Dýraverndarinn - 01.02.1946, Blaðsíða 9

DtRAVERNDARINN
3
býlum á meðan stormurinn næðir um veggi
og þak.
En á meðan krafsar þarfasti þjónninn, klök-
ugur og veðurbarinn, niður í gaddinn. Ber síð-
an kalda snoppuna niður að jörðinni í leit að
lífsnæringu, sem aðeins er J)urr, grá og visin
sinustrá.
Ojöfn eru æfikjörin.
Ennþá átakanlegra verður þetta, ef vér hugs-
nni til þess, sem skáldið segir um mann og
hest:
Þeir eru báðir með eilífum sálum,
þótt andann þeir lofi á tveimur málum
— og saman þeir teyga í loftsins laug
lífdrykk af morgunsins gullnu skálum.
(E. B.)
Dapurleg mynd kemur fram í huga minn,
niynd, sem aldrei mun þaðan mást, svo lengi
sem eg skynja mun góðs og ills.
Næstliðið vor átti eg leið um nokkurar af
sveitum Skagafjarðar, ásamt fleira fólki. Urðu
þar fyrir sjónum vorum tugir útigöngubrossa.
Sum voru þolanleg ásýndum, en önnur var
hreinasta hryggðarmynd að sjá. Sérstaklega tók
e8 þar eftir einu tryppi, sem var svo illa far-
ið, að það dróst áfram með veikum burðum.
Að líkindum ekki fáséð fyrirbrigði þar vestra,
en fyrir mér var það einstakt. Svona átakan-
lega mynd af mannúðarleysi mannskepnunnar
gagnvart málleysingjunum hafði eg eigi áður
augum litið. En hliðstæða mynd fann eg litlu
síðar.
Þegar blöðin tóku að birta myndir næstliðið
sumar af föngum þeim, er nasistar böfðu mest
hvalið og pínt í fangabúðum sínum, festist
'nyndin af skagfirzka tryppinu við hlið einn-
ar> sem sýndi tvo menn, er nauðulega gátu
staðið hjálparlaust. Og sjá . . . munurinn var
nauðalítill, aðeins sá, að önnur myndin sýndi
^nálleysingja, en hin menn, sem gátu sagt sín-
ar líkamlegu og andlegu kvalir í orðum. En
holdafar þeirra var líkt. Vöðvar allir upptærð-
lr- Rifbeinin mátti telja langt til og svipurinn
R'sti kvöl og sárri þjáning. 1 sem fæstum orð-
nni: Lifandi beinagrindur með merki hungur-
^auðans greypt í líkama og sál!
Rarna eru tvö náskyld öfl að verki. Maður-
ÚTIGÖNGUHROSS.
Myndina tók: Þorsteinn Jósepsson.
inn er valdur þeirra beggja. öðru beinir hann
gegn kynbræðrum sínum, hinu gegn sínum
þarfasta þjóni. Hvort tveggja öflin miða að því,
að kvelja saklausa menn og dýr. . . . Hvort
á þeim sé munur . . . hvort annað sé verra
en hitt? Eg legg þau nokkuð að jöfnu, því
að það mun ófrávíkjanleg staðreynd, að kvöl-
in mundi svipuð verða, hvort sem kvalinn væri
maður úr hungri suður í Þýzkalandi, eða vesa-
lings málleysingi norður á Islandi af sömu á-
stæðiun.
Er þessi óhæfa meðferð útigönguhrossa orð-
in svo rótgróin í sál þjóðarinnar, að eigi megi
hana burtu nema? Er þetta orðið svo livers-
dagslegt fyrirbrigði og ekki þess vert að um
sé rætt á grundvclli mannúðarinnar? Því mið-
ur er það oft svo, að bið hversdagslega, þótt
óbæfa sé, er talinn alveg sjálfsagður hlutur,
þar á meðal að setja þúsundir hrossa á „Guð
og gaddinn“, — hafa hvorkl hey né húsaskjól
handa þeim. Ef til vill hefir þjóðin gleymt þess-
um smánarbletti á menningu sinni við það, að
einblína um of á aðra, sem nýrri eru, og, ef
til vill, stærri í augum sumra.
En hingað og ekki lengra!
Hér verður hæstvirt ríkisstjórn og Alþingi
að taka í taumana og beina hrossarækt-
inni að betri brautum og heillavænlegri, með
því að fækka hrossunum svo mikið, að tryggt
sé handa þeim bæði liús og fóður, ef í harð-
bakka slær.