Dýraverndarinn - 01.09.1948, Blaðsíða 5

DYRAVERNDARINN
35
Jiann sig út úr liópnum og fór út fyrir veginn.
Þar var mjúk moldargata, gamlir slóðar eft-
ir austanmenn, sem Hestamannafélagið Fák-
ur hafði lialdið við fyrir sína hesta, svo að
einlivers staðar væri hægt að ríða utan bílveg-
arins. Og sá litli brá sér á leik. Brátt var hann
orðinn fystur að vanda og ]>vi Iiélt liann alla
leið til bæjarins, en gætti þess að sleppa ekki
gömlu götuslóðunum.
Nú vikur sögunni til Ólafs, föður mins. Hann
er Jónatansson, ættaður vestan af Snæfells-
nesi. Hann er mikið gefinn fyrir hesta og hcf-
ur glöggt auga fyrir reiðhestum. Mcðan liann
hjó fyrir vestan, átti hann góða hesla. Tvo
þeirra flutti hann með sér hingað suður, en
seldi þá skömmu síðar. Atti hann svo enga
hesta eftir það i liðug tuttugu ár, en 2 árum
áður en þetta var liafði hann eignazt jarp-
skjóttan fola, fallcgan grip með miklum og
góðum ganghæfileikum, en ekki að sama
skapi viljugan. Ilafði faðir minn alið liann
vel, en ekki batnaði Skjóni.
Faðir minn var staddur skammt fyrir inn-
an Lækjarhvamm, þegar stóðið var rekið ]jar
fram hjá, og sá það renna niður liallann ])ar
fyrir ofan. Fremstur var sá litli, tindilfættur
og reistur og svipurinn athugull á þetta nýja
umhverfi.
— Þarna fer eitt góða hestsefnið i kolanám-
urnar, varð pabba að orði. Það væri rétt að
skoða hann.
Slóðið var rekið niður i Tungu, og ])ar var
])að byrgt i rétt. Faðir minn fór þangað og
spurði eftir rauða folanum, sem verið befði
fyrstur, þegar hrossahópurinn kom i hæinn.
Honum var bent á folann, ])ar sem liann stóð
úti i einu horninu.
— Ha! Þctta getur eklti verið hann. Hann
var stærri, sagði pabbi, en einn rekstrarmann-
anna, sem varð fyrir svörum, sagði að elcki
gæti verið um annan liest að ræða en þennan,
því að liann hefði alltaf verið fyrstur, nema
þegar þeir hefðu teymt hann. Pabbi spurði,
hvers vegna ])eir hefðu gert það.
— Hann var óviðráðanlegur, þctta helvíti,
svaraði maðurinn.
Nú fór ])abbi að skoða folann. Þarna hékk
lian.il úti í borni, herigdj hausiiin, hvíldi vijistra
íj/iœtyurHat, Aem al<{rei ákilctu
Grá lambgymbur eignaðist bér lamb fyrir
nokkrum árum (1937). Hún var mjög lamb-
elsk, en það eru lambgymbrar oft öðrum kind-
um fremur, og var því ekki veitt nein sérstök
athygli i fyrstu.
Myndin er af mœðgunuiu, sem aldrei skildu. í tiu ár
fylgdust þær þannig að nieð fágætri tryggð hvor við
aðra.
Það er óvanalegt hér um slóðir, að ær eigi
lömb á þessum aldri, en hún liafði eignazt
hvíta gymbur. Voru þær mæðgur báðar aldar
með lömbunum næsta vetur og skildu þvi ekki
um haustið. En svo tóku þær upp á þvi, sem
mun vera óvanalegt, að þær skildu ekki næsta
sumar lieldur. Sáum við nú, að þær kusu lielzt
að vera alltaf saman og gætlum þess við allan
sundurdrátt og flutninga að villa þær ekki
livora frá annarri að óþörfu. Frli. á bls. 40.
afturfót og var ekki sem álitlegastur. Pabbi
fór að gæla við liann og náði undir kjálka-
barðið. Þá kom annar svipur á pilt. Sýndist
föður minum mikið búa í þessum litla kroppi,
en furðaði á, hve liann var lítill.
Siðan fór jiabbi til vinnu sinnar, en folinn
stóð eftir á sínum stað, þreyttur, svangur og
þyrstur, sár i munni og kvikugenginn á vintsra
afturfæti. Þegar pabbi leit undir liann, var lióf-
hotninn svo þunnur, að liann dúaði undan
fingri, ef ýlt var lauslega á liann, eins og þar
vætí pappir en ekkj born. Framh.