Dýraverndarinn - 01.12.1946, Blaðsíða 4

58
DtRAVERNDARINN
að hestasveinn einn greip til þess þorpara-
striks, að stinga oddhvassri spýtu i nára eins
liestsins. Þetta endurtók hann dag eftir dag,
og hesturinn, sem annars var mjög geðgóð-
ur og hægfara, varð hálftrylltur livert sinn
sem hestasveinninn gekk um liesthúsið. Dag
nokkurn, þegar maðurinn liélt uppteknum
hætti, sleil hesturinn sig lausan af stallinum
og réðist með þeirri grimmd á manninn,
bæði með kjafti og hófum, að hann gekk af
honum dauðum.
Stundum hitnar liefndin ekki á mönnum,
heldur á dýrunum sjálfum. Þannig skeði at-
burður einn suður í Alpafjöllum fyrir all-
mörgum árum, sem bendir mjög ótvírætt til
]>ess arna. Þannig var mál með vexti, að veit-
ingamaður úr þorpi einu átti afbragðs fagran
liest, stóran og mikinn, en notaði liann ekki
nema á veturna. Á sumrin var hestinum kom-
ið fyrir uppi i einu seli Alpafjallanna, en þar
reyndist liann svo geðstirður og illskiptinn, að
hrein vandræði hlutust af. Hann beit og sló
alla liina hestana í selinu, elti þá á röndum
og lét þá ekki liafa stundlegan frið. Iíom svo,
að varla nokkur hestur var ósár undan hon-
um, og urðu smalarnir oft og einalt að hafa
á honum nánar gætur, og reyna að stía hann
frá öðrum hrossum, þegar sá gállinn var á
honum.
Dag nokkurn, er liann var á beit ásamt hin-
um hrossunum, gat hann ekki venju fremur
stillt sig um að bíta þau og slá. Allt í einu
var þvi líkast sem þau iiefðu komið sér sam-
an um að mynda varnar- eða öllu fremur
árásarsamtök. Þau slóu liring utan um óvin-
inn, sneru bakhlutanum að lionum og mjök-
uðust hægt og sígandi aftur á bak i áttina
til hans. Gerði liann tilraun tit útrásar, réð^
ust tveir eða fleiri hestar á hann í einu og
neyddu hann til baka inn í hringinn. Þegar
hringurinn var orðinn svo þröngur, að hross-
in náðu til lians með afturfótunum, réðusl
þau á hann af hatursfullri grimmd. Smalarn-
ir, sem liorfðu á aðfarir þessar flýttu sér á
vettvang til þess að reyna að bjarga hestin-
um. Þeir voru vopnaðir svipum og höfðu með
sér grimma hunda, sem þeir siguðu á hóp-
inn. En allt kom fyrir ekki. Hvorki svipu-
högg né hundskjaftar megnuðu að tvislra
hópnum, ekki einu sinni, að kljúfa svo stórt
skarð í hann, að hestinum yrði nokkursstað-
ar undankomu auðið. Það var ekki fvrri en
hesturinn var hniginn niður dauður, að smal-
arnir gátu rekið hin lirossin burt og komizt
að honum.
Hliðstæð dæmi þekkja menn af hundum og
köttum, en ekki er ástæða til þess að tina neitt
upp af þeim hér, — það yrði allt of langt mál.
Hitt mun mörgum þykja undarlegra, að jafn
heimskulegt dýr og svínið er, skuli einnig húa
yfir hefnigirni, ef því finnst vera gert á hluta
sinn. Dugés skýrir frá svíni, sem hundur liafði
bitið. Nokkru seinna, þegar hundurinn uggði
ekki að sér, læddist svínið að lionum og beit
hann.
Allra dýra hefnigjörnust munu ])ó aparnir
vera, eins og Darwin hefir hent réttilega á.
Hann skýrir frá eftirfarandi atviki, sem skeði
við Góðrarvonarhöfða:
Herforingi nokkur hafði hið mesta yndi al’
því að stríða og lirekkja apatetur, sem jafn-
an var á ferli í kringum herdeildina. Einhvern
tíma, er apinn sá deildina mæta lil lieræf-
inga, kastaði Iiann af sér valni i mjúkan leir,
hrærði upp í öllu saman og kastaði framan
i foringjann þegar liann gekk framhjá trénu,
þar sem apinn sat. Hermennirnir þóttust
merkja ])að, að apinn myndi lengi á eftir
liafa hafl hið mesta gaman af þessum hrekk
sínum.
Brehm tjáir okkur áþekka sögu um liefni-
girni apa. Hann átti apa, sem var mjög spak-
ur og i marga staði hið skemmtilegasta dýr.
Ef apinn var tekinn og kreistur, skældi hann
sig og grelti, eins og hann væri alveg í dauð-
anum, en strax og hann var látinn laus, hefndi
hann pyntinga þeirra, sem hann hafði orð-
ið að þola, með því að bíta, og lagði síðan
á flótta með ópum og óhljóðum.
Pechuel-Loesche átti líka apa um margra
ára skeið, og einnig hann hafði mjög svip-
aða sögu að segja. Apinn hans hét „Negri“,
var ákaflega mannelskur, vingjarnlegur og
þakklátur fyrir allt, sem vel var gert við hann,
en fylltist hinsvegar djöfullegu hatri til allra
þeirra, sem reyndu til að hrelckja hann eða