Dýraverndarinn - 01.12.1946, Blaðsíða 8

62
DtRAVERNDARINN
vinnu. Eftir skamnia dvöl varð liann var við
þrjú nýdauð trippi, sem prestur átti. Eftir út-
liti þeirra að dæma, taldi hann trippin hafa
dáið af fóðurskorti. En þvi miður er slíkt ekki
svo mjög sjaldgæft hér í sveit, þvi að lirossa-
mergðin gengur langt úr hófi fram. Maður
þessi var dýravinur, og honum hraus hugur
við slikri meðferð og kærði þvi samstundis til
dýraverndunarfélagsins hér i sýslunni. Nú bíð-
ur mál þetta dóms lijá sýslumanni eftir 1A4
misseri og óvíst þykir um úrslit þess.
Segjum nú svo að þetta hefðu ekki verið
húsdýr, heldur vinnumenn bónda, sem þann-
ig hefði farið um. Við getum öll séð á auga-
hragði, hvernig farið hefði. Presturinn liefði
verið settur á bekk með nazistunum illræmdu
og látinn sæta þeirri refsingu, sem lög okkar
hjóða. Á þessu sézt, hve líf dýranna er lítils
metið. Eigandinn hefir líf þeirra í hendi sér,
og öll meðferð þeirra má lieita einkamál
hans.
Ég sagði, að dýraeigendur hefðu líf dýra
sinna í hendi sér, og ég vona að þau orð mín
verði ekki misskilin. Það þarf að reisa ör-
uggar skorður við því, að menn geti refsing-
arlaust misþyrmt dýrunum, þrautkúgað þau
og pínt.
Mér hefir verið sagt, og ég liygg að ég
megi telja orð formanns Dýraverndunarfé-
lagsins örugga heimild, að liætta væri á að
mál þetla félli niður, ef ekki fengist gerð
rannsókn um það, úr hverju dýrin hafi dáið.
Sú rannsókn liefir ekki verið gerð. Ég hcfi
ekki þekkingu til þess að dæma um, hvort
liægt er að gcra slíka rannsókn svo löngu
eftir dauða trippanna. Það geta þeir sagt um,
sem skyn bera á málið. — En hvað sem sú
rannsókn kann að leiða i ljós, hvort heldur
trippin liafa dáið úr einhverri sýki eða af
fóðurskorti, þá hljóta allir heilvita menn að
sjá, — að það eitt, að láta dýrin deyja skeyt-
ingarlaust og án skoðunar, er stórkostlega
vítavert.
Hér á íslandi er mikið ritað og rætt um
menntun og menningu, og jafnframt gerum
við okkur mikið far um að vaxa í augum
annarra. Við sendum fulltrúa lærdóms og
lista á ýmsum sviðum til annarra landa álf-
unnar og jafnvel í aðrar heimsálfur, svo að
aðrir fái séð, að á andlega sviðinu búum
við engu kothúi, þótt land okkar sé smátt.
Við kappkostum að komast i röð menntuð-
ustu ])jóða heimsins.
Þessi stefna er fögur, og það er mjög fjarri
mér að víta hana.
En það er sitt livað menntun og lærdóm-
ur. Stephan G. Stepliansson, hið hámenntaða
en óskólagengna góðskáld okkar, segir:
„Þitt er menntað afl og önd,
eigirðu fram að bjóða
hvassan skilning, liaga hönd,
Iijartað sanna og góða.“
Hann telur menntunina ekki fullkomna,
nema hún nái einnig til hjartans. Það er
lijartað sanna og góða, scm hann telur skipta
svo miklu máli.
Og þá fer okluir að skiljast, að menntun
])ess manns hlýtur að vera i meira lagi rot-
in, sem fengið getur af sér að láta húsdýr
sín veslast upp hugsunarlaust, Iivort heldur
er úr hor eða öðrum sjúkdómum.
Okkur íslendingum er, sem öðrum þjóðum,
ekki mest þörfin á miklum fjölda skóla eða
auknum hókarlærdómi. Okkur er nauðsyn-
legast að kanna hjarta okkar og bæta það.
ef þörf krefur. En væri slíkt takmark skól-
anna — og takmark þeirra manna, er völd-
in hafa á jörðinni — myndi blasa við okkur
„nóttlaus voraldar veröld,
þar sem víðsýnið skín.“ (St. G. St.).
Þá myndi lærdómur mannanna ekki gera
jörðina blóði drifna, og þá værum við ekki
lengur
„andleg ígulker
ótal skólabóka.“ (St. G. St.).
Skorri.