kjördæmaskipun, sem hún nú
er að verja með öllum þeim rnætti,
sem hún hefir yfir að ráða. Stefnu-
skrá Framsóknar er stæiing af
stefnuskrá Alþýðuíiokksins — en
gengur bara skemra í öllum atrið-
um, og því ólíklegri íil að verða
þjóðinni að gagni. Kommúnistar
bjóða fram fulltrúaefni aðeins þar,
sem þeir geta klofið alþýðusamtök-
in með því. Peir vita að þeir eiga
ekki von í neinu þingsæti, en þetta
er eitt af klofningsstarfi þeirra, sem
þeir framkvæma eftir rússneskum
fyrirskipunum. Alt skraf kommún-
istanna um að þeir séu með þessu
að berjast fyrir hagsbótum, alþýðu
til handa, er aðeins til að hylja það
hve tilgangslaus framboð þeirra eru,
sem engar aðrar afleiðfngar geta
haft, en að veikja aðstöðu alþýð-
unnar í kosningabaráttunni.
Alþýðuflokkurinn gengur til kosn-
inga með sömu stefnuskrá og áð-
ur alhliöa viðreisn lands og
þ/óðar eftir þeim fyrirmynd-
um, sem bestar þekk/ast og
Jyft hafa þjóðunum drýgst á
undanförnum áratugum.
Stefnuskrá Alþýðuflokksins er
þjóðinni svo kunn, að henni þarf
ekki að lýsa hér. Starf flokksins á
undanförnum þingum hefir ekki
vilt á sér heimildir, Fulltrúar al-
þýðunnar hafa þar beitt öllum
sínum áhrifum til að knýja íhalds-
flokkana til að vinna að réttlátum
kröfum alþýðunnar, og hefir orðið
vel ágengt, þegar litið er til aðstöð-
unnar á Alþingi, þar setn tveir
stærstu flokkarnir eru íhaldssamir
og hafa verið samtaka um að
sporna á móti stærstu áhugamálum
alþýðunnar.
Sérstaklega eru þessar kosningar
þýðingarmikiar fyrir akureyrska al-
þýðukjósendur, sem hafa átt full-
trúa á Alþingi undanfarið.
Ber tvent til þess.
Fyrst er það, að það hlýtur að
vera hverjum hugsandi kjósanda
sársauki, að láta sætið í hendur
íhaldinu, vegna aðgerða pólitískra
flugumanna, sem erlend þjóð send-
ir til að kljúfa alþýðusamtökin.
í öðru Iagi hlýtur hverjum ær-
legum alþýðumanni og konu að
svella heilög reiði í brjósti yfir
þeim svívirðingum, sem’’yfir fulltrúa
alþýðunnar, og þá sér í iagi fyrv.
þingmann þessa bæjar, hefir verið
ausið, af því að þeir hafa barist
fyrir áhugamálum alþýðunnar á Al-
þingi. —
Og í þriðja lagi er vissa fyrir
því, að ef Alþýðuflokkurinn tapar
þingsœtinu hér, er hag þessa bœjar
stefnt í voða, að minsta kosti ú
þessu suniri,
Kommúnistarnir blaðra nóg um
kreppu, atvinnuleysi og ískyggilega
framtíð þessa bæjarfélags og þjóð-
arinnar í heild, en þeir virðast
hugsa öllu minna af viti um þau
mál. Peir virðast halda að blaður
út í loftið nægi til að afstýra erfið-
leikum hjá þjóðinni, en starfa á
allan hátt gegn því, að aðstaðan
verði bætt á skynsamlegan hátt.
Allir hugsandi menn v i t a að
þessa árs afkoma mikils hluta bæj-
armanna veltur á því, að hægt sé
að veiða, og salta svo mikla síld
til útflutnings á þessu sumri, sem
framast er unt- — Allir hugsandi
menn vita líka, að þetta er ekki
framkvæmanlegt, nema að hægt sé
að létta á síldarmarkaðinum með
því að sel/’a sí/d ti! Rússlands.
Þetta er ekki hægt nema ríkið á-
byrgist þessa sölu, og til þess þarf
að fá samþykki Alþingis.
Nú er það vitanlegt, að ef íhalds-
maður hlýtur þingsæti hér, er ekki
einungis vissa fyrir því, að þetta
nauðsynjamál bæjarbúa verður ekki
— af honum — flutt á Alþingi,
heldur hlýtur mótspyrnu hans þar.
Afkoma bæjarbúa, þeirra er lifa af
síldarvinnu og atvinnu við síldar-
verkun, cr því blútt újram stcfnt i
voða, ef Alþýðuflokkurinn tapar hér
þingsæti. Akureyrskir kjósendur
vita vel hve fyrv. þingmaður bæjar-
ins hefir starfað ötullega á undan-
farandi þingum fyrir úívegsmál
þessa bæjar, og enginn er líklegri
til að bera þetta mál fram til sigurs
á Alþingi en hann,
Það er því reyndar þannig, að
nú er teflt um bjargræði verkalýðs-
ins á Akureyri, um leið og gengið
er að kjörborðinu á morgun.
Ég veit að þeim hluta verkalýðs
þessa bæjar, sem skoðar lífið í
Ijósi reynslu og alvöru, er þetta
ekkert léttúðarmál. Pað er þá líka
heilög skylda hans gagnvart sjálfum
sér og bæjarfélaginu sem heild, að
leggja sig allan fram til að kosn-
ingin á morgun falli alþýðunni í vil.
Kosningin er alvarlegt og örlaga-
þrungið spor í starfssögu verka^