Dýraverndarinn - 01.05.1948, Blaðsíða 7

DYRAVERNDARINN
29
Stór og stæðilegur hundur.
Mennirnir liöfðu lifað áralnisundir hér á
jörðu, að mestu leyti á dýraveiðum, þcgar
þeir fóru að temja villidýrin til þcss að liafa
þeirra meiri not en unnt var að öðrum kosti.
Þeir tóku dýrin til sinna nota og þarfa, að
svo miklu leyti sem þeir fengu við þau ráðið,
slógu eign sinni á þau og fóru með þau eins
og þeim þóknaðist. Þegar þeir fluttu búferl-
mn, svo scm altitt hefur vcrið frá fyrstu tið
lil vorra daga, frá sæ til dala eða frá döl-
um og sléttum til sjávar — frá cinu land-
inu til annars um hnöttinn þveran og endi-
lagnan, þá tóku þeir liúsdýrin með sér,
hvert sem þeir fóru, enda leið ekki á löngu,
eftir að þeir höfðu cignazt þau, ])ar til þeir
gátu ekki án þeirra verið. — Við ólik lífs-
skilyrði og misjafna meðferð hafa húsdýrin
smám saman breytzt á ýmsa vegu og mis-
munandi kyn orðið til, býsna frábrugðin
hvert öðru. Þö munu vera til fleiri lninda-
kyn og hvert öðru ólikara heldur en á sér
stað hjá nokkurri annarri húsdýrategund.
Hundurinn, sem sést vera að flaðra upp um
eiganda sinn hér á myndinni, er sagður af svo
nefndu írsku úlfhundakyni. llann vegur 180
pund og má mikið vera, cf hann á marga
sína líka að stærð og þyngd, enda lilaut liann
á sinum tíma fyrstu verðlaun á liundasýn-
ingu cinhvers staðar i Bandarikjunum.
Þá var nú ekki annað ráð vænna en að
skriða upp í fjöruna. Litli æðarunginn varð á
efttir bræðruni sínum úr útsoginu, en furða
var ])ó, Itvað liann liélt vcl við, þegar löðrið
togaði í liann fram.
Svo kúrði hann þarna ráðþrota í þara-
byngnum, svangur og kaklur. Eina lifið 'fyrir
litlu angana var að bjúfra sig að móðurinni.
Nú var ekki um annað að gcra en að liggja
af sér garðinn.
En sjaldan cr ein báran st(")k. Niður í fjör-
una kom maður og fram urðu þau að fara,
því að ekki var annað vogandi. Æðurin vissi
ckki, bvcrnig á því stóð, að liún hræddist
manninn jafnvel meira en allt annað
fannst hann enn þá viðsjálli cn veiðihjall-
an. Og ckki voru öldurnar nærri þvi eins við-
sjálar, þó að mórauðar væru þær al' illsku og
það væri lífshætta að leggja út á sjóinn.
Þctla var lílill smaladrengur, scm niður
i fjöruna kom. Hann hafði komið auga á
kolluna, þar sem lnin kúrði i þaranum. Hon-
um datt í hug að styggja hana ekki, cn lang-
aði hálft um hálft til þcss að sjá, hvernig
licnni rciddi af. Og nú hófst bardaginn, sem
cndaði með ósigri fyrir litla æðarungann.
Holdvotur og uppgefinn, með vciku og áköfu
kvörtunartisti hrökklaðist hann upp í fjör-
una aftur. Æðarkollan var komin fram úr
brotinu mcð hina ungana. Þau voru komin
í straumbrá, þar sem sjórinn var nærri slétt-
ur og enginn hörgtill á æti. Ungarnir tóku til
matar sins og gleymdu öllu öðru, en móðirin
sneri sér lil lands og kallaði ákaft á litla frá-
villinginn. —
—■ Þú verðui' að komast ifram, þú crt svang-
ur, vcsalingurinn, sagði drengurinn. — Þú el-
ur þér til hita i straumbránni þarna. Dreng-