Dýraverndarinn - 01.02.1948, Blaðsíða 10

4
DYRAVERNDARINN
SIGURÐUR HELGASQN:
VElÐIMAEItRIIMM
Gunnsi fékk sér byssu skömmu eflir að hann
fermdist, oc/ eftir það höfðu fuglar og selir
sjaklan friðland á skerjunum við Kópanesið.
Eins og þið munið, örvænti Gunnsi litli
einu sinni um það, að árin, scm hann átti
eflir til fermingaraldurs, mundu nokkurn
tíma líða. En svo fór þó, að þau voru liðin
áður en varði og höfðu verið dáindis
skemmlileg. Um það leyli var hann líka
sama sem húinn að gleyma því, að hann
skældi einu sinni niðri í sandi og hryllti
við að hugsa til þessara ára, sem lionum
fundust nú liafa verið svo ákaflega fljót í
förum. Og ef þessi glevmda sorg hefði ein-
livern tíma rifjazt greinilega up'p fyrir hon-
um, ])á liefði hann verið vis til að lilæja dált
hæði að henni og sjálfum sér. Samt var þráin,
sem hafði verið svo sár og áköf í þetta
sinn, að hann skældi undan henni, ekki liorf-
in honum. Hann fékk sér byssu skömmu
Eg hef |)egar gert mér ljóst, að innan stund-
ar á ég að standa framini fyrir augliti lians,
scin allt jietfa hefur skapað og gefið okluir til
gagns og gleði. Ef til vill eigum við þegar við
næsta skref að mæta öllum þessum píslarvotl-
um okkar og íesa úr augum þeirra þungar
ásakdnir um harðýðgi, hrottaskap og frámuna-
lcgt skeytingarleysi j þeirra garð.
Ég veit ekki, livernig þú tekur þessum hug-
leiðingum mínuni, þú, sem enn erl svo ern og
friskur. Vafalaust liefði mér aldrei komið til
hugar að rita þann veg á yngri árum mínum,
— ekki látið svo litið að hugsa á þessa lcið,
en nú er mér það óviðráðanleg löngun að
mega segja hug minn allan einhverjuiu viha
minna.
Ég ætla að segja þér frá litlu atviki, sem
slundum læðist í liuga minn og er sein örsmár
ljósgeisli í myrkri sjálfsásakana og ömurleiks
liinna mörgu og löngu andvökunótta.
Einu sinni var ég á ferð i hörðum norðan-
Dy 1 og hörkugaddi. Ég var gangandi og álli
fullt i fangi með að halda stefnu þangað, sem
ferðinni var lieitið. Veit ég þá eigi fyrr en
ofurlítil tiagamús rennir sér eða fýkur upp á
fótinn á mér. Það er ekki hetjulegt til frá-
sagnar, en samt er það salt, að við fáll hef
ég verið hræddari um dagana, en mýs og rott-
ur. En livað átti ég að gera? Auminginn litli
færði sig um fet í næsta spor milt. Eg hleypli
í mig kjarki og afréð að bjarga litla vesalingn-
um. Ég tók músina milli tianda minna, bar
hana fast að því klukkustundar veg tit næsta
nágranna míns og sleppti henni í heyskjólið
i garði lians. Þetta var mér hin mesta þrek-
raun sakir liræðslu minnar og óhugs gagnvarl
músum yfirleitt. En nú er þetta löngu liðna
atvik einhver minn ljúfasti draumur, þegar ég
blunda og mig dreymir litlu músina, cr leit-
aði á náðir minar.
Henni tókst mér þó að bjarga, að ég vona. —
En nú er eitt kvalakastið í aðsigi, svo að ég
verð að hætta. Finnst mér þó sem margt sé
ósagt enn, tiversu sem fer um framhaldið.....
Hér lýkur bréfinu. Aðcins fáorð kveðja og
undirskrift, rituð mjög óstyrkri hendi. Og þó
Iifði hann nokkrar vikur, frá þvi að bréfið er
dagsett, unz yfir lauk.