Dýraverndarinn - 01.10.1948, Blaðsíða 4

42
DÝKAVRRNDARÍNN
niður að liöfn og fara að skipa út, og J)á yrði
ekki Iia'gt að ski|)la úr því.
Ogkallið kom til mín. Ég fékk allt í einu þau
skilaboð úr næsta lmsi, en þangað hafði verið
hringt í síma, að ég ætti að koma stax með
Skjóna inn að Tungu. Ég rauk up]) til handa
og fé)ta. Skjóni var í girðingu vestur i Bráð-
ræði. Ég fór á hjóli og tevmdi hann með mér
hjólandi, því að ég vissi, að þannig mundi ég
verða fljótari, en ef ég riði honum. Skjóna lá
aldrei á, þegar maður var koininn á hak hon-
um.
Ég komst inn að Tungu, áður en það var orð-
ið um scinan, en tæpara mátti það ekki standa.
Þegar ég kom, álti að fara að hleypa út. Voru
nú höfð snör handtök, beizlum skipt, og Skjóni
fór í hópinn, sem rekinn var af stað. Ég ræskti
mig hraustlega, því að citthvað kom í hálsinn
á mér, og ég sá illa nokkur andartök, en svo
leið þetta frá.
Eg stóð þarna við tóma réttina með rauða
folann í taumi. Ekki gat ég setið á hjólinu og
teymt liann, ég varð að skilja það eftir. Á
heimleiðinni mætti ég manni, og sagði ég hon-
um frá hestaskiptunum. Hann hristi höfuðið
og gekk brott.
Um kvöldið hitti þessi maður föður minn og
sagðist halda, að hann væri ekki með réttu
ráði að láta þennan fallega grip, sem hefði
verið stríðalinn, fyrir ])etta ódó, því að þessi
folaræfill mundi aldrei geta borið hann. Ilann
yrði gangandi eftir sem áður, þó að hann færi
ef lil vill einhvern tíma á bak þessu kríli.
Pabbi varð fár við, en bað manninn að hafa
ekki áhyggjur af þessu, að minnsta kosti ekki.
meðan hann gengi á sínum fótum, en ekki
hans. Skildu þeir að svo mæltu og varð fátt
um kveðjur.
Þegar ég kom heim með þann rauða, flykkt-
ist allt heimilisfólkið út til þess að skoða grip-
inn. öllum fannst hann fallegur en lítill. Gam-
all hestamaður, sem bjó í næsta húsi, kom líka.
Honum leizt vel á folann og taldi hann hafa
ýmis einkenni góðra reiðhestsefna. En ekki
þótti honum þó góð skipti að fá þennan fyrir
annan cins grip og Skjóna. En pabbi sagði, að
folinn mundi verða góður handa strákdindl-
inum. Annars þyrfti ekki um það að sakast,
þó að þessi hestaskipti kynnu að hafa verið
misráðin, það væri þá ekki fyrsta vitleysan,
sem hann hefði gert um dagana, cn mundi
vcrða sú síðasta á þessu sviði. Var folinn síðan
látinn í girðinguna, þar sem Skjóni hafði ver-
ið.
Bar mi ekkert til tíðinda. Ég fór til folans
alltaf, þegar tækifæri gafst. Hann var styggur
við mig fyrst í stað, en það fór af, þegar liann
hafði lært að éta brauð, sem ég færði honum,
en í hyrjun fannst honum lítið til ])ess koma.
Einu sinni færði ég honum líka mjólkursopa,
og það kunni hann að mcta. Hann hélt áfrain
að sleikja ílátið löngu eftir að allt var búið
úr því.
Hver hafði kennt honum að drekka mjólk?
Það skyldi þó aldrei hafa verið lnin, sem forð-
um daga tók að sér að ala hann eingöngu á
moðinu frá kúnum?
Um þetta leyti skírði ég hann með hátíð-
legri athöfn, og það sem meira var — upp úr
mjólk. Enginn var viðstaddur nema ég einn,
sem hetur fór, því að það er ekki víst, að skírn-
arsiðirnir hafi verið alveg hárréttir og ræðan
ef til vill ekki boðleg áheyrendum.
Við þetta tækifæri hlaut hann nafnið
Snigill.
Um haustið var Snigill tekinn snemma í hús.
Innan skamms át hann allt, sem að honum var
rétt, matarleyfar, sykur, súkkulaði, epli, app-
elsínubörk. — Allt át Snigill.
Svo var farið að temja gripinn. Ég beizlaði
liann og teymdi hann með mér, ýmist gangandi,
hlaupandi eða hjólandi, því að enginn var hest-
urinn til að hafa við tamninguna. Um hátíðar
var hann farinn að elta mig, livert sem ég fór,
])ó að ég hefði hann ekki i taumi, og einu
gilti, þó að ég væri á hjóli. Fór hann þá stund-
um fram fyrir og beið mín svo, þegar honum
fannst það hcntast.
Einu sinni sem oftar, var Snigill koininn
alllangt fram lyrir mig. Kom mér þá til hugar
að fela mig bak við rimlagirðingu, sem var
þarna nærri, og gerði ég það. Ég var á hjóli,
en skildi það eftir utan við girðinguna. Leið
nú góð stund, þar til ég sá hann koma. Hnusaði
hann öðru hverju upp úr götunni, nam staðar
við og við, mændi og hneggjaði tvisvar, svo