Dýraverndarinn - 01.09.1946, Blaðsíða 7

DYRAVERNDARINN
37
Harmleikm*
vio Ajornina.
I Morgunblaðinu föstudaginn 20. september
skýrir Víkverji frá því í pistlum sínum
„b r daglega lífinu“, að þá á miðvikudaginn
(18. sept.) bafi gerzt Ijótt atvik við Tjörnina
í Reykjavík:
Drenghnokki, vart eldri en 7—9 ára, var
nð henda steinum lit í Tjörnina og voru í fylgd
nieð honum tveir yngri snáðar. Fuglarnir á
Tjörninni, sem vanizt hafa því, að eldri sem
yngri, er staðnæmast á bakkanum, varpi ekki
öðru en brauðmolum eða einhverju matarkyns
í vatnið, syntu óðfluga í áttina til drengjanna.
Héldu, að þar væri vinum að fagna sem fyrri.
En er fuglarnir syntu upp undir bakkann, bófu
drengirnir grjóthríð að þeim með þeim afleið-
ingum, að einum fuglinum var banað, en hin-
ir forðuðu sér frá, er þeim var ljóst, að hér
var um banvæna grjóthríð að ræða í stað
brauðmola. . . .
Þetta er aðalefnið úr frásögn Víkverja.
Allir dýravinir hljóta að verða harmi lostn-
ir, er þeim verður hugsað til þessa atviks . . .
að börn, sem þó eru komin af mesta óvita
aldri, skuli hafa það að lcik að grýta fuglana
á Tjörninni, sem ætlazt er til að njóti þar full-
komins friðar öllum til ánægju og yndisauka.
En hví vinna börn slík hermdarverk? Þann-
ig spyrja mcnn og svarið getur ekki orðið
nema á einn veg: Hér hlýtur að vera um að
kenna óhollum uppeldisáhrifum ... vanrækslu
foreldra og annarra, sem umgangast börnin,
um að glæða hjá þeim ást til dýranna og
samúð með þeim.
Grætið svo aldrei þá aumuslu mús,
og angrið ei fuglinn, sem hvergi á sér hús.
Ef dýrunum sýnið þið vinsemd og vörn,
þá verðið ]>ið lángefin höfðingjabörn.
Þannig kvcður Matthías til barnanna. Heil-
rteði hans eru enn í fullu gildi og munu ætíð
verða. Kennið því börnunum versið og bendið
þeim á og gerið ])eim Ijóst, hvílíka lífsspeki
þnð hefir að geyma.
Mvoit' hettir.
Vorið 1937 fluttumst við frá Bakkaseli í
Bæjarhreppi í Strandasýslu að Gufudal í Barða-
strandarsýslu. Var þar þá all-mikill músagang-
ur. Fengum við okkur því kött, læðu, gráa að
lit. Hændist hún brátt að Óla bróður mínum,
varð mjög elsk að honum og bar bæði mýs
og fugla í rúmið til lians.
Svo liðu nokkur ár unz við fengum okkur
annan kött. Var sá grábröndóttur að lit með
bvítt brjóst og kvið. Varð hann brátt sérstakt
uppáhald mitt. Aldrei varð hann þó jafn dug-
legur að veiða scm Grána, er var alla æfi hin
mesta veiðikló.
Eitt sinn á meðan ldsi var enn ungur fór-
um við bræðurnir nokkuð langt frá bænum.
Varð kisi minn ])á viðskila okkur hjá litlum
kletti. Síðar um daginn fór eg um þessar sömu
slóðir. Heyrði eg ])á aumkunarlegt kattarmjálm
á næstu grösum og gekk þangað. Fann eg þá
kisa minn hjá sama klettinum sem hann hafði
orðið viðskila okkur um daginn.
Kettirnir cltu okkur bræður oft þegar við
fórum ekki langt frá bænum. — Grána tólc
upp á því síðustu árin, sem hún lifði, að íeggj-
ast út tvær til þrjár vikur á vorin og liéld-
um við hana þá oft dauða. Varð því mikill