Dýraverndarinn - 01.09.1946, Side 6

36
DÍRAVERNDARINN
verið kominn fast að því að láta hugfallast
og gefa allt upp á bátinn. En þá var það smá-
vaxinn en hraustur félagi, sem ekki lét undan
síga. . . . Og það skyldi heldur ekki verða að
sinni!
.... Þeir lágu liálffóignir i liávöxnu blóniaskrúði.
Hafði clrengurinn liallað sér upp að Jeppa, svo aS
ljósi kollurinn liófst og lineig meS djúpum andar-
drætti hestsins.
Síðan réð ungi maðurinn sig með Jeppa í
mógrafarvinnu. Og það var þrælavinna fyrir
báða í steikjandi sólarhitanum. Maðurinn vann
í mógröfunum frá morgni til kvelds, og Jeppi
stritaði jafnlengi með þungan vagn í eftir-
dragi upp úr mógrafarsvaðinu út á þurrkvöll-
inn. En þó að maðurinn væri ungur og hraust-
ur og vanur alls konar erfiðisvinnu, varð þetta
honum samt ofraun í slíkum hita, svo að hann
fann stundum til svima og hringsnerist þá
allt fyrir augum hans. En þegar sviminn leið
frá og hann sá, hvar Jeppi stritaði áfram og
kinkaði kolli jafnt og þétt, þó að þungt væri
að draga, var sem maðurinn hresstist og lifn-
aði í bragði. . . . Og hann þraukaði áfram og
gafst ekki upp.
En svo batnaði í ári og varð þá hin mesta
árgæzka um skeið. Sumarregnið bætti upp hina
sendnu akra og engið spratt ágætlega. Jeppi
hafði eignazt skemmtilegri leikfélaga cn belj-
una, heimska og lata. Drenghnokki, hrokkin-
hærður glókollur, skreið á hak honum, lét
gamminn geisa og hafði þá stundum til að
reka upp eins konar siguróp, sem Jeppi svar-
aði óðara með hvellandi hneggi.
Þegar allt datt í dúnalogn úti á enginu, fór
mamma þangað til þess að forvitnast um,
hvort ekki mundi allt með felldu. Þar fann
hún þá liálffólgna í hávöxnu blómaskrúði og
sváfu báðir vært. Hafði drengurinn hallað sér
upp að Jeppa, svo að ljósi kollurinn hófst og
lmeig með djúpum andardrætti hestsins.
Og árin liðu. ...
Jeppi gerðist gamall og slitinn, stirður og
fótlúinn, og liafði hrasað nokkurum sinnum
fyrir vagninum. Augu hans voru ekki lengur
glampandi hjört, og ennistoppurinn, sem áður
var vaxtarmikill og gerði svip hans glettinn
og íbygginn, var orðinn eitthvað svo þunnur
og rytjulegur.
Sólríkan haustdag þegar skógurnn skartaði
í fegurstu litum sínum, gulum og rauðum,
Iijóst bóndinn að heiman og teymdi Jeppa. Nú
var komið að leiðarlokum. ... En þung og
erfið fannst bóndanum þessi spor . . . áleiðis
til slátrarans.
Konan stóð við gluggann og sá þá hverfa
upp í hæðadrögin. Augu hennar fylltust tár-
um, og hún minntist vorkveldsins góða, er
hún kom þessa leið og heiðarvegurinn mark-
aður gullnum „gyvel“ l)eggja megin.
Drengurinn var í skólanum. En þegar hann
kom heim og frétti um Jeppa varð hann ekki
huggaður. Og það, sem eftir var dagsins, hélt
hann sig i hesthúsinu og grét. Um kveldið kom
pahhi hans aleinn heim.
Daginn eftir var Jeppi skotinn. . . . Þar féll
góður og tryggur þjónn í valinn.
Dýr Imnclni*.
I septembermánuði var vcðhlaupahundur
seldur á Englandi fyrir 3,500 sterlingspund,
eða tæpar hundrað ]) ú s u n d k r ó n u r.
Þetta er hæsta verð, sem nokkuru sinni hefir
verið greitt fyrir svokallaðan G r e y h o u n d
í Englandi. — Se.])pi hljóp til reynslu hinn 25.
sept, 525 yards á 29,39 sekúndum. (Vísir).