Dýraverndarinn - 01.04.1948, Blaðsíða 8

22
DtRAVERNDARINN
ÞEIR KDMA
Senn svífa vængjaðir vinir yfir hinn breiða
inar í áttina til landa hinna nóttlausu nótta.
Rrátt nninu þeir ásamt litauðgu skrúði gró-
andi grasa setja nýjan, heillandi blæ á land-
ið og fvlla loftið unaðsþýðum söng. Oft er
söngur þeirra fyrsti vorhoðinn. Þá er eins
og lótti yfir okkur. Við finnum, að vorið cr
komið, jafnvel þó að úli sé kuldi og snjór
yfir jörð. Söngur hinna vængjuðu sumar-
gesta fyllir liug og hjarta einhverjum vl
einhverjum hlýleik, sein ekki verður frá okk-
ur tekinn.
Út hingað svífa ])cir á stæltum vængjum,
knúðir áfram af ómótstæðilegu afli. Það er
sem þrá sé i flugi þeirra, einhver óljós heill-
andi þrá eftir þvi, sem bíður þeirra í hinum
yndisfulla töfraheimi íslenzkrar náttúrufeg-
urðar. Innst inni er ]>að svo lika annað, sem
knýr þá áfram, annað, sem er dýrlegra og
meira. Það er þetta ómótstæðilega lögmál,
sem allar lífverur eru bundnar við, að fæða
af sér nýtt lif. Allan þann tíma, sem þeir
dvöldu i vetrarheimkynnum sinum, ólgaði
þessi þrá í blóði þeirra — að eignast egg sín
og unga úti á landinu, sem liillti upp í blá-
móðu hinnar löngu leiðar. Það var fvrirheitna
landið, land barna þeirra — fsland.
Einn sá dýrmætasti eiginleiki, sem flestum
mönnum og málleysingjum er í blóð borinn,
er hvötin til þeirrar umönnunar, sem foreldr-
arnir svna afkvæmi sinn, mcðan það er ungt
oa ósjálfbjarga. Þetta kallast í daglegu tali
föður- og móðurást og cr af mörgum talið
fegursti þátturinn í tilveru cinstaklingsins.
TTndantcknim?alítið cr móðurástin voldugri
ot» fórnarhmd móðurinnar meiri en föðurins.
Það er luin. sem hefur fætt þetta lif með kvöl-
um. bví er eleði hennar heitari og stolt hennar
he«snm slóðum, o? sá ég þá iörpu hestana.
'fm höfðu nú verið 17 ár í Danmörku. IV
hoilsaði bessum gömhi kunningjum off taT-
aði nú við bá á islenzku. og fannst mér sem
þeir vildu þiðia mig fyrir kveðju hcim til
gamla ættlandsins.
meira. Þetta er liennar afkvæmi, og hún ver
það fyrir hvers konar hættum, sem á leið þess
kunna að verða á fyrsta stigi tilverunnar.
Móðuráslinni hafa verið sungin mörg af
hinum fegurstu Ijóðum. Hún hefur verið dá-
sömuð i ræðu og riti. Myndhöggvarar liafa
meitlað ímynd hennar í marmara á ógleym-
anlegan hátt og málarar fest hana á léref'
í ótal og margvíslegum myndum, en livergi
sjást eins glögg og fögur dæmi hennar sem
í ríki liinnar frjálsu náttúru. Þar sjáum við
fegurstu myndirnar. Er ckki ást lóumöður-
innar yndisleg í öllum sinum einfaldleik? Jú,
vissulega.
En því miður er þessari göfugu tilhneig-
ingu, móðurástinni, oft misþyrmt og þá ekki
sizt móðurást sumargesta okkar, fuglanna.
Mörgum finnst kannske ekkert athugavert
við það að ræna eggjum. Þeir gera sér ekki
grein fyrir þvi, að með þessu eru þeir að mis-
þyrma tilfinningu, scm annað hvort hefur
liærzt i þeirra eigin hrjóstum eða siðar mun
gera vart við sig, sömu ástina, sem studdi þá
fyrsta fetið i þeirra eigin tilveru. Hvílík sorg
grípur ekki hjarta móðurinnar, er hún finnur
hreiður sitt rænt þvi dýrmætasta, sem hún á.
Ef til vill finnst lienni ])á flug sitt hafa verið
til einskis, því að von liennar er að engu orðin.
En satt að segja finnst mér þó enn þá átak-
anlegra, þegar ungum er misþyrmt, og þeir
drepnir gjörsamlega að ástæðulausu. Ég
var að skemmta mér, segja þcir, sem verkið
unnu. En mér er dulið i hverju sú skemmtun
er fólgin.
Eg hef hví miður orðið áhorfandi að þess
háttar leikium unglinffa off nær fullþroska
manna. Þeir virtust alls ekki liafa huffmvnd
um það, að þeir væru að vinna illvirki.
Þeím daft víst ekki í bug, að ungarnir. sem
beir voru að ffrvta. befðu tilfinninffu. A efhr
löluðu beir um l)etfa alve.ff eins off bað hefði
verið siálfsaffður hlutur og þeir befðu notið
beztu skcmmtunar. er þeir niddust á hinum
varnarlausu unsum.
Þetta er sorglegt og sem hetur fer ekki al-
uenöt. En marffir eru ffæddir fádæma dráns-
löngun. iafnvel svo mikilli, að hinum smæstu
meðal hinna smáu er lífshætta að koma ná-