Dýraverndarinn - 01.02.1946, Síða 10

4
DtRAVERNDARIN N
Tileinkað yngstu lesöndunum:
BEHNSK UMINNING.
Kæru ungu vinir mínir, ])ið, sem Dýravernd-
arann lesið. Eg heilsa ykkur öllum og lnð gjaf-
arann allra góðra hluta, að gefa ykkur ölliim
gleði, frið og farsæld á þessu nýbyrjaða ári!
Eg, sem þessar línur rita, gerist senn gam-
all maður, og hefi því yndi af að láta hug-
ann svífa til löngu liðinna ára, þegar eg var
smádrengur á æskustöðvum mínum. Allar mín-
ar Ijúfustu endurminningar eru tengdar við
hlcssuð húsdýrin, sem foreldrar mínir áttu. Eg
var ofurlítill snáði, er eg reið einn og hélt
sjálfur í tauminn og stýrði hestinum. Mér
fannst það vera hið eftirsóknarverðasta lmoss
Margir halda j)ví fram, að mcð aukinni véla-
menning verði hesturinn .að mestu óþarfur,
lilutverki hans lokið i þágu jjjóðarinnar. Þetta
getur verið rétt að sumu leyti. En það er visst,
að svo lengi sem þjóðin lifir, munu upp fæð-
ast mcðal hennar menn, sem unna hinni lif-
andi vél, hestinum. Þeim verður hann ætíð
jjarfur þjónn til yndisauka og gleði. Svo er
annað: Iír ekki hrossaræktin ein aðal atvinnu-
greinin í sumum sveitum jjessa lands? Jú, og
líkur henda til þess, að svo verði framvegis.
Því virðast öll skynsamleg rök beinast að ]>ví,
að réttmætt sé að bæta hin meinlegu æl’ikjör
útigönguhrossanna, og jjað sem allra bráðast.
•Vita mega þeir það, hinir háttvirtu stóð-
hrossaeigendur, að svo válegur vetur getur
komið, að öll þeirra hross, sem sett eru á „Guð
og gaddinn", lmígi dauð í skaut móður jarðar,
hungurdauðinn geti lagt j)au að velli. Því er
ckki rétt að bíða lengur.
Islenzka j)jóð, vaknaðu! Traðkaðu ekki leng-
ur á rétti húsdýra jnnna til viðunandi lífs-
kjara. Þau eru oss falin til þess að annast þau
eftir beztu getu, en eigi til jæss að kvelja ])au
og pína.
8./12. 1945.
Rögnvaldur Stefánsson,
Syðri-Bakka.
að geta setið hest eins og eldri bræður mínir.
Sá frami hlotnaðist mér j)ó eigi fyrirhafnar-
laust. Oft skreið eg á bak og þrásinnis valt eg
af baki, en aldrei man eg eftir, að eg meiddi
mig. Og nú ætla eg að segja ykluir ofurlitla
sögu frá því fyrsta, er eg man með fullri vissu
el'tir mér.
Faðir minn, Einar Jónsson í Flekkudal, var
fátækur bóndi, en átti jafnan góða hesta og |
fór vel mcð j)á sem og allan fénað sinn. Vorið,
sem eg var hálfnaður með fjórða árið, kom til
okkar ungur bóndi, sen vantaði góðan verk-
hest og falaði til kaups af föður mínum hrún-
nösóttan hest, er Nasi var kallaður. Ilann var
þægur og stilltur og hafði eg oft sctið á haki
honum; þótti mér ])ví vænna um hann en hina
hestana. Eg stóð hjá og hlustaði með mikilli
Fjögurra ára knapi á „Assa gamla“
tuítugu og átta vetra.