Dýraverndarinn - 01.04.1939, Qupperneq 8

20
DÝRAVERNDARINN
nokkuíS djúpt fyrir framan hamrana í Keldudals-
ófærunni, einhverri hættulegustu annexiuleið á öllu
landinu. Þá kom ólag og tók okkur út. Taskan slitn-
aði frá. Eg „misti hempuna“ í sjóinn. ÁSur en varði
var öllu skilað upp í fjöru. En hrollur fór um mig,
að horfa út á sjóinn, þar sem eg hafði „siglt“ á
raunverulegum sæfák: RifjuSust upp fyrir mér
gamlar kynjasögur um nykur og særeiðar.
----o----
Hesturinn er hluti af manni sjálfum. Hesturinn ís-
lenski á sinn veglega hluta af kirkjusögunni, svo
aS glögt má heyra hófadyninn frá íslensku sögu-
sviði. Um allar aldir hefir íslenskur þjóðarandi,
gleði og fjör, ljóð og líf veriS á hestbaki: Allir
þekkja snildarkvæði Einars Benediktssonar: Fákar.
Hestavísur Páls Ólafssonar og fleiri góðskákla hafa
veriS kjarni ferhendanna.
Svipur íslensku kirkjunnar er í minnum þjóðar-
innar tígulegur og bjartur, eins og hins hnarreista
hests. Ljóminn af yfirreið biskupa, prófasta og
presta hófst við það að glæsilegir menn komu í hér-
uS á fögrum hestum, svo förin ein — hvaS þá annaS
— þótti lyfting frá hversdagsleikanum. HvaS þa'S
er tilkomuminna aS höfSingi lýSsins ferSast, lokaS-
ur inni í bíl,séstekki lengur ! lungdæmi mínu heyrSi
eg oft talaS um, hve glæsilegt hefSi veriS aS sjá
sira Sigurð Gunnarsson á Val]>jófsstaS ríSa í hlaS
meS föruneyti. Hann á sínum hvíta og fagra Grária.
Þegar Skaftfellingar kvöddu sinn ástsæla prófast,
Magnús Bjarnarson, föður síra Björns á Borg,
gáfu þeir honum málverk af sjálfum honum á úr-
vals gæSingnum, er hann átti lengi. Prófasturinn
altýgjaSur á ferS yfir sandana.
----o----
Þess skal getiS sem gert er, þótt ,,aSeins“ skepna
eigi í hlut. Eg er í svo mikilli þakkarskuld viS Reyk
minn, aS eg gat ekki látiS harin liggja óbættan
hjá garSi. SíSan hans misti viS, finst mér alt auS-
ara og snauSara. Mér þykir nú glögt, aS miskunn
guSs nær út yfir alt líf, i hvaSa formi, sem þaS
birtist. LífiS verSur ekki nema sælla viS þaS, aS
kærleikans- taugar umvefji sem flest, er andann
dregur, aS bönd elskunnar tengist einnig milli
manna og málleysingja. Æskan hefir aldrei nema
gott af því, aS finna til meS dýrunum, sem strita
fyrir okkur, lifa fyrir okkur. Gott er aS finna, hve
dýrin geta elskaS okkur, hve þau eru oft trygSin
og trúfestin einskær í okkar garS. Fátt er heilnæm-
ara aS kenna börnum, en aS umgangast skepnurn-
ar meS nærgætni og ástúS, því þær eru oft tilfinn-
inganæmar. Þær vilja okkur vel; þótt varnaS sé
þeim máls, er þeim oft í huga varnaSur og holl ráS
til okkar, er viS ættum aS veita eftirtekt. Stundum
varaSi Reykur mig viS hættum meS því aS gerast
tregur. Eitt sinn fann eg, gagnvart honum, aS vel
mættum viS mennirnir taka til okkar þessa áminn-
ingu skáldsins, þegar um ]jarfasta þjóninn er aS
ræSa:
„Ef valds er ekki í visku’ og kærleik neytt,
þaS verSur þeim, sem hefir þaS, til kvalar.
ViS þann, sem enga vörn sér getur veitt,
er voðasynd, ef gálaust þvi er beitt,
og fyrir dómi drottins gegn oss talar“.
----o----
Alt tekur enda i jarSnesku lífi og yndi þess hverf-
ur sem reykur. AS hallanda sumri fann eg aS leiSir
vina myndu skiljast, er haustaSi aS. Hvernig átti
eg aS ofurselja vin minn dauSanum? Eg gat ekki
séS blóS hans, en aS vita hann lifa og stríSa, er
fjör og kraftar dvínuðu, var mér óbærilegt. Eg á-
kvaS því aS senda hann hinstu för aS heimili, sem
mér þykir vænt um — í vinahendur.
Eg fylgdi honum úr hlaSi. Átakanlegt var aS sjá
litlu börnin mín kveSja hann og umfaSma. Þá gekk
fram konan min og kvaddi hann heitum tárum. Eg
fylgdi Reyk yfir fjörSinn aS Gemlufalli. ViS kvödd-
umst hinstu kveSju þar niSri á túninu. Eftir þaS
leit eg ekki til baka. Mér var þaS léttir, aS hafa
eigi vitaS, seinast er eg kom á bak honum, aS þetta
var í hinsta sinn —■ því aS kalliS kom óvænt fra
Birni á Núpi, vini mínum, er tók viS honum. En
hugró er mér þó mest, aS vita hvorki daginn né
stundina, er Reykur minn dó, aSeins aS harin vai'
ljósmyndaSur áSur.
Þess vegna hvarflar aS mér þeirri hugsúri á stund-
um, aS vinur minn lifi í glæstri höll hinumegin viS
fjörSinn, svo sem sagnir hermdu um Barbarossa
forSum.
Sigurður Gíslason.