Dýraverndarinn - 01.11.1946, Síða 5
DtRAVERNDARlNN
51
Vik oria (ja&mandidóttir jrá Jddrunnaitodiin.
Böw'nin o#/ dýrin.
Enginn veit, live langt er siðan mennirnir
lærðu fyrst að nota dýrin sér til hjálpar i
lífsbaráttunni. Sjálfsagt er það langt, miðað
við eins manns ævi. Vafalaust liafa mennirn-
ir fyrst liænt dýrin að sér, með því að gefa
þeim fóður og síðan tamið þau lil ])ess að
þjóna sér, hverl eftir sinni getu.
Margar sorgarsögur er einnig að segja frá
sambúð manna og dýra, því að oft liafa dýr-
in verið knúin áfram af miskunnarlausri
liörku meðan kraftar þeirra entust og síðan
látin afskiptalaus eins og ónýtt verkfæri, þó að
sorglegast sé að minnast ])ess, live oft menn-
irnir hafa brugðizt þeirri sjálfsögðu skyldu,
að sjá dýrunum fyrir fóðri, eftir að þeir höfðu
vanið ])au af ])ví að bera sig eftir björginni
af eigin rammlejk. Vafalaust er það þyngsta
svnd okkar Islendinga í sambúð okkar við
dýrin, ])ví þó að liér sem annars staðar liafi
verið nokkrir menn, sem í fólsku bafa mis-
])yrmt skepnum, þá er tala þeirra hverfandi
lílil samanborið við þá, scm af nizku, sljó-
leika, slóðaskap cða kæruleysi hafa fellt bú-
pening sinn lir lior. Ekki skal þó frekar far-
ið út i það mál hér, því enginn verður betri
Herbragðið hafði iiep])iiast. Áður en Inkilæ
fór burtu, snéri hann sér til þýzks aðstoðar-
manns og fékk skráð á innköllunarskipunina,
að þýzku yfirvöldin hcfðu ekki viljað hund-
inn, sakir „elli og lasleika.“ Seinna, ])egar
Þjóðvcrjar kröfðust fleiri hunda, notfærði
fulltrúinn scr yfirlýsingu þessa og komst þann-
ig hjá þvi að afhenda hundinn. Ef þýzki liðs-
foringinn hefði séð seppa næsta dag, þcgar
hann var þveginn og kemdur, þá hefði liann
ekki haft sömu skoðun á honum og deginum
áður. Síðan hefir seppi lifað i bezla yfirlæti
og gengið daglega um götur Oslo-borgar i
fvlgd með húsbónda sinuin.
Nú geta ])eir báðir gengið áhyggjulausir.
(Þýtt úr Hunde-Journalen).
eða fullkomnari fyrir það eitt, að starblina
á yfirsjónir genginna kynslóða og nota þær
ef til vill sem afsökun á eigin ávirðingum.
Þvi ber lieldur ekki að neita, að mikil fram-
för er i þessum efnum frá þvi, sem áður var,
þó að ekki sé lilið lengra en 50—100 ár aft-
ur i tímann. Þá þótti ekki tiltökumál, þótl
meiri liluti búpeningsins, sauðfé og hross,
væru „sett á guð og gaddinn“, þ. e. a. s. að
það væri alveg komið undir tiðarfarinu, sem
enginn gat vilað neitt um fyrir fram, livort
þessar skepnur björguðust frá hungurdauða.
Nú dæmir almenningsálitið 3'firleitt slikt seni
óliæfu, og þó að þessi hörmungar-óvenja sé
þvi miður ekki að fullu undir lok liðin, ber
þess að gæla, að alllaf finnast einliverjir, sem
fremja óliæfuverk i von um hagnað, og enn-
])á hefir varla svo illt verk verið unnið, að
ekki hafi einhver orðið til þess að afsaka
það. Löggjöfin gerir einnig silt til ])ess að
skapa og viðhalda almenningsáliti, því að
lengi var það talið einkamál hvers fjáreig-
anda, hvort hann færi vel eða illa með hús-
dýr sín. Enn fremur má víst mcð sanni segja,
að „hugann mildar mýkri tið“, eins og skáld-
ið kvað, og leggst þar margt á eitt til ])ess
að líðan dýranna megi verða betri en ver-
ið hefir.
En hetur má ,ef duga skal. Enn þá er langt
frá þvi, að meðferð á dýrum sé eins og liún
ætli að vera, og ærin verkefni fyrir hendi
fyrir þá, sem hafa samúð með þessum mál-
lausu smælingjum, scm cru „lagðir undir
mannsins fætur“, sökum yfirhurða lians á
sviði vitsmuna.
En ævi mannsins cr svo stutt og starfstim-
inn skammur, þess vegna hlýtur aðalviðfangs-
efni núlifandi kynslóðar að verða það, að
merkið standi þótt maðurinn falli, og að þeir,
scm enn eru færir um að starfa i orði og
verki, geri sitt ítrasta til þess að börn og
unglingar eignist þann hugsunarhátt, að það