Dýraverndarinn - 01.09.1946, Page 8

38
DYRAVERNDARINN
„Milli manns
og hests og hunds."
Eiríkur Ormsson rafvirkjameistari, skilríkur
maður og sannorður, hefir sagt mér sögu, er
hér fer á eftir, sem virðist sanna hin spaklegu,
lilfærðu orð skáldsins. Eiríkur Ormssop gat
þess, að hann hefði verið ónáttúraður fyrir
hirðingu kvikfénaðar. Hugur hans í æsku
hneigðist aðallega að smíðum. Engu að síður
varð hann að hirða gripi á uppvaxtarárum
sínum, sérstaklega saúðfé. Þar af leiðandi var
honum fenginn hundur við smalamennskuna.
Sá hundur var þá ungur, mórauður að lit, með
hvítan kraga um hálsinn og hvitar tær. Hann
var af óblönduðu íslenzku kyni, fremur lítill,
með uppstandandi eyru og hringað skott. Vegna
þess, hve Eiríki leiddist gripahirðing (hugur-
inn var allur við smíðar), kvaðst hann held-
ur ekki hafa veitt hundinum sérstaka athygli,
en verið góður við hann og gefið honum af
mat sínum. Að vori fór Eiríkur burt af æsku-
heimili sínu, Botnum í Meðallandi, og var að
hciman allt sumarið. Hundurinn varð eftir.
Hann hét S t r ú t u r.
Sumarið leið og haustið kalt og grátt gekk
í garð. Þá bar svo við eitt kveld, að Strútur
varð mjög órór og leitaðist við að komast út
úr kofa sínum og gelti og gólaði. Fólkið í Botn-
um skildi ekki, hvernig á þessu stóð og skipti
sér ekki af því. En snemma að morgni næsta
dags hvarf hann af heimilinu og sást hvergi.
Þenna sama dag fór Eiríkur Ormsson frá
Þykkvabæjarklaustri áleiðis að Botnum. Vega-
lengdin beina leið á milli þessara bæja mun
vera 50 km. Þegar Eiríkur Ormsson hafði
krækt um ýmis vöð, yfir fallvötnin á milli
fagnafundur, er hún kom aftur heim með
hressandi skógarilm í feldinum.
Þau voru bæði deydd í fyrra. Fylgir hér
með mynd af þeim. Er Grána að reyna að
skjótast í burt, en kisi minn situr sem fastast.
Lýður Bakkdal Björnsson,
Fremri Gufudal.
bæjanna, Skálm, Gvendarál, Kúðafljót og Ása-
kvíslar, kemur Strútur hlaupandi til hans og
fer geyst. Hann hljóp upp um hann allan og
reyndi að ná til að sleikja hendur hans og
andlit, og táta á annan hátt fögnuð sinn og
glcði í ljósi. Þegar þetta átti sér stað, var á-
liðið dags. Eiríkur hélt, að einhver maður frá
Botnum hlyti að vera í nánd, sem hundurinn
hcfði fylgt, en svo var ekkj. Hundurinn hafði
fundið það á sér, eða vitað af því, að vinur
hans var að koma til móts við hann. Og hann
hljóp að heiman um leið og viiiur hans fór
að heiman og beið eftir honum allan daginn
fram undir kveld, á bakkanum við vatnsfall-
ið, þar sem vað var og hann hjóst við að hann
kæmi yfir það.
Tryggðin og vináttan var þarna sterkari en
þörfin fyrir næringu, því að ekki var kunnugt
um, að hann neytti neins allan daginn. En
hvernig stóð á því, að Strútur var órólegur
kveldinu áður en Eiríkur fór að heiman? Hvern-
ig gat hann vitað af því, að Eiríkur æ 11 a ð i
að heiman? Er ekki þarna átakanleg og sterk
sönnun fyrir þeirri miklu tryggð og sarnúð,
sem dýrin sýna þeim, er skilja þau og þarfir
þeirra? Hve fegin verða þau, er tryggð þeirra
er mætt með skilningi? Hve römm er taugin,
sem dregur þau til þeirra, er sýna þeim nær-
gætni og vináttu.
Bjarni Sigurðsson.
„Látið mig
afskiptalausan".
Hestur, sem kom röltandi eftir aðalgötunni
í Nörager á Jótlandi fyrir nokkuru, vakti ó-
skipta athygli og gleði þorpsbúa. Um hálsinn
á honum var fest stórt spjald, sem á var
letrað: „Látið mig afskiptalausan .... eg er
á leiðinni til östrups“.
Skýringin var sú, að bóndi í östrup hafði
léð kunningja sínum hestinn. Þegar hann
þurfti ekki lengur á klárnum að halda, festi
hann spjaldið á hann og sleppti honum ....
í fullu trausti þess, að hann rataði heim.
Og það gerði klárinn líka.
(Tíminn).