Alþýðumaðurinn - 17.01.1933, Blaðsíða 2

a
| B. S. A. — Sími 9.
stað reyndu þeir að kljúfa samtök
sjómanna með því að gefa út taxta,
sem afnam hlutaskifti, en tók upp
fast kaup f staðinn. Nú er það svo
að sjómenn vilja yfirleitt hafa hluta-
skifti. í sæmilegum árum gefa þau
meiri tekjur en fast kaup, og nú
þegar atvinnuleysið er eins magnað
í landinu og nú er, og ómögulegt
að yarna því að tveir og þrír séu
um hvert skipsrúm í Eyjum, var
auðsýnilegi, að uppástunga komm-
únistanna um starfsháttabreytingu,
var einungis gerð til að reyna að
slá öll vopn úr hendi sjómanna.
Kauptaxti kommúnistanna fékk því
engan byr meðal sjómanna, hvorki
í Eyjum, né utan þeirra. En þetta
brölt kommúnistanna, og þá fyrst
og fremst það, að flæma sjómanna-
félagið út úr Alþýðusambandinu,
varð til þess að eggja fiskkaupend-
ur til að lækka verð á fiskinum,
þó fiskverð sé nú hærra erlendis
en í fyrra, og ekkert útlit fyrir að
það lækki.
Síðasta frélt úr Eyjum segir að
þangað sé kominn meiri mannfjöldi
en nokkru sinni fyr, og tveir og
þrír séu um hvert skipsrúm. Hafi
kommúnistar verið manna dugleg-
astir undir niðri að lokka fólk þang-
að, þó þeir láti blöð sín vara fólk
við að fara þangað. Hreinlindið og
drenglundin er altaf sú sama á því
búinu.
SfeitarfDndurinn
á Sauðárkrðki.
I 52. tbl. »Verkamannsins< tekur
einkver óþekktur (táknaður með
striki í stað undirskriftar) sér fyrir
hendur í svokölluðu Verkamanna-
bréfi að segja frá almennum sveit-
arfundi á Sauðárkróki, er boðaður
var af híéppsnefnd og haldinn 21.
Nóv. s. I.
Pó undirritaður láti sig yfirleitt
ekki miklu skifta, hvað birtist í blaði
þessu nú orðið, þá er þetta litla
skrif svo þrungið af villandi mis-
hermum og rangfærslum um menn
og málefni, að hann getur eigi með
ALPTÐUliAÐtiRlHN
öllu orða bundist til andmæla. —
Reyndar er ekki ástæða til að eyða
miklu púðri á þennan myrkra-pésa,
sem lifir og hrærist í sínu »e!e-
menti* og reynir þaðan að krukka
f saklausa menn og spilla. góðu
málefni. Skulu þvf andsvör svo
stutt sem verða má.
í fyrstu lagi skal á það bent, að
eftir því sem ég undirritaður þekki
sauðkrækska verkamenn í tvo til
þrjá síðustu áratugina, verð ég að
telja meir en vafasamt að þeim sé
minnsta þægð né þökk yfirleitt í
slíku skrifi sem þessu, hvað snertir
bersýnilegan tilgang þess og anda,
svo og titilinn.
Pá eru mishermin. Bréfritarinn
skrifar um framkomið tilboð. Ekkert
tilboð hafði framkomið frá neinu
söltunarfélagi, þektu eða óþektu.
Hitt var heldur, að umleitun hafði
borist frá vissum manni, er hrepps-,
nefnd fanst ástæða til að taka al-
varlega, um tilboð frá hreppsnefnd:
með hvaða kjörum fengist bryggja,
söltunarsvæði og geymslu, ef um
tiltekið mikið salt-síldarmagn væri
að ræða. — Pá er og rangt hermt,
að Eggert Jónsson hafi, með samn-
ingi við hreppsnefnd, bryggjuna á
leigu fyrir kr. 1875,00 árl. — Það
er aðeins breikkun bryggjunnar
(»planið«), sem sú leiga gildir fyrir.
Einnig er rangt að öll bryggjan sé
leigð E. J. Pað er aðeins áður-
nefnd breikkun. En hann hefir
nauðsynlegan afnotarétt aðalbryggju
um síldveiðitímann, að því leyti sem
það ekki hindrar afgreiðslu áætlunar-
skipa, annara vöruskipa eða heima-
báta (þ. e. báta og vélbáta, er reka
héðan atvinnu). Enda greiði E. J.
yfirleitt bryggjugjöld samkv. bryggju-
reglugerð með litlum ívilnunum. —
Villandi mjög er og að segja, að E.
J. hat'i »afn,'tarétt af öllum viðauk-
um við bryggjuna um sama árabilo.
Það eru, eftir samningi, vissar tak-
markanir fyrir afnotarétti hans af
hugsanlegum viðaukum. — Aðeins
hefir hann svo forgangsleigurétt að
sumum þeirra innan slíkra takmarka,
bjóði enginn hærra. Pá er alrangt,
að hreppsnefnd »færi alls ekki fram
á það< við Eggert, að hann gæfi
tryggingu um rekstur, eða hversu
mikili hann skyldi árlega. — Pykist
hið dularfulla stryk þarna hafa þá
höfuðsök á hreppsnefnd, er hún
ekki rísi undir'; slíkt ábyrgðarleysi
sé dæmalaust — líklega í veraldar-
sögunni, eða þá a. m. k. síðan
hreppsnefndir urðu til. En nú fór
hreppsnefnd einmitt fram á þetta!
Hitt var annað mál, að E. J. ekki
treystist til að gefa neinar þær trygg-
ingar, er nefndin þá taldi nokkurs
virði, fram yfir það er lá í eðli
málsins, að þar sem maðurinn þurfti
að svara til beinna útgjalda vegna
samnings, minst fullum 2000 kr. ár
lega, þurfi hann að nota atvinnu-
tækið, en ekki láta það ónotað.
En sé ekki greitt skilvíslega, er
samningur uppsegjanlegur. Pó svo
rísi mál úí af siíkri uppsögn, gat
tæplega þessvegna tapast meir en
eitt ár. Og hvers virði var það
eftir ástæðum? Þó engar væru
beinar tryggingar, og þó ekki hetði
verið fram á þær farið — hverju
var að tapa? Átti vegna þess að
ganga tafarlaust frá að gera samn-
ing við eina einasta manninn, sem
fáanlegur hafði þó loks reynst til
að gera tilraun til sildarsöltunar hér
á þessum stað. Á stað, sem eng-
inn hafði enn viljað líta við, þrátt
fyrir að síldarskip í tugatali jysu
upp síld hér á firðinum á hverju
sumri og flyttu burtu. Þrátt fyrir
að einnig fjöldi manna héðan höfðu
margt ár, í síldarvinnu á öðrum
stöðum, átt kost á að »agitera«
við »síldarkongana«, Jafnvel ekki
einn einasti af öllum þessum ó-
þreytandi, sjálfsfórnandi, kommún-
istisku verkamannaleiðtogum hafði
tekist að hræra neinn »konganna«
né sjálfir vogað að leggja í að gera
tilraun á slíkum stað. Nærri má
geta hvort slíkir hafi ekki verið
búnir að gera eitt og annað — já
alt er unt varl! En svona var nú
samt ástandið. Og nú kom tæki-
færið fyrsta og eina. Og það var
hreppsnefnd, er átti kost á því, og
hafði reyndar að miklu skapað það.
Átti hún að glata þvf jafnskjótt og
gafst? Var ekki sæmra og skyn-
samlegra að nota það, þótt ekki
fengist alt f einu; þótt hún þyrfti
að veita einhver hlunnindi þeim, er