Alþýðumaðurinn - 01.08.1933, Qupperneq 2

2
AJLlPÝÐUMAÐU&ONN
B. S. A. — Sími 9.
taka sjómanna um hækkað kaup,
áður en þeir réðu sig á skipin, en
ekki eftir að skipin væru farin á
veiðar, eins og þeir voru að tala
um í vor. Peir mundu lofa verka-
lýðnum færra en efna því fleira,
En af því að kommúnistarnir á
íslandi eru ekkert annað en vika-
piltar auðvalds og íhalds; vilja
ekkert fyrir verkalýðinn gera, og
starfa leyrit og ljóst að niðurlagn-
ingu hans og tapi í öllum málum,
lofa þeir — og svíkja, blaðra og
rógbera; gera kröfur en vilja ekki
fá þeim framgengt.
Petta er það, sem verkalýðurinn
verður fyrst og fremst að gera sér
Ijóst, og haga sér eftir því.
Skatígreiðslusvík Eiitars 01-
geirss. afsiuð með pví É
íéi sé varið til flokksparfa
lommúiiistaia.
Eins og vænta mátti hafa skatt-
greiðslusvik Einars Olgeirsso'nar
vakið geysimikið umtaj í bænum,
eftir að þau urðu kunn.
Menn munu almennt hafa álitið,
að allt blaður Einars um skaítlagn-
ingu á hátekjur stæði dýpra en svo
að fyrsta verk þessa manns yrði
það, þegar hann sjálfur var orðinn
hátekjumaður, að svíkjast undan að
greiða þann nauða óverulega skatt,
sem lagður yiði á hinar geysiháu
tekjur, sem maður þessi hefir haft
allt frá því hann réðist framkvæmda-
stjóri Síldareinkasölunnar 1928. —
Mönnum er kunnugt um, að á
þeim þremur árum, sem hann var
í þjónustu ein.kasölunnar, fékk hann
í laun 36 þús. kr. auk ferðakostn-
aðar, sem nam t. d. eitt ár einka-
sölunnar 8 — 9 þús. kr. Petta fé,
sem telja má að Einar Olgeirsson
hafi haft frá því opinbera, því einka-
salan var stofnsett af Alþingi, hirti
Einar með góðri lyst úr höndum
hins borgarlega þjóðfélags, en þeg-
ar fé almennings er búið að gera
hann að hátekjumanni á bekk með
Ólafi Thors og forstjóra Mjólkur-
félagsins í Reykjavík, þá kemst
þessi blaðurtunga kommúnistanna,
langt niður fyrir auðvirðilegasta há-
borgaralýðinn i hegðun sinni. —
Því ekki er kunnugt um að Ólafur
og hans nótar svíkji að greiða til
þess opinbera það, sem þeim að
lögum ber. Einar Olgeirsson er
því alveg einstæður meðal hátekju-
manna þessa fátæka þjóðfélags í
þeim efnum, að svíkjast undan
skyldum, sem hátekjumanni ber að
inna af höndum.
Blað kommúnistanna hér afsakar
skattgreiðslusvikin með því að Ein-
ar hafi varið fénu til »verklýðs-
hreyfingarinnar*. Heyr fyrn mikil.
Hvaða fé hefir Einar Olgeirsson
varið til sverklýðshreyfingarinnar«.
Hér norðanlands er Einar Olgeirs-
son kunnastur fyrir þau afskifti sín
af verklýðshreyfingunni, að hafa
með samherjum sínum, kommúnist-
unum, murkað lífið úr tveimur sjó-
mannafélögum, einu vélstjórafélagi,
einu verkakvennafélagi og fjórum
jafnaðarmannafélögum. Hvort mik-
ið fé hefir þurft til þe< arar starf-
semi verður að sönnu ekki rætt
hér, en hafi Kveldúlfur og Mjólkur-
félagið, samherjar Einars um þessa
hluti, ekki lagt sæmilega fram af
sinni hendi, verður að virða Einari
til vorkunnar, þótt hann hafi reitt
sig inn að skyrtunni til slíkra
verklýðsmála, þar sem innrætinu
mun best svalað á þann hátt.
En skattgreiðslusvikin verða ekki
afsökuð með slíku. Pegar maður
hefir tekjur langt fram yfir þarfir,
ber honum ekki einasta að skila
nokkrum hluta þeirra tekna til þess
opinbera, heldur ætti allt sem um-
fram er þarfir einstaklingsins, að
fara til almenningsafnota. Verka-
fólkið sér það og skilur, að meðan
hátekjumennirnir geta hlíft pyngju
sinni með því að svíkjast undan
að greiða skatt af þeim, eins og
Einar Olgeirsson gerir, verður það
María Markan,
söngkona, er stödd hér í bænum og
ætlar að geía bæjarbúum kost á að
hlýða á söng sinn í kvöld kl. 9 í
Nýja Bíó.
f’essi íramúrskarandi vel gefna
listakona hefir aldrei áður látið til
sín heyra hér á Akureyri, en margir
hafa hlustað á söng hennar í út-
varpinu sér til stórmikillar ánægju.
En þó verður að sjálfsögðu mikill
munur á því að íá að heyra hana
nú hér á söngpallinum, því ungfrú
Markan er söngkona sem vert er
um að tala og Islendingar mega
vera stoltir af. Hana mun því ekki
skorta tilhevrendur.
Gunnar Sigurgeirsson veróur
söngkonunni til aðstoðar með undir-
leik á slaghörpu. X.
að greiða gjöldin í ríkissjóðinn með
totlum á kaffi, sykri, fatnaði og
öðrum lífsnauðsynjum. Einar Ol-
geirsson er því rneð skattgreiðslu-
svikum sínum, að velta byrðinni af
eigin herðum yfir á verkalýðinn,
tekjuminnsta fólkið, fátækasta fólk-
ið, sem látið er greiða tolla í ríkis-
sjóðinn af nauðsynjavörum, sem
það kaupir.
Blað kommúnistanna gefur í skyn,
að Einar Olgeirsson hafi verið hjálp-
samur, þegar hann var hér með
háu tekjurnar hjá einkasölunni. —
Sú hjálpsemi mun fáum kunn, enda
algerlega á móti kenningu Einars
og samherja hans, að fólkinu eigi
að hjálpa. »Sulturinn er bestur«,
sagði Jens Figved. Elísabet Eiríks-
dóttir sagði einnig eítt sinn á bæj-
arstjórnarfundi, að best væri að
fara sem verst með þurfalinga bæj-
arins, þvi þá kæmi sæla byltingar-
innar fyrri, og sama ungfrú greiddi
atkvæði, ein af allri skólanefnd
barnaskólans hér, á móti því að
þegnar væru gjafir af borgurum
bæjarins til þess að börn fátækra
verkamannaheimila feneju gefins
brauð og mjólk í barnaskólanum.
»Su!turinn var bestur* að áliti ung-
frúarinnar, og hvað myndi Einar
Olgeirsson fara að haga sér á aðra
lund en lærisveinar hans, Figved