Dýraverndarinn - 01.09.1946, Blaðsíða 5

DÍRAVERNDARINN
35
og blés mikinn, hneigði sig og i’eigði, kinkaði
kolli í sifellu, svo sem hans var venja, eins
og hann vildi segja:
„Þarna getur þú séð, húsbóndi góðui’, það
tókst!“
Og aprílmánuður leið með skini og skúrum.
Þegar haglél gerði sneri Jeppi sér í höm und-
an hryðjunni, en jafnskjótt og hún var liðin
hjá og sólin glitraði aftur á tjörnum og lækj-
um var Jeppi hominn í gott skap að nýju,
jós og gneggjaði eins og gunnfákur.
Einn góðan veðurdag var Jeppi kominn í
langferð .. . og loksins þegar hallaði að kveldi
var hann á heimleið í hæðadrögunum upp frá
kotinu. Hann hneigði sig og kinkaði kolli eft-
ir venju, enda halði liann ástæðu til þess þá
að líta hjörtum augum á allt, því að nú var
hann með vagn í eftirdragi, og í honum sat
ekki aðeins húshóndi hans, heldur og einnig
ung kona. Hún bar hönd fyrir augu sér, því
að endurskinið frá tjöminni var svo hjart.
Jeppi nam staðar og þau tvö, sem í vagninum
sátu, nutu þeirrar dásamlegu fegurðar, er við
þeim blasti: módökk heiðin, nokkurir grænir
akurblettir og hvítt hús, senx fáein aspartré
skýla .. . og svo tjörnin að haki með blikandi
sólargliti’ið. Og vorhlærinn lék um ljósa lokka
ungu konunnar.
En Jeppi var heimfús, teygði úr hálsinum
og lagðist í aktygin að nýju. Jafnvel þótt
vegurinn væri sendinn, varð drátturinn léttari,
því að nú hallaði undan, og í vagninum auk
þeirra tveggja var aðeins blámáluð kista.
Beggja megin vegarins glóði á „gyvel“-runn-
ana eins og gull.
Þegar Jeppi nam staðar á hlaðinu, stigu þau,
ungi maðurinn og konan, úr vagninum, klöpp-
uðu klánium og hjöluðu hlýlega við hann. .. .
Ö-jú, heppnir voi’um við, að láta ekki hug-
fallast þetta eftirminnilega kvcld haústið áður.
Vorið leið og sumarið gekk í garð með ó-
venju miklum þurrkum og hita, svo að loftið
var þrungið hitasvælu dögum saman. Um stund
sló gullnum lit á graslendið á meðan undafíf-
illinn stóð í hlóma, en sá litur hvarf smám
saman og allur gróður skrælnaði. I gi’æna hafra-
blettinum sáust gular skellur, sem teygðu sig
lengra og lengar með'hverjum degi, og litlu
rófuplöntui’nar, sem stóðu svo fallega í þétt-
um röðum, hnigu ein af annarri til moldar,
visnuðu og dóu.
Kveldin voru svöl og báru með sér ilm af
vatni og sjávai’lofti, svo að á hverju kveldi
ólu ungu hjúin nýja von í hrjósti um að úr
mundi rætast.
öðru hverju barst yfir sveitina reykur frá
hrennandi lyngheiðum í fjarska. Jafnvel efsti
hluti sveitarinnar var sagður öskuauðn eixx.
... En í skugga elritrjánna niður við tjörnina
vóru þau á heit, Jeppi og kýrin. Hann var í
hezta skapi, jafnvel þótt ekki væri þarna ann-
að til að eta en starung og seftoppa. Bara að
heljan væri ekki svona heimskur og leiðinleg-
ur félagi.
Svo var það einhverju sinni, el'tir að þurrk-
arnir höfðu herjað landið dögum saman, að
ungi maðurinn og konan sátu liti í hlaðvarpa
og horfðu hnípin yfir auðar og skrælnaðar
lendur. Þau ræddu unx döpur í bi’agði, að nú
ætti þau eigi annars úrkosta en að leggja ái’ar
í bát og lxverfa frá öllu saman. Unga konan
grét og maðurinn sat ráðþrota við hlið henn-
ar, fálmaði el'tir hönd hennar, strauk hana
hlýlega og þrýsti.
I sömu andrá barst til þeirra í gegnum hita-
þrungið loftið galsafengið gnegg. Ungi maðui’-
inn hrökk við. Jeppi var að láta þau vita, að
hann væi*i ekki langt undan. Og maðurinn
minntist þess, að einu sinni áður hefði hann
.... Jeppi nam staðar og þau tvö, sem í vagnin-
uin sátu, nutu þeirrar dásamlegu fegurðar, er við
þeim blasti ....