Dýraverndarinn - 01.05.1948, Blaðsíða 5

DtRAVERNDARlNN
27
SAlIÐBURÐdlt
Um það bil .‘50 vor Iicf cg sofið úti i fjárhús-
garða hjá ám yfir sauðburðinn. Fyrstu árin
var cg vinnumaður i Bárðardal, en seinna i
Mývatnssveit. Gætti cg þá oft ánna fvrir hús-
bændur mina og svaf þá jafnan úti í fjárhús-
uiuun, mcðan á sauðburði stóð. Sama sið hcf
cg haft á hvcrju vori, síðan cg fór sjálfur að
búa.
betta finnst mcr langbezt og hagkvæmast.
Mcr líkar illa að vakna til að fara út og vitja
um ærnar, hvernig sem veður er, þó að ekki sé
nema tvisvar á hverri nóttu. I’ó er hitt mik-
ilvægara, að það er miklu öruggara að vera
viðstaddur í fjárliúsunum alla nóttina, cf
hjálpa þarf á eða önnur vandræði ber að
höndum. A hvcrju vori hevrist um það talað,
að ær hafi ekki getað fætt og lömbin dáið i
burðarlið eða skæni, vegna þcss að menn hafi
komið of seint í húsin til ánna. Þctta hcndir
varla, þar sem verið er hjá ánum alla nóttina.
Ætla cg svo að scgja ofurlítið frá þvi, hvern-
ig cg haga mér við gæzlu ánna á nóttunni. Eg
fer með rúmföt út i fjárhúsgarðann til að
sofa við. Ærnar, sem ég álít að geti borið, hef
ég i krónum sem næst þeim slað, þar sem
rúmið er, svo að ég þuúfi ekki annað en að rísa
upp við olboga til þess að sjá yfir þær og
geta séð, hvort þær liafa tekið lambsótt. Ef
einhver ærin eða einliverjar ánna eru með
lambsótt, þá gef ég þeim gætur, þar til ég álil
að hægt sé að finna, hvort lambið beri rétt
teljum það virðingu hverri hryssu að fá að
bera það.
Frásögn þessi um Gribbu er aðeins litið
brot af því, sem geymzt hefur um liana i
minni okkar, scm þekktum hana. Við fund-
um vel og vissum, að hún var sérstæður og
tryggur vinur föður okkar. Það var augljóst,
að hún saknaði hans með okkur, þegar hann
dó.
Dánardegi Grihbu ætla ég ckki að Iýsa, en
svo mikið má segja, að aldrei hefur dauði
nokkurs annars dýrs komið annarri eins kyrrð
á þetta heimili sem dauði hennar.
Æðey, i apríl 1948.
GEGNINGAR
Dag eftir dag
vitjar fjármað-
urinn hjarðar
sinnar, fer með
hana i haga og
hcldur henni
til beitar eða
fóðrar hana i
húsum inni. —
Viða sjást fót-
spor hans i
snjónum, par
sem leið lians
liggur, og með-
al þeirra eru
jafnan fótspor hins trygga félaga hans, hundsins, sem
oftast fylgir honum.
(Oddur Pálsson frá Hjallanesi i Landsvcit
sendi Dýravcrndaranum þessa mynd).
að eða það muni þurfa að hjálpa henni. Þá
fer ég á fætur og athuga það. Ef allt er með
felldu, legg ég mig útaf aftur og gæti að þvi
úr rúmi mínu, hvort ekki gangi allt að ósk-
tim. En heri skakkt að cða eitthvað sé óálitlegt
með það, að ær geti borið, legg ég i að hjálpa
lienni, þegar ég álít, að það sé heppilegast, ef
ég hýsl við að geta hjálpað henni einn. Að
öðrum kosti fer ég og sæki einhvern til
aðstoðar.
Með þessu lagi cr hæði hægt að bjarga lífi
lambanna og ánna um sauðburðinn miklum
mun oftar, en að öðruin kosti.
Um leið og ærnar bcra færi ég þær í aðra
kró eða spil, þvi að annars er hætt við að
óbornu ærnar sæki á að taka lömbin af móð-
urinni eða þau villist frá henni.
Með þvi að sofa i fjárhúsinu hafa menn
sjálfir eins góða hvild og unnt er að fá við
þennan starfa. Menn venjast því merkilega
fljótt að vakna oft og sofna bráðlega aftur.
Svo er oftast hlýtt i húsunum og notalcgt að
fara á fætur, þegar þess þarf með.
Jónas Sigurtryggmson.
Gjafir. — Eftirfarandi gjöfum til blaðsins „Dýra-
verndarinn“ Iief ég veitt móttöku: Frá Böðvari )\Iagn-
ússyni, Laugarvatni, Laugardal, kr. 100.00. Frá N. N.
kr. 10.00. Frá Guðrúnu Þórarinsdóttur, Víðimel 21,
kr. 20.00. Frá Elínborgu Bjarnadóttur, Brekkustig 6B
kr, 10.00. — Kærar þakkir. — Hjörtur Hansson.