Dýraverndarinn - 01.03.1948, Blaðsíða 4

D V R A V E R N D A R I N N
10
liafði hún ekki komið. — Gekk svo hehnilis-
fólkið í Botni til náða, en ekki varð Sæmundi
svefnsamt um nóttina, því að oft varð hon-
um hugsað til Sokku. Taldi hann nú likleg-
ast, að luin hefði lagt af stað heimleiðis nótt-
ina, sem hann gisli í Fögruhlíð, ætlað að stytta
sér leið með því að fara yfir árósa og vaðla,
sem á léiðinni eru, en lent í leirhleytu og ekki
gctað losnað úr henni, þar sem hún lika var
í hal'ti; og liafði Sæmundur af þessu þungar
áhyggjur. Ákvað þó með sjálfum sér, að gera
dauðaleit að lirvssunni, strax og hann fengi
því við komið, ef hún hefði ekki skilað sér að
morgrti.
Morguninn eftir fór Sæmundur snemma á
fætur og hóf leit að Sokku umhverfis lúnið
og meðal hesta í nágrenninu, en allt kom fvr-
ir ekki. Frekari leil gat hann ekki gcrt að
sinni, því að ýmis nauðsynjaverk kölluðu að
heima. Ganga þurfti lil kinda, sem enn gengu
sjálfala í fjallinu o. fl.
Leið svo dagur að kvöldi. En i rökkrinu,
þegar allir voru komnir inn í Botni, heyrðist
jódvnur úti fyrir. Var þá brugðið skjótt við
og farið til dvra. Þar er þá cnginn annar kom-
inn en Sokka og er nú heldur guslmikil. Verð-
ur nú fagnaðarfundur þar á hlaðinu, og telur
Sæmundur Sokku úr helju heimta. Og eftir að
hafa handfarið liana og látið vel að henni uni
stund, vísar Sæmundur henni ofan i túnið og
fer svo inn alls hugar feginn. En ekki lcið
löng stund, þangað til heimamenn urðu þess
varir, að Sokka cr á ný farin að troða hlaðið
og smá kumra og hneggja líkl og hana vantaði
eitthvað. Sæmundur fer þá út aftur og vill
vita, hvcrju þetta sæti, en verður einskis var.
En þegar hann ætlar að reka hana burt af
hlaðinu, bregður svo undarlega við, að liann
fær með engu nióti komið henni frá bænum,
hverra bragða, sem hann leitar. Hrvssan kumr-
ar og hjúfrar sig upp að honum og vill hvergi
fara. Þykir Sæmundi þetta vart einleikið og
heldur, að eitthvað meira en lílið sé að henni.
Þreifar nú um hana og strýkur vandlegar en
áður, en finnur hvergi sár eða meiðsli. En þeg-
ar hann er að gefa upp þessa rannsókn og
strýkur um makka hryssunnar svo sem i
kveðju skyni, finnur hann, að í faxið er bund-
inn með snærisspotta dálítill bréfmiði. Hann
tekur vitanlega bréfið, en jafnskjótt og hann
liefur losað hryssuna við það, bregður svo und-
arlega við, að hún leggur af stað af hlaðinu
ofan i túnið og er þá í engu brugðið. — Bréf-
ið var orðsending frá Iíristjáni bónda i Fögru-
hlíð, þar sem hann segir hvernig á ferðuin
hryssunnar standi og biður þá, sem verði henn-
ar varir, að grciða götu hennar heim að Botni.
En það er af ferðum Sokku að segja, eftir
að Sæmundur týndi henni í Fögruhlíð, að und-
ir kvöld kom hún í haftinu heim á tún i
Fögruhlíð og var liin rólegasta. Kistján bóndi
brá strax við, færði hana úr haftinu, batt orð-
sendinguna i faxið á henni og vísaði henni á
leið eftir húsbónda sínum. En það'var eins
og hún vildi ekki trúa því, að liann hefði farið
á undan henni og virtist í fyrstu treg til að
halda áfram, en þó skilaði luin sér heim, svo
sem að framan segir.
En þau urðu endalok Sokku, að nokkrum
árum seinna drukknaði hún í firðinum fram
al' bænum í Botni, ásamt fleiri hestum. ()g
gal Sæmundur ]>ess, þegar liann sagði mér
þessa sögu, að sá skaði hefði orðið sér einna
minnisstæðastur af þeim skakkaföllum, sem
hann hefði orðið fyrir í lífinu.
Það, sem gladdí hann
mest við heimkomuna.
Norska skáldið og þjóðskörungurinn Björns-
son, komst svo að orði eitt sinn í grein i
frönsku blaði:
„Einu sinni skrapp ég snöggvast hcim frá
Baris og var nokkurn tíma í Noregi. Þegar ég
kom aftur til Barísar, spurði einn franskur
kmmingi mig, hvað mér hefði þótt einna vænst
um við heimkomuna. —
„Ég sá hvergi nokkurn magran né meiddan
liesl, svaraði ég samstundis.“
Kmmingjanum þótti undarlega svarað og
skildi ekki, hvað Björnsson átti við, fyrr en
hann hafði skýrt rækilega fyrir honum, að
það væri þjóðarkostur og góðs viti að fara
vel með skepnur sinar.
(Dýravin. 1905).