Dýraverndarinn - 01.03.1940, Qupperneq 7

DÝRAVERNDARINN
Sjómaðurinn
og kisurnar tvær.
— Hún er katt-þrifin, stúlkan, og gott á sá, sem
hana fær, sagSi kerlingin. Hana langaSi til aS gefa
stúlkunni sem allra bestan vitnisburS um þaS,
hversu þrifin hún væri og hreinleg, og vitnaSi þá
til kisu sinnar. — Lengra varS ekki komist aS
bennar dómi. „Katt-þrifin“ stúlka mundi hrein fyr-
irmynd og ákjósanleg húsmóSir.
Svo hefir löngum veriS taliS, aS kettir sé flest-
Um dýrum þrifnari aS eSlisfari. Þeim sé illa viS aS
vökna í fætur og vilji ekki vera úti í regni eSa
hrakviSri. Og komi þaS fyrir, aS þeir blotni, líSi
þeim bersýnilega mjög illa. Þeir sé ekki í rónni,
fyr en þeir hafi fansaS sig og þvegiS sér — sleikt
sig hátt og lágt, uns alt sé hreint og þokkalegt. Og
hklega geti ekkert komið þeim til þess, að leggjast
til sunds í sjó eSa vötnum, nema lífsnauSsyn eSa
ohvikul trygS og vinarhugur.
--o--
var hann kominn aS þeirri raunalegu niSurstöSu,
aS dýraverndunar-áhugi þjóSarinnar, kvenna jafnt
sem karla, væri harla lítill. — „Dýraverndun er
okki áhugamál þjóSarinnar11, segir hann á gamals
uhlri, er hann lítur yfir farinn veg og árangurinn af
þessum þætti ævistarfsins. En hann var bjartsýnn
uiaSur, hafSi ekki mist alla von og vildi ekki, aS
UPP væri gefist. — Enn kynnr þjóSin aS vakna til
íuilrar meSvitundar um skyldu sina viS dýrin —
Þá sjálfsögSu skyídu, aS fara vel meS allar skepn-
Ur og sýna öllu lífi nærgætni, miskunn og mildi. —
^g enn mun hann hafa aliS þá von í brjósti, aS
honur yrSi ekki eftirbátar karla i þvi, aS gangast
fyrir. stofnun dýraverndunarfélaga víSsvegar um
landiS, og tæki síðan mikinn og góSan þátt í bar-
attunni gegn dýraníSslu og harSýSgi í garS allra
dýra. —
Því verSur ekki neitaS, aS mikiS hefir á unnist
1 dýraverndunarmálunum undanfarna áratúgi og
mörgu veriS til vegar snúiS. En hitt er líka víst, aS
enn er nóg aS vinna og mikil þörf góSra sjálfboSa-
hSa.
11
SjómaSur nokkur í frakknesku fiskiþorpi átti
tvo ketti, sem honum þótti ákaflega vænt um — og
þeim um hann ekki síSur. Hann var einsetumaSur
og gengu kettirnir jafnan meS honum út og inn.
Hann lét vel aS þessum vinum sínum, talaSi viS þá,
reyndist þeim aS öllu hinn notalegasti og besti.
Þegar hann fór á sjó, eltu kisurnar hann jafnan
til skips, mjálmuSu á bryggjunni, er hann fór í bát-
inn, og þótti mikiS viS hann aS skiljast. Fanst sjó-
manninum söknuSur þeirra og eftirsjá heldur á-
gerast, þess lengra sem leiS.
Svo er þaS einhverju sinni í fögru sumarveSri,
aS kisurnar standa á bryggjusporSinum, sem oftar,
er húsbóndi þeirra er kominn í bátinn og ætlar aS
leggja frá landi. VirSist honum þær þá meS hrygg-
asta móti og rennur til rifja söknuSur þeirra og
umkomuleysi. — Ys og þys var á bryggjunni, þvi
aS margir bjuggust á sjó. Var þá ekki laust viS,
aS kisurnar yrSi fyrir atyrSum og hrakningum, og
líkaSi eigandanum þaS illa. Og nú verSur honum
þaS á, í augnabliks hugsunarleysi, aS kalla til þeirra
og spyrja, hvort þær langi meS sér á sjóinn. Hann
spyr: Langar ykkur til aS fara meS mér, aumingj-
arnir minir?
Og kisurnar svara jafnharSan: — Mjá — mjá —
mjá — mjá-------
— Komi þiS þá og hraSiS ykkur, segir maSur-
inn. — En þær bregSa viS og hlaupa þegar í bát-
inn. Og er sjómaSurin tekur til ára og leggur frá
landi, setjast þær hjá honum og mala ánægjulega.
En þegar á miS er komiS og maSurinn sestur
aS fiski, þykir honum kisurnar vera sér heldur til
tafar. Þær eru alt af’ aS láta hann vita af vinarhug
sínum, setjast hjá honum, nudda sér upp aS hon-
um, hlaupa upp á axlir honum, hoppa niSur á þóftu,
setjast hjá honum á ný, mala í sífellu, kunna sér
ekki læti. Og er bíta tekur á öngulinn og maÖurinn
dregur veiSina, reisa þær kamb og rjúka á fisk-
kindina i vonsku, eins og þær búist viS, aS þetta
spriklandi grey á önglinum sé þarna til þess komiS,
aS gera húsbónda þeirra og herra eitthvert mein.
-----------------------o----
Sjómanninum getst ekki aS þessu — ekki alls
kostar. Og' er hann rær í land fer hann aS hugleiSa,
hvernig hann eigi aS fara aS því, aS venja kisurnar
af þeim ósiS, aS fylgja sér svona fast. ÞaS hefSi
veriS mikil yfirsjón, aS leyfa þeim aS fara út í bát-
inn. En nú verSi þaS ekki aftur tekiS. Og hann