Dýraverndarinn - 01.04.1948, Blaðsíða 3

VERÐLAU N ARITG ERÐ 1947:
Sýnið dýrunum nærgætni og
miskunnsemi
EFTIR BJARNA SIGURÐSSGN
Það liefur verið skrifað svo margt um dýra-
verndun, um meðferð á húsdýrum og við-
skipti þeirra og mannanna, sem svipt hafa
þau frelsinu og ráða yfir þeim eins og ein-
valdsherrar, að l)úasl má við, að sumt af því,
sem hér verðnr sagt, sé áður kunnugt. Læt ég
það þó ekki aftra mér frá því að minnast
húsdýranna og þeirra, sem yfir þau eru settir.
Sagl hefur verið frá þeirri harðneskju, sem
útigangsfé og útigangshross hafa sætt og
verða enn fyrir, og hvernig þessar skepnur
rangla um, kaldar, hungraðar og ráðalausar
og verjast hordauðanum af fremsta megni.
Þarna er þörf umbóta, umhyggju og misk-
unnsemi gagnvart þessum vesalings, líðandi
og raunamæddu málleysingjum. Ég hef kall-
að þau húsdýr, en margt af þeim eru húsa-
lausir aumingjar, háðir yfirráðum og duttl-
ungum þeirra manna, sem ekki virðast skilja
það, að höfundur lífsins hefur gælt þau lífi
og tilfinningum eins og þá. Ég minnist þess
nú að vísu, að visindamaður komst nýlega
svo að orði, að tilkoma lífsins liér á jörðu
liefði upprunalega verið tilviljun. Eftir þvi
ætlu hnettir himingeimsins og brautir þeirra
að vera lilviljun. Þessu trúi ég ekki, og vís-
indamaðurinn hefur ekki, að mér skilst. ver-
ið vitni að þeirri tilviljun. Hitt er vitað af
Bjarni Sigurðsson
skrifstofustjóri.
langri reynslu, að „eins og maðurinn sáir
uppsker hann“. Þannig er það sannað, að
góð meðferð á búpeningi margborgar sig
fjárhagslega. Auk þess eru menn þá lausir
við j)að samvizluibit og þá stórsynd, sem leið-
ir af illri og miskunnarlausri meðferð sak-
leysingjanna, sem þeir eiga að annast og varð-
veila.
Hér var það ætlun mín að minnast á dag-
lega umgengni manna og dýra. — Hvernig
menn umgangast dýrin, fer mjög eftir mann-
kostum þeirra og uppeldi, þekkingu þeirra
og nærgætni. Hrottaskapur, illkvittni og geð-
ofsi hefur stundum leikið dýrin hart. Ég hef
verið vitni að ])vi, að þau hafa verið harin
saklaus lil óhóta í ofsareiði. Sá Ijóti siður
tíðkaðist í æsku minni, að þegar hestur var
fluttur út í liaga og átti svo sjálfur að halda