Alþýðumaðurinn - 26.06.1951, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUMAÐURINN
Þriðjudaginn 26. júní 1951
ALÞÝÐUMAÐURINN
Útgefandi:
Alþýðuflokksfélag Akureyrar.
Ritstjóri:
Bragi Sigurjónsson, Bjarkarstíg 7.
Sími 1604
Verð kr. 20.00 á ari.
Prentsmiðja Björns Jónssonar h.j.
i--------------------------S
Óhlutvendnin
aíhjúpuð
Eins og öllum er í fersku minni,
þóttust núverandi stjórnarflokk-
ar ætla að gjörbæta fjárhagsmál
þjóðarinnar. Þessu lofuðu þeir
fjálglega fyrir síðustu kosningar,
ef almenningur vildi enn treysta
þeim til forsjár, og alveg sérstak-
lega voru loforð Framsóknar-
flokksins hátíðleg — og undir-
strikuð með rauðu. Formaður
flokksins talaði af skáldlegum
innblæstri um Heiðnaberg íhalds-
ins, sem drægi til sín og gerði
óvirk umbótaöflin. Þessu yrði að
breyta og þessu skyldi breytt, ef
Framsóknarflokkurinn fengi
bætta valdaafstöðu.
Og höfuðfagnaðarerindi flokks-
ins var gengislækkun.
Hvernig hefir þetta farið?
Framsóknarflokkurinn vann á
við kosningarnar. Framsóknar-
flokkurinn fékk stjórnarforystuna
í hendur. Gengislækkun var fram-
kvæmd.
En hefir fjárhagkerfi landsins
lagazt? Fjarri fer því. Hefir
sparnaður ríkisins farið í vöxt?
Síður en svo. Hefir gengislækk-
unin orðið til blessunar? Alveg
tvímælalaust ekki. Hefir Heiðna-
bergskastalinn verið jafnaður við
jörðu? Ónei, heldur standa Her-
mann Jónasson, Eysteinn Jónsson
og Steingrímur Steinþórsson allra
manna trúast að því nú að gera
hann að síversnandi ræningja-
borg.
Og dýrlíðin vex skefjalaust og
hemjulaust fyrir vesaldóm þess-
ara foringja, sem ekkert bolmagn
og engan vilja hafa til að halda
gráðugum bröskurum og gróða-
hýenum í skefjum.
Það eru verðhækkanir á heims-
markaðinum, sem valda dýrtíðar-
aukningunni, æpa ritþrælar þess-
ara ógæfumanna. Þeir eru hins
vegar, bæta þessir sömu þrælar
við, að framkvæma nákvæmlega
sömu stefnuna og jafnaðarmenn
á Norðurlöndum og Bretlandi.
Eiginlega erum vér, Framsóknar-
menn, hinir raunsönnu jafnaðar-
menn, Alþýðuflokkur Islands hef-
ir villzt af leið!
En einmitt þessa dagana hafa
þessir vesælu blekkingameistarar
fengið óþægilegan bakskell.
Alþjóða vinnumálastofnunin
hefir nýskeð birt yfirlit um vöxt
dýrtíðar frá 1. apríl 1950 til 31.
marz 1951, og þar kemur í ljós sá
óþægilegi sannleikur, að á þeim
tíma Á ÍSLENZKA RÍKIS-
STJÓRNIN IJEIMSMET í DÝR-
TÍÐARAUKNINGU.
Hér hefir dýrtíðin vaxið semsé
Sitt if hverji if éipíéi í Stehhhilmi n
för KntitÉörs Ihireyir þangih
Brot úi' §ænskum kluðaum-
iiiælinii
NORRKÖPINGS TIDNING
10. j úní:
„Syngi.ð slrengir, svellið titrið,
syngið lengi, hljómið snjalltN
Já, þannig var það í Drottning-
argötu í gærkveldi, og þannig
verður það óefað af og til í dag.
Öflugar, hljómþýðar raddir, ný
og gömul lög, jafnvel aftan úr
fornöld, að maður segi ekki
grárri forneskj u, en öll fersk,
sérstæð og þrungin lífi.
Auðvitað er þetta íslenzki kór-
inn! Kantötukór Akureyrar, 70
manna heimsókn frá Sögueyjunni
í Manchester Svíþjóðar, kærkom-
in kveðja frá Akureyri, heimsins
mesla samvinnubæ, þar sem járn-
brautin þekkist ekki, en menn
geta í staðinn daglega séð snævi
þakinn gígtind Snæfellsjök-
uls (!!.) bera við sjóndeildar-
hring í vestri, þetta dularfulla
fjall, sem prófessor Buddenbrock
eitt sinn gekk niður um ásamt
systurdóttur sinni, að því er Ju-
íes Verne segir, og allt niður í
innstu iður jarðar. Og kl. 19 á
laugardagskveldið stóð hann svo
skyndilega hér — þ. e. kórinn en
ekki Buddenbrock — beinvaxið
fólk, frjálsmannlegt og alúðlegt í
senn, með heiði og ró víkingsins
í svipnum og fornmannleik (hér
ábyrgðist blaðið ekki þýðing-
una!), en raunar varð manni
ekki eingöngu hugsað til Heklu
og Vatnajökuls, Snorra og Egils,
heldur líka lauganna heitu og
hins sívakandi innra elds þessa
skógsnauðasta, en gígríkasta
lands jarðar. Já, innri glóðin lét
sig a. m. k. ekki vanta 1 sönginn,
það heyrði maður litlu seinna.
Kannske býr hún einnig með hin-
á þessu tímabili um 32%. Næst
er Finnland með 23%, en í Dan-
mörku, .Noregi og Svíþjóð er
aukningin ekki nema 10—13%
og í Bretlandi aðeins 4%.
Þessar staðreyndir leiða í Ijós,
svo að ekki verður andmælt, að
mcira en hehningur dýrtíðar-
aukningarinnar sl. ár hér á landi
er eingöngu orðinn til fyrir
óstjórn. og í öðru lagi afhjúpa
þær, svo að ekki verður um villzt,
hvílík reginblekking það er hjá
Iramsóknarflokknum, að hann
stjórni eitthvað líkt og jafnaðar-
mannaflokkar nágrannalandanna.
Öðru nær. Hann er með öðrum
orðum jafngerólíkur þeim og
svartur litur hvítum.
En kjósendur Framsóknar
spyrja daglega í sívaxandi for-
undran:
Hvað dvelur Hermann í
Heiðnabergi? Hefir bjargfestin
alveg skorizt sundur? Átti hann
í raun og sannleika engan vígðan
þátt í sigtaug sinni?
um mittisgrönnu konum kórsins.
Hvað vitum við?
En ekki meira um þetta.
Þegar Malmeyjarhraðlestin rann
inn á brautarstöðina hér, voru
fulltrúar frá Norrænafélaginu
mættir og stuttu síðar sátu full-
trúar og ferðalangar undir borð-
um í Konsumhótelinu, þar sem
Richard Winkfield bauð kórinn
velkominn í nafni Norrænafélags-
ins með hjartnæmum orðum í
garð íslands. Að vísu skildu ekki
allir íslendingarnir vel hina af-
vötnuðu Eddumállýzku, sem hér
í landi er töluð, en á raddblæ
ræðumannsins villtist enginn. Og
það var líka hlýr innileiki í orð-
um hins myndarlega, aldna tón-
skálds og þjóðareftirlætisbarns
(ætli Björgvin kími ekki?) Björg-
vins Guðmundssonar, þar sem
hann gnæfði yfir fjöldann eins og
ísgrár alpatindur, en kvikur eins
og unglingur, þrátt fyrir sín 60
ár, og hvergi beygður í bragði,
enda þótt hann hefði gleymt
kjólskyrtunni sinni, hálsknýtinu
og fleiru á flugvellinum við
Bromma! Þarna var hinn gamli
°g gegni Svíavin Jón Sigurgeirs-
son, fararstjóri, maður með arn-
arblik gamla Njáls í augupi, og
enn verður að nefna hinn virðu-
lega Jón Þorsteinsson, ásamt
stjórnanda kórsins Áskel Jóns-
syni, sem annars hugar raulaði
með sjálfum sér „Keisari nokkur,
mætur mann“, meðan sænski
leiðsögumaðurinn Olav Blomquist
kinkaði samþykkjandi kolli.
Göte Hedvalls, ritari Norræna-
félagsins, mælti síðan fyrir minni
Akureyrar og faðmaði hana — í
líkingum talað — ásamt víking-
um, konum og börnum að sér.
Honum mæltist vissulega vel, og
loks mælti Ernst Stenberg fyrir
minni íslands, svo að gneistaði
af! Og íslendingarnir guldu
hverja tölu með söng, og getur
nokkur svarað betur eða fegur
fyrir sig en á þann hátt? Að mað-
ur tali nú ekki um það, þegar
hópur af þeim þrýsti hendur eins
ræðumannsins — með tárin í
augunum (svo sannarlega!). —
Hversu hjartnæmir mannvinir er-
um vér Svíar ekki orðnir í seinni
tíð — haha! En hvílíkar raddir
hafa ekki íslendingarnir í alvöru
talað! Glæsilegar, óþvingaðar, og
það þurfti engan að undra, þótt
undirleikarinn, Fritz Weisshap-
pel, Ijómaði af ánægju yfir
hljómfögru slaghörpunni sinni
__ U
MORGON-TIDNINGEN
12. júní:
I slandssöngur,
þótt síldin brygðist.
Islendingarnir — fyrstu er-
lendu sönggestirnir á norræna
söngmótið — urðu sjálfir að að-
stoða við móttökufagnaðinn á
Aðalstöðinni: Þegar fulltrúar frá
Stokkhólmskórasambandinu
mættu þar á brautarpallinum með
fána í fararbroddi og sönghúfur
í höndum, treystu þeir sér ekki
einir til að syngja þjóðsöng ís-
lendinga. Og þegar kom að „Du
gamla, du fria“, studdu og
styrktu íslenzkar raddir þá. Upp-
haf söngmótsins varð þannig
mjög viðhafnarlegt.
Fyrst urðu gestirnir svo að
klappa sendiherra Helga Briem á
öxlina (allir kölluðu hann bara
Helga, því á Islandi er ekki hirt
um titlatogið) og síðan sagði
tónskáldið Björgvin Guðmunds-
son frá því, hve ánægjulega ferð
kórihn hefði haft frá Malmö um
Nbrrköping og hingað.
Jónsmessuna höldum við há-
tíðlega í Dölunum, sagði hann
eflirvæntingarfullur. Konsertar?
spyrj um vér. Nei, tæplega er hægt
að nefna söng okkar neins staðar
enn konserta, þótt við syngjum
örlítið bæði í Malmö og Norrkö-
ping. Sænski leiðsögumaðurinn
Blomquist ljóstrar því þó upp, að
Norrköpingbúar hafi orðið yfir
sig hrifnir, er kórinn söng fyrir
þá brot úr Strengleikj um Björg-
vins, en það fá Stokkhólmsbúar
að heyra 17. júní, þjóðhátíðar-
dag íslendinga.
Tvær kátar meyjar skýra frá
því — á ensku — að þær hafi
orðið himinlifandi, þegar þær
fengu að bragða á banan, og aðr-
ar þrjár, sem tala dönsku reip-
Valgerður Stejánsdóttir, Sveinn Kristjánsson, Petrína Eldjárn, Henning
Kondrup og Halldóra Egilsdóttir (Morgan-Tidningen).
Sœnski söngstjórinn Sven Bergman
býður Björgvin Guðmundsson
velkominn. '
rennandi, þrjár leikkonur, skýra
frá því, að þær dreymi stóra
drauma um að komast í leikhús
eitthvert kveldið.
í rauninni hafði verið* hug-
myndin að gjaldeyrir fyrir síld
yrði farareyrir kórsins, en síldin
brást, svo að þá varð að grípa til
happdrættis!
Ein söngkonan hefir líka leikið
í Þjóðleikhúsinu íslenzka —
Ragnhildur Steingrímsdóttir í
Snædrottningunni.
Leiðsögumaðurinn segir ann-
ars, að kannske hafi það haft
mest áhrif á sig í allri ferðinni
frá Malmö til Stokkhólms, þegar
einn söngvaranna — lögreglu-
þjónn í Reykjavík (!!) — tók að
skemmta félögum sínum yfir öli
og vínarbrauði í Norrköping —
dró auðsýnilega marglesna bók
upp úr vasa sínum og las: Njáls
saga.
AFTONTIDNINGEN
12. j ú n í:
Þessi vika verður sannkölluð
vika á vængjum söngsins hér í
Stokkhólmi. Um 6000 söngmenn
eru að flykkjast til borgarinnar.
Ú rvalskórar frá Danmörku,
Noregi, íslandi og Finnlandi —
1000 manns, allir með næturgala
í raddböndunum — þyrpast á
fyrstu kórakeppnina, sem haldin
hefir verið á þessu breiddarstigi
jarðar. Við sjáum nú til, hver
sigurpálmann ber.
Raunar höldum vér kóramót 5.
hvert ár. En á borð við þetta hefir
ekkert verið haldið. Sumpart
veldur því, að þetta er líka 25
ára afmælishátíð sænska kóra-
sambandsins, og það sér um mót-
ið, en sumpart er orsökin vafa-
laust sú, að kórsöngurinn er í örri
framför á Norðurlöndum.
Bertil Johansson, sem orð hefir
fyrir hátíðanefndinni, ,getur líka
með góðri samvizku fullyrt, að
annað eins söngmót hefir höfuð-
borg Svíþjóðar aldrei heyrt né
séð. Á mánudaginn komu fyrstu
gestirnir — 100 íslendingar í
einum kór — Kantötukór Akur-
eyrar, sem í kvöld leggur þegar
til fyrstu orustunnar, þjóðlaga-
keppninnar.
Annar þáttur kórakeppninnar
verður nokkru sérstæðari og hef-
ir veríð nefnd Palestrina-þáttur-
mn.' Sú keppni verður á fimmtu-
* Palestrina Giovanni Pierluigi (1526—
1594) ítalskt tónskáld og söngstjóri við
Péturskirkjuna í Róm. Talinn mesta
tónskáld katólskukirkjunnar.