Dýraverndarinn - 01.04.1946, Blaðsíða 8

22
DYRAVERNDARINN
Bósi.
Bósi eða Bubhi eins og hann cr oft kallað-
ur að gælunafni, er stór og einkar fallegur
hundur, og góður vinur okkar allra á hænum.
Hann er fæddur haustið 1934, einn af l'imm
systkinum. Mógrár er hann að lil með ljósari
rákum hér og hvar, og því af sumum kall-
aður „sanseraður“. Framfætur hvítir upp að
hnjám, bringan einnig hvít, svo er eins og
hann hafi grátt „yfirvarar- og vangaskegg“,
livítt mjótt strik er líka upp trýnið, en breikk-
ar ofurlítið þegar upp á ennið kemur, svo að
það líkist stóru upphrópunarmerki. Augun
mjög stór og gáfuleg, eyrun eru líka stór og
hálfslapandi.
Bósi var snemma mjög þrckvaxinn, dugleg-
ur og kjarkmikill. En ef honum var bannað
eitthvað, sem hann mátti ekki gera, virtist
hann taka vel eftir og muna það lengi. Þegar
hann stækkaði, hafði hann mikinn áhuga að
smala kindum, og var þá strax vaninn á, að
talað væri við hann um hvað hann ætti að
gera. Virtist hann þá hlusta mcð mestu athygli,
og skilja furðu margt af því, sem við hann
var talað.
Á vorum er féð var rckið inn til rúnings,
kom oft fyrir, að sumar kindur voru svo ó-
Því na*st var haldið sem hraðast til lands og
Skjóni drcginn flatur eftir ísnum. Þegar að
landi kom var hann nuddaður og þerraður eft-
ir beztu getu. Að nokkurum tíma liðnum kom
hann fyrir sig fótum og reis upp. Var ])á lagt
af stað heimleiðis og gekk það hægt og erfið-
lega fyrst í stað, en smám saman hresstist
Skjóni, el'tir ])ví sem honum hitnaði við hreyf-
inguna,en þó skalf hann og nötraði á beinunum.
Jafnskjótt sem hesthúshurðin var ojmuð til
])ess að hleyj)a Skjóna inn, kom Gráni fram
í dyrnar og fagnaði með lágu, vingjarnlegu
gneggi þessum kærkonma vini sínum. Hann
virtist auðsjáanlega mikið glaður, ruddist út
úr dyrunum, athugaði Skjóna örstutta stund,
vatt sér svo umhverfis hann og reyndi að fá
hann til að fljúgast á við sig.
Þeir hafa áreiðanlega skilið hvor annan,
þægar, að ekki var hægt að koma þeim inn.
Var þá Bósi allt af með brennandi áhuga og
lét ekki sitt eftir liggja að hjálpa til við inn-
reksturinn, hljóp kindurnar uppi, beit í ullina
lramarlega á síðunni og skellti þeim, og hélt
þeim þannig föstum, unz komið var til lians
og kindin tekin. ()g þetta bragð lék hann þólt
við fullorðna hrúta væri að ciga.
Ilann getur verið eldsnar og cr mjög fljót-
ur að 'drepa mýs, ef þær eru nærri. Mjög hef-
ir hann gaman af að hafa eilthvað á milli
tannanna, t. d. steina, gönguprik eða vettlinga
okkar, og er þá mjög glaður, syngur mikið
mcð alls konar rómbreytingum og rófuslætti,
og er þá eins og allur afturhluti hans leiki
á hjólum. Ohætt er að trúa honum fyrir hlut-
unum, því að hann gætir þeirra vel og leyfir
ekki hverjum sem er að taka þá.
Þegar Bósi var mjög ungur fór að bera á
fótaveiki í honum, sem virtist vera liðagikt.
Tók hann þá olt mikið út í fótunum og hnýtti
öll liðamót smám saman. Sakir þessa varð
hann ekki vinnufær og þurfti því að fá sér
aðstoðarhund, því að stundum gat hann varla
hreyft sig úr stað. Var hann þá oft borinn út
og inn, og fékk sá er það gerði innilegt og
falslaust þakklæti, — með næst því að segja
ástúðlegu augnatilliti frá honum — að launum.
Nú hefir honum skánað nokkuð og getur
stallbræðurnir, því að Skjóni tók þegar á móti
og var leikurinn hafinn. Glímdu þeir nú uin
stund, en við þau átök hitnaði Skjóna, svo að
skjálftinn fór af honum. Þá hætti Gráni ])ess-
um leik, fór hinn rólegasti inn í kofann þeirra
og fylgdi Skjóni á eftir.
Frásögn ])essi er aðeins eitl dæmi af mörg-
um, er sanna vitsmuni hestsins. Gráni, sem var
rólyndur að upplagi og fjarri því að geta kall-
ast áflogagjarn, sá að Skjóna var kalt; hanu
þekkti og notaði eina ráðið, sem dugði til þess
að hita honum. Þegar hann sá, að Skjóna hafði
hitnað svo, að hann var hættur að skjálfm
hætti hann glímunni. ... Þetta sýnir, að góði,
þarfi þjónninn er skyni gædd vera, en ekki
„skynlaus skepna“.
Ritað 15. febrúar 1946.
Sólm. Einarsson.