Dýraverndarinn - 01.12.1946, Side 5

DÝRAVERNDARINN
59
egna. Hann var villtur og óvæginn, sterkur og
liðugur, og það var iafn illt að eiga hann fyr-
ir óvin, sem það var gott að njóta vináttu
hans. Hann var þannig ekki ólíkur tryggum
cn grimmum hundi, sem hægt var að egna
eða siga á óvini.
Kæmi það fyrir, að „Negri“ fengi losað sig
úr hlekkjunum, lagði allt þjónustufólkið á
flótla, eins I)art og fætur toguðu. Það vissi
flest eða allt einhverjar sakir upp á sig gagn-
vart honum og þekkti hefnigirni hans. I þeim
efnum skeikaði honum heldur ekki. Hann
þekkti „óvini“ sína nákvæmlega, og kom ekki
til hugar að hlífa þeim, ef liann á annað horð
gat náð sér niðri á þeim. Hann reif utan af
þeim fötin, klóraði þá í framan, liárreytti þá
og barði svo rækilega, að stórlega sá á fólki.
Aflið var svo mikið, að hann var ekki svip-
stund að þvi að fleygja fullorðnu fólki til
jarðar.
Jafnvel fuglar liafa ekki farið varhluta af
þeirri tilfinningu, sem við köllum hefndar-
þorsta. I þorpi einu suður í löndum fundu
ihúar húss nokkurs ugluhreiður í holu undir
þalcskeggi hússins. Hreiðrið mun hafa verið á
að gizka tuttugu fet frá jörðu. Unglingana í
þorpinu langaði til þess að skoða hreiðrið, og
dag nokkurn reistu þeir stiga upp að húsinu,
])egar fullorðnu uglurnar voru flognar til að
leita fæðu handa ungunum, tóku ungana úr
hreiðrinu, skoðuðu þá í królc og kring, en
létu þá að svo búnu aftur i hreiðrið.
Kvöldið eftir, nokkru eftir að dinimt var
orðið, var einn þessara sömu pilta á leið heim
til sin. Þegar hann gekk fram hjá húsinu, þar
se))i ugluhreiðrið var, vissi hann ekki fyrri
til en hann heyrði feikna vængjaþyt. Það
skipti heldur engum togum, að uglan réðist
á hann með þvílíkri heift, að hún læsti klón-
um i Iiöku hans, cn lijó með gogginum i auga
hans, svo að pilturinn rak upp angistar- og
sársaukavein. Sem betur fór, sakaði augað
ekki sjálft, en samt bólgnaði allt i kringum
það, og á hökunni voru blæðandi sár.
Hvernig sem á því stóð, lágu ungarnir morg-
uninn cftir á jörðunni beint fyrir neðan hreiðr-
ið, og þótti sennilegast að ugluhjónin befðu
sjálf fleygt þeim úr lireiðrinu, þar eð enginn
viðurkenndi að hafa snert við því frá því
daginn áður, er hreiðrið var skoðað.
Maður, sem átti leið þarna framhjá og ekki
hafði hugmynd um árás uglunnar kvöldið áð-
ur á unglinginn, lét ungana upp í hreiðrið aft-
ur og bjó þar um þá eftir föngum. En það
virtist eiga að verða hlutskipti þeirra að deyja,
því að daginn eftir lágu ungarnir dauðir á
jörðunni og hreiðrið allt umturnað. Gömlu
uglurnar flögruðu eirðarlausar fram og aftur,
virtust i æstu skapi og friðlausar. Þær flögr-
uðu tré af tré, þak af þaki og margsinnis að
hreiðrinu, sem eitt sinn hafði verið hamingju-
heimili þeirra. Þær vældu án afláts mjög á-
mátlega og virtust ekki liafa nokkurn frið
i sinum beinum.
Ungu mennirnir í þorpinu reyndu að skjóta
þær með haglabyssum, en tókst illa. Uglurn-
ar flugu upp í livert skipti sem slcot reið af,
en komu samt aftur og aftur.
Það kvöldaði og dimmdi, skytturnar fóru
heim til sín, nema einn ungur maður, sem
ákvað að bíða færis. Hann heyrði aðra ugl-
una koma og setjast inn í runna skammt frá.
Maðurinn skaut inn í runnann, en svo að segja
í sömu andránni heyrði skyttan óhugnanlegan
vængjaþyt, sem færðist með ofsahraða í átl-
ina til hans. Á næsta augnabliki liafði uglan
höggvið með gogginum í auga mannsins, en
lionum varð svo hverft við, að hann datt afl-
ur fyrir sig, en uglan flaug burt. Augað særð-
ist svo mikið, að maðurinn missti sjónina. —
Margar tilraunir voru gerðar til þess að skjóta
uglurnar, en þær reyndust allar árangurslaus-
ar. Nokkurum dögum siðar hurfu þær fyrir
fullt og allt og létu aldrei sjá sig framar.
Það mun vera nokkuð algengt, að fuglar
leita færis að höggva í augu óvina sinna. Þann-
ig skeði það ekki alls fyrir löngu, að tömd
kráka hjó auga úr krakka, sem var að stríða
henni. San)a skcði við bóndakonu nokkra, sem
var að reyna að liandsama hænu. Hænan rak
upp hræðslu- og sársaukavein, þegar konan
náði í hana. En þá réðist haninn að konunni
ug hjó úr henni annað augað. Sumir ránfugl-
ar eru alræmdir fyrir þetta sama, og það hef-
ir komið oftar en einu sinni fyrir á síðustu
árum, að ránfuglar sem særzt hafa af byssu-