Dýraverndarinn - 01.02.1946, Qupperneq 12
6
DtRAVERNDARINN
Lukka með son sinn haustið eftir að hún féll í gjótuna.
hinum megin árinnar. Mér fannst eg kannast
við svip ærinnar og fór því að gefa henni nán-
ari gætur. Sá eg þá, að þetta var Lukka min
og er þarria með hvítu hrútlambi. Rak eg
hana heim, og á leiðinni gaf eg henni nafnið
Lukka, og vafalaust hefir mér aldrei tekizt
betur um nokkura nafngift.
Eitt óhapp henti Lukku, sem nærri lá, að
yrði henni að hana. Þá var hún sex vetra göm-
ul. Vorkveld eitt um miðjan sauðhurðinn var
eg ásamt fleirum að smala ám, sem komnar
voru fast að hurði. Og á meðal þeirra var
Lukka. Veður var fremur slæmt og voru ærn-
ar hýstar um nætur. Þegar við höfðum safnað
ánum saman í hóp, lögðum við af stað heim-
leiðis. En Lukku virtist mjög á móti skapi
að láta rcka sig heim og neytti allra bragða til
að sleppa á burt. Þó tókst að lokum að koma
henn heim. Eg vissi, að hún átti að vera bor-
in fyrir meira en viku, og grunaði mig því,
að hún ætlaði að leynast á hurt til þess að
hera. Þegar heim kom tók eg hana og ætlaði
að láta hana inn. Eg hýsti hana í litlum kofa
og gaf hcnni sjálf. En þegar eg var komin með
hana að kofadyrunum og í þann veginn að
láta liana inn, var kallað á mig og mér sagt
að gera eitthvað annað, sem enga hið þoldi.
Sleppti eg þá Lukku við kofadyrnar og sneri
mér að því, sem mér var sagt að gera. Ærnar
voru á víð og dreif og langt liðið á kveld, er
þær höfðu náðst saman. Þegar því var lokið
fór eg að svipast eftir Lukku. Sá eg hana þa
hvergi og hélt að hún hefði farið inn í eitt-
hvert ærhúsið, því að hún var stundum vön
að gera það, ef eg var seint fyrir að láta hana
inn. Leitaði eg i húsunum en þar var hún ekki.
Fór cg þá að svipast eftir henni þar, sem mér
gat helzt dottið í hug, að hún hefði farið. En
allt kom fyrir sama og fann eg hana hvergi-
Eg var orðin hæði þreytt og syfjuð, enda langt
liðið á nótt og gafst l>ví alveg upp við leitina.
Eg var árla á fótum næsta morgun og hélt
áfram leitinni og fór allt á sömu leið. En „oft
er leitað langt að því, sem liggur nærri“. Um
hádegishilið fann systir mín Lukku í laut uppi
í hlíðinni fyrir ofan túnið. Hafði hún lagzt á
þúfubrot til þess að bera, en gengið illa, enda
var lambið hornastór hrútur og hún farið af'
velta ofan í gjótu, er var svo þröng, að hún
gat á engan hátt hreyft sig. Þarna hafði hún
orðið að liggja hreyfingarlaus með öllu í seytj'
án klukkustundir. Ræði lambið og ærin hresst-
ust brátt við góða aðhlynningu.
Lukka eignaðist tvö lömh eftir þetta, og var
eg yfir henni í bæði skiptin. Eg vildi forða
henni frá að þurfa líða annað eins aftur vegna
hirðuleysis frá minni hendi. Hún átti lika ann-
að skilið. 1 vor bar hún inni í húsi. Eg var
send út á Hlíð til þess að vitja um ærnar. A
leiðinni út eftir sá eg Lukku, og hafði hún
þá tckið lambssóttina. Skipti eg mér ekkert af
henni og hélt áfram að sinna um ærnar. Þeg'
ar eg kom aftur var hún enn óborin. Þorði
eg ekki að skilja hana eftir af ótta við, að
Lukka með síðasta soninn sinn.