Alþýðumaðurinn - 15.07.1933, Síða 5

Aukablað 15. Júli 1933.
ALÍ’ÝÐUMAÐURÍNN
5
Hvers þarfnast
þjóðin?
Þetta er spurning, sem hver athug-
ull kjósandi hlýtur að bera upp fyrir
sér nú fyrir kosningarnar og haga
meðferð atkvæðis síns eftir því hvern-
ig hann svarar henni.
Parfnast þjóðin þingmanns, eins og
Guðbrandar ísbergs, sem bæði er al-
gerlega áhrifalaus á þingi, og i flokki,
sem stendur á móti öllum hagsmuna-
málum alþýðu í landinu?
Nei, vissulega ekki.
Parfnast þjóðin manns eins og Ein-
ars Olgeirssonar, sem segist ætla að
fara á þing til að skamma, svíviröa,
kljúfa og rœgja eítir því sem hann
geti?
Nei, og aftur nei.
Pjóðin þarfnast engra slíkra manna.
Pjóðin þarfnast starfhæfra, velviljaðra
og víðsýnna manna inn á þing. Manna,
sem fara þangað með það fyrir aug-
um að hjálpa til í störfum fyrir
velferð þjóðarinnar. Manna sem hafa
sýnt starfsáhuga og ósvikið fylgi við
velf.rðarmál alþýðu, og erj gæddir
starf.shæfni meira en í meðallagi.
Slíkur maður er frambjóðaridi Al-
þýðuflokksins i Akureyri, Stefán Jóh.
Stefánsson.
Væri hvert sæti á Alþingi fslendinga
eins vel skipað og sæti hans, hvar sem
er í sveit, myridi þessi æðsta stofnun
þjóðarinnar líia öðruvísi út en nú er.
Akureyringar hata ekki ráð á nema
eipu sæti á Alþingi.
Kjósendur! Skip;ð það manninum,
sem stendur í fiokki þeirra manna. sem
þjóðin þarfnast á þessum tímum —
og alla tíma. — Starfsmauni,
sem með hyggindum, festu og prúð-
mensku vinnur að heill alþýðunnar
í landinu;
Forseti Bandaríkjanna hefir ný-
lega undirritað lög um 40 stunda
vinnuviku.í baðmullariðnaðinum og
lágmarkslaun við þá vinnu.
í byrjun þessa mánaðar voru
skráðir í Reykjavík- hátt á fjórða
hundrað atvinnuleysingjar, sem
höfðu fyrir á ellefta hundrað manns
að sjá.
V i n u r
öreiganna.
Einar Olgeirsson
skýtur sér undan, á
svívirðilegastahátt,
að greiða lögboð-
inn skatt af hátekj-
um sínum síðasta
árið, sem hann var
hjá Síldareinkasöl-
unni.
Kjósendur í Akureyrarkaupstað
hafa bæði fyr og síðar heyrt Einar
Olgeirsson hrópa á háar skatta-
álögur á háar tekjur, og nú síðast
ætlar bæði hann og samherjar hans
að rifna af vandlætingasemi yfir
því að Jón Baldvinsson skyldi ekki
hjálpa samsteypustjórninni til að
svifta bæina möguleikum til að
leggja eitthvað fram til atvinnubóta
á þessu ári, með því að samþykkja
háan tekjuskatt, sem eingöngu hefði
komið niður á bæjum og kaup-
stöðum.
Einar Olgeirsson þykist allt vilja
fyrir öreigana gera, og er til með
að seilast ofan í vasa náungans
eftir fé handa þeim — svona í orði.
En þegar hann sjálfur er hátekju-
maður, er hann annarar meiningar,
eins og eftirfarandi sýnir.
Einar hafði 12 þús. kr. á ári hjá
Síldareinkasölunni í fasta kaup. —
Einnig hafði hann ótakmarkað fé
til fetðalaga. Og þar sem hann var
um þriöja hluta ársins á ferðalög-
um, stundum með konuna með sér,
urðu hásetarnir á síldveiðiskipunum
að greiða honum dijúgan skerf fyr-
ir utan föstu launin. Bera reikn-
ingar Síldareinkasölunnar þessa
Ijósan vott. Eiriari var gert að greiða
skatt af kaupi hans síðasta árið, er
hann var hjá Síldareinkasölunni,
eins og iög ákveða, og Einar telur
allt of lágan. En er átti að innkalla
skattinn hjá honum, neitaði hann
að greiða. Og þegar átti að ganga
að honum, átti kona hans allt, sem
þau hafa undir höndum, svo ekkert
var af honum að taka. Er skattur-
inn ógreiddur eins og skattabæk-
urnar sýna.
Hér er rétt spegilmynd af öreiga-
vininum og »heiðurs«-manninum,
Einari Olgeirssyni. Hann hrópar á
háa skatta af háum tekjum hjáöðr
um, en ver sína eigin pyngju með
athæfi stórbraskara nútímans’, og
tímir ekki að sjá af eyris virði
handa öreigunum. Pað er alveg
sama myndin af verklýðsvinunum
og stríðshetjunum, sem blöstu við
augum Reykvíkinga 9. Nóv. s. I.,
þegar Einar og samherjar hans sig-
uðu verkamönnunum undir kylfur
lögreglunnar, — stóðu sjálfir fjarri
hættunni og hrópuðu gleðióp, þeg-
ar þeir sáu blóð verkamanna drjúpa
í sandinn. — Það er mynd hræsn-
arans, sem blaðrar flárri tungu
framan í fjöldann, en bregður fyrir
sig fjármálaklækjum, ef hann á að
ynna af hendi sömu skyldur og
aðrir menn. Það er myndin af ó-
menninu, sem heimtar allt af öðr-
um, en ekkert af sér, — þykist vera
vinur öreiganna, en er ekki- Veltir
sér sjálfur í peningum, en heimtar
skort og neyð yfir verkalýðinn. —
Það er myndin af kommúnistunum
á íslandi. —
*
Skæðadrífa.
Lýðræðisk/ökur komm-
únistanna.
Einar Olg. og félagar hans bera
sig illa í síðasta »Verkam « yfir því,
að þeir hafa enga von hvorki í bráð
né lengd, til þess að koma manni
á þing. Og allar sínar ófarir kenna
þeir Alþýðuflokknum.
En út af vonleysishjali kommún-
istanna í sambandi við stjórnar-
skrárbreytinguna, og afskifti AI-
þýðuflokksins af henni, er rétt að
taka þetta fram:
Stefna Alþýðuflokksins í kjör-
dæmamálinu er sú, að landið verði
alt eitt kjördæmi, og þingmenn
kosnir hlutfallskosningu. — í sam-
bandi við það flutti Héðinn Valdi-
marsson frumvarp til breytinga á
stjórnarskránni á Alþingi 1927.
Og síðan heifr þeirri kröfu ætíð