Dýraverndarinn - 01.02.1946, Side 11

5
DtRAVERNDARINN
aíhygji þegar þeir voru að semja um kaupin,
°S óskaði af öllu hjarta, að Nasi fengi að vera
fcyi’i' lieima. Eftir skamma stund voru kaupin
gerð og faðir minn tók við nokkurum hluta
andvirðisins. Þóttist eg þá skynja, þótt ung-
ur væi'i, hvaða örlög biði Nasa. Mcr sat kökk-
Ur fyrir brjósti, hljóp í burtu frá þcim og fór
að gi'áta. Mér fannst svo sárt að sjá af Nasa,
011 skildi ekki þá, að fátækt föður míns var
°i’sök þess, að hesturinn var seldur. . . . En
óarushryggðin á sér sjaldan langan aldur, og
svo fór að þessu sinni.
Gestinum var boðið í bæinn að þiggja góð-
gerðir, eins og venja var og er enn í sveitum
áíudsius. Eftir litla viðdvöl fór gestui'inn að
lygja sig til ferðar. Hafði eg þá þurrkað af
iner tárin og var kominn inn í baðstofu. Bað
taðir minn þá eldri bróður minn að sækja
^asa og annan hest, sem voru í'étt neðaix við
tuuið. Hann hljóp þegar af stað og eg á cftir
ttl þess að fá að ríða Nasa i síðasta sinn, því
að eg gerði mér fulla grein fyrir, að hann átti
1111 að fara alfarinn frá okkur. Bróðir minn
tngði beizli við Nasa og fékk mér tauminn, en
ói’ síðan að leggja við hinn hestinn. A meðan
toymdi eg Nasa við stóra þúfu, reyndi svo að
Blif rast á bak og heppnaðist það, því að hest-
uri»n stóð grafkyrr og beið á meðan. Nú tók
í tauminn og beindi Nasa heimleiðis, en
óann vissi vel, liver á baki hans sat, fór lötur-
tl!cgt, en knapinn var hinn hreyknasti og í
niesta máta upp með sér af reiðmennsku sinni.
t'-n bróður mínum jxótti lielzt til hægt farið
°g hottaði á Nasa, sem jók lítið ferðina. Þá
*10 hróðir minn í hann með hnappheldu, sem
u,nn var með í hendinni. Þegar Nasi fann högg-
glæddi liann heldur ferðina og skokkaði,
St'ni kallað cr. Þó að ferðin væri ekki meiri
|.n lK'tta, var hún full mikil fyrir knapann, sem
‘l haki hans sat, svo að hann steyptist af haki
olan í bleytuna. Eg grét sái'an af grenxju yfir
' i að verða blautur og af skömm þein’i, sem
ll1lr huinst eg liafa orðið fvrir að detta af baki
°g jíó grét eg kannske einna sárast af
| yið bróður minn, sem atyrti mig og kall-
i Ullg aumingja að geta ekki hangið á hest-
nUim. ()g um ieiö snaraðist hann af baki, greip
^•g óþyrmilega upp og lét mig aftur á bak,
LIKKA.
Nú er Lukka mín fallin í valinn og finnst
nxér vel hlýða að minnast hennar með nokk-
urunx orðum, jxótt fátækleg vcrði. Lukku var
iógað 8. október í haust og finnst mér skarð-
ið í litla fjárhópinn minn vandfyllt verða.
Hún var boi'in vorið 1937 og vai'ð því átta
veti'a. Aldiii'inn var ekki að íxxeini, en eg hafði
hugsað mér að launa Lukku minni hið mikla
gagn og ótal skemmtistundir með jxví að láta
deyða hana á mcðan hún væri enn í fullu fjöri
og ekki farin að láta ásjá í ncinu.
Vorið, sem hún var veturgömul, hvarf lxún
í’étt eftir að fé var sleppt úr húsi, og sást
ekki allt voiið og franx á sumar. Var cg orðin
úrkula vonar um að sjá hana nokkuru sinni
aftur. En dag einn unx sumarið átti eg eitt-
hvað Icið niður að á, senx rennur hérna fyrir
neðan túnið. Sá eg þá, hvar lambær liggur
og skipaði mér að lxalda nxér fast í toppinn.
Nú sleppti hann eklci við mig taumnum, held-
ur teymdi hann undir mér alla leið heinx í hlað
og fannst mér jxað meiri vanvirða en svo, að
eg gadi sætt mig við hana. Eg flýtti mér sanx-
stundis til „Imbu rtiinnar“ og sagði lxenni all-
ar jxessar raunir míixar. „Imba mín“ var vinnu-
kona hjá forcldrum mínum, luin gat allt af
hlustað á allt mitt barnahjal, og aldrei jn'eytt-
ist lnin á að bæta úr raununi mínum.
Nú er Nasi löngu fallinn, en minningin um
hann vakir ennjxá í lxuga mínum . . . minning
unx'góðan hest, sem beið kyrr og lofaði mér
að komast á bak sér og vildi ckki fara hrað-
ara en svo, að nxér væri óhætt. Hann var
sleginn vegna þessai’ar umhyggju sinnar fyrir
nxér, litlum dreng, sem liann var með á bakinu.
Margoft hal'a saklausu, góðu lxestarnir orð-
ið að þola Jxung og sár högg sakir vanhyggju
mannanna. Gætið jiess að bei'ja aldrei hestaixa
að nauðsynjalausu.
4. janúar 1946.
Sólm. Einarsson.