Dýraverndarinn - 01.09.1946, Side 4
34
DÍRAVERNDARINN
var l)að ekki roði hins deyjanda dags, heldur
bjamii af ljósum þeim, sem kveikt voru í
borginni. Þar spegluðust ljósaauglýsingar í
jarðhikuðum strætunum. Þar var glaðvært fólk
í uppljómuðum sölubúðum og kvikmyndahús-
um. Og í gildaskálunum sátu félagar hans í
blárri tóbaksreykjarmóðu. .. . Þar var gleð-
in ... en hér var aðeins vonleysið og einveran.
Regnið færðist í aukana og rann niður and-
lit lians. Þá sneri litli klárinn höfði að hús-
bóndanum og leit á hann. Og ungi maðurinn
færði sig nær hestinum, fór að gæla við hann
og fann silkimjúkan flipann i lófa sínum. Og
það var eins og eitthvað milt og hlýtt seytlaði
um hann allan, og honum varð ljóst, að hann
var ekki lengur einn. Hann átti vin, sem ekki
mundi láta bugast fyrr en hann félli að velli
... vin, sem ekki missti kjarkinn eins og hann
sjálfur, þótt citthvað smávegis blési í móti.
Og svo greip hann aftur um slitin handföng
plógsins og klárinn lagðist í aktýgin, sparn
við fótum og hneigði höfuð sitt í sífellu. Brátt
höfðu þeir lokið síðustu plágrákinni og héldu
í regni og myrkri heim að fátæklega hreysinu.
j I I
Veturinn varð harður. Ungi maðurinn stund-
.... Jeppi reis upp á afturfótunum og prjónaði.
aði daglaunavinnu hjá bændum sveítarinnar.
En á hverjum morgni áður en hann fór að
heiman kom hann við í kofanum lijá J e p p a,
en svo nefndi hann klárinn. Hann gaf honum,
gældi við hann og strauk hann með hrjúfum
vinnuhöndum sínum. Kofinn var lélegur, vegg-
ir og þak svo óþétt, að margan frostmorg-
uninn var hrím í skeggi Jeppa og úr nösum
lians stóð grár reykmökkur.
En Jeppi var ekki sá, er lét undan síga.
Hann varð loðinn sem skógarbjörn, og þó að
hríðin gnauðaði um gisið þakið og mjallar-
strokan inn um sprungna veggina léki um
hann, þá fannst honum það smáræði, er hon-
um varð hugsað til stórhríðar nóttanna heima
á Islandi. . . . Hér þyrfti enginn að kvíða því,
að frjósa í hel!
Á hverju kveldi, er maðurinn kom heim,
fór hann rakleitt út í hesthúskofann, þreifaði
sig áfram í myrkrinu, unz liann fann höl'uð
Jeppa, er lagði kumrandi mjúkan flipann í
sigghorinn lófa húshóndans og færði honum
nýjan kjark eins og kveldið, sem þeir plægðu
akurinn.
Svo kom vorið. Lækirnir hjöluðu neðan við
hæjarliúsin. Sólin blikaði i tjörninni og það
var ilmur úr jörðu og af þrútnu brumi asp-
anna. Þá var Jeppa sleppt niður á engið, og
kom þá í ljós, að hann var hinn mesti ærsla-
bélgur, glaðlyndur og glettinn. Hann hring-
snerist eins og cirkushestur, -jós og sparkaði,
svo að grastottar og mold fuku um hann,
reis svo upp á afturfótunum og prjónaði.
Svo kom að því, að Jeppi var ekki lengur
einn í kofanum. Kveld eitt, er hann kom þang-
að inn, var þar fyrir á næsta hás við, skjöld-
ótt belja og jórtraði.
Og ungi maðurinn öðlaðist nýjan kjark.
Hann rétti úr vinnulúnum skrokknum, hóf
augu sín frá jörðinni, yfir græn engi og dökka
skóga, og horfði upp í bjart himinhvolfið. En
mest þótti honum koma til dagsins, sem hann
sáði korninu. Hressandi vorvindurinn lék um
akurinn. Lævirkinn söng í hláa geimnum og
frækornin hoppuðu og skoppuðu eftir vorrakri
moldinni. Síðan herfaði hann kornið niður í
moldina. Jeppi tiplaði áfram, rykkti í aktygin