Alþýðumaðurinn - 28.02.1933, Page 3

■j Öllum þeim. er sýndu okkur sam-
úð og veittu hjálp við andlát og
jarðarfkr Svövu Guðmundsdóttur,
vottum við bugheilar þakkir.
Fjölskyldan.
um, sem hefir öðlast aðstöðu til
þess að geta unnið þær kaupdeil-
ur, sem allt af má gera ráð fyrir
að verklýðsfélögin lendi í. — Verk
Einars Olgeirssonar hefir verið það
frá þvr hann fyrst fór að hafa af-
skifti af málum verkafóiks hér um
slóðir, að sprengja Verkamannafé-
lag Akureyraf út úr þeim allsherjar
^Jandssamtökum, sem Alþýðusam-
band íslands er, og honum tðkst
það að síðustu 6■ þessa mánaðar.
Með því var þetta gamla félag gert
máttlaust í öllum deilum. »Olæpa-
maðurinn« Einar Olgeirsson, hefir
því ekki einasta drepið þau tvö fé-
lög, sem hann síofnaði hér, Jafnað-
armannafélag Akureyrar og Sjó-
mannaíélag Norðurlands, með því
að fela þeim mönnum stjórn á
þessum félögum.sem allan vilja og
þekkingu vantaði til að láta þau
lifa, heldur hefir hann einnig dreg-
ið dauðann inn í herbúðir Verka-
mannaféiagsins með stjórn sömu
manna þar.
» Verklýðssvikarimu
Einar Olgeirsson er fullur
monts og hroka yfir fylgi sínu við
síðust þingkosningar hér. En hann
kærir sig sjálLagt ekki um að skýra
opinberlega frá því hvernig það
fylgi var fengið, að það var fengið
á síðustu stundu með því að dreifa
út lygum og svívirðingum um þann
mann, sem á Alþingi hafði með
starfi sfnu skapað Einari Olgeirs-
syni þá bestu aðstöðu sem fram-
kvæmdarstjóri Síldareinkasölu ís-
lands, sem nokkur maður á land-
inu hefir fengið til þess að bæta
kjör verkalýðsins, en sem «verklýðs-
svikarinn« Einar Olgeirsson hafði
eingöngu notað til þess að hirða
nálægt 50 þúsund krónur af fé fá-
tækra sjómanna, og landverkalýðs,
*.... -
og svikið alt er honum bar að gera
fyrir þettá fólk. m
Pegar saga verklýðshreyfingarinn-
ar Norðanlands verður skráð, mun
»Verklýðssvikarans« Einars Olgeirs-
sonar verða getið á sömu lund og
tólfta postulans forðum að öðru-
leyti en því að hann skortir þær
dygðir sem drógu Júdas fyrir 19
öldum síðan út í hengingarólina.
iBanditt burgeisa-
stéttarinnar.«
Pað er ekki ótítt að þeir menn
sem einhverntíma, meðan þeir voru
lítið þektir, höfðu tiltrú hjá verka-
lýðnum, haldi að hlustir hans standi
opnar fyrir smjarðinu og hræsninni,
sem burgeisarnir vilja fá flutt í eyru
verkalýðsins, þó þessir menn séu
komnir á kaf í gin auðvaldsins, og
æpi þaðan út til fólksins með tugi
verklýðssvika, á baki og brjósti.
Slíkir menn eru réttnefndir »band-
íttar burgeisaséttarinnar*. Pað þarf
ekki að lýsa æfiferii Einars Olgeirs-
sonar á þessu sviði.
Pað er fyllilega kunnugt, að um
leið og Síldareinkasala íslands hætti
að greiða honum 1000 kr. á mánuði
í kaup íyrir að svíkja allt, sem verka-
iýðurinn hafði trúað honum fyrir í
starfi þar, gekk hann beina Ieið
fyrir kjöltu Mjólkurfélagsins og
Kveldúlfs í Reykjavík og fól þar
höfuð sitt og gjörðist braskfélagi
þessara auðjarla landsins. Pað má
nærri geta hvort verkalýðurinn á
Akureyri fer að taka það hátíðlega
þó þessi kjöltutík Mjólkurfélagsins
og Kveldúlfs spanngóli sinn hræsnis-
og svikavaðal út til hans, þó krydd-
aður sé með fögrum orður og öðru
yfirskyni svíkanna, sem lýst hefir
verið hér að framan.
Verkalýðurinn hér veit að Einar
Olgeirsson er stœrsti verklýðssvik-
arinn á landinu, þó hann eigi ýmsa
lærisveina á sömu braut. Að hann
hefir á tveimur árum drepið 5 verk-
lýðsfélög á Norðurlandi, með óstjórn
sinna lærisveina. Að hann hefir ætl-
að að sprengja verklýðsfélögin á
Norðurlandi út úr Alþýðusamband-
inu og á þann hátt að gjörá þau
máttlaus f baráttunni við atvinnu-
rekendur. Að hans ráðum var fylgt
•bílar bestir. Sími 260

þegar lærisveinar hans klufu Verka-
mannafélag Akureyrar út úr Alþýðu-
sambandi íslands, og gerðu félagið
með því óhæft til baráítu. Span-
gólið að sunnan á best við á leiði
dauðu félaganna og Verldýðssam-
bandsins hans Einars, sem nú er
nýlega dauti líka, því þing þess
átti að réttu lagi að vera í Janúar
síðastliðnum, en ekkert bólar á
því enn.
Pegar athugaður er ávöxturinn
af fúlmensku þeirri er birtist í hrað-
drápi allra þeirra verklýðsfélaga»
sem Einar Oigeirsson og hans
fylgdarlið kemur eitthvað nærri, fer
lesarinn að skilja hótanir þessa að
því er virðist hálfbrjálaða uppskafn-
ings um að hann skuli jafna AI-
þýðusamband íslands við jörðu og
hið nýstofnaða Verklýðsfélag hér á
staðnum.
Hann sér ávöxt starfs síns í dauða
félaganna, og telur eins og heild-
sali væri að telja mjölpoka. Fyrst
eg hefi drepið 5 félög á 2 árum,
mun »verklýðssvikarinn« segja, get
eg drepið 50 félög á 20 árum, En
uppskafningum skjáltast í þessu.
Dauðu félögin hér norðanlands
eru minnisvarði »verklýðssvikarans,«
»klofningsmannsins«, og »banditts
burgeisastéttarinnar* á pólitískri
gröf hans.
Erlingur Friðjónsson.
Á gægjutn.
Kommúnistarnir hafa haft það fyrir
sið, síðan jafnaðarmannafélagið ,Akur‘
var stofnað, að hafa einhverja á gægj-
um við dyr fundarhússins, til að sjá
hverjir það væru, sem væru í félaginu.
Á fyrri stofnfundi Verklýðsféiags Ak-
ureyrar féllu þessar gægjur niður, því
þá var stórhríð, og líklega lítið um
hefjur í hópi þeirra stéttvísu, en
siðari daginn stóð Eggert ÓI.
Eiríbsson á gægjum í nánd við Akur-
eyrar-Bio, þar sem stofnfundurinn var
haldinn, enda var veður þá hið besta,
En er Ótafur hafði séð á eftir 90 fé-
lagsmönnum inn í Bíó-húsið, reykaði
hann heim og fól ásjónu sína fyrir
uraheiminum.